Αγαπημένε Πιτσιρίκο, τις τελευταίες μέρες κατάλαβα πόσο ρόλο παίζει το Facebook και τα ειδησιογραφικά blog στο να έχω μια εικόνα για το μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας. Δεν είμαι καθόλου καλά και το εννοώ.

Κάθε φορά που ανεβαίνει μια είδηση, ανακοίνωση ή κάλεσμα για τον Νίκο Ρωμανό, αρρωσταίνω. Δε μπορώ να το αντιμετωπίσω. Το τι κράξιμο πέφτει στα σχόλια δε λέγεται. Από απλή ειρωνεία, μέχρι βρίσιμο και κατάρα. Και like μπόλικα.

Την πρώτη φορά που είδα τέτοια σχόλια έπαθα σοκ. Πίστευα ότι ήταν τέτοια η μέρα κι έπεσα απλά πάνω σε σύναξη εγκεφαλικά ανάπηρων. Αλλά τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα.

Μια βόλτα σε διάφορα blog θα σε πείσει. Και μιλάω για blog ανεξάρτητων και μάχιμων δημοσιογράφων (πού να φανταστούν κι αυτοί οι άνθρωποι τι ζωντόβολα τους διαβάζουν!). Δεν θέλω να φανταστώ τι γίνεται στα υπόλοιπα.

Δεν το χωράει το μυαλό μου πόση βλακεία και κακία μπορεί να χωράει ένας εγκέφαλος.

Να παραβιάζονται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα σου, να σε ληστεύουν και να σ’ εκβιάζουν τράπεζες και κράτος, να σου στερούν την υγεία σου και τη ζωή σου κι εσύ να βρίζεις και να κατηγορείς αυτόν που αντέδρασε (λανθασμένα ή και όχι, δε θα το κρίνω), που αντιστάθηκε και παλεύει για τα δικαιώματα του.

Κάποιος έγραφε: «Ε όχι και να τον λυπηθώ επειδή λήστευε τράπεζες!» Κι έλεγα, Χριστέ μου, δε την παλεύω, θα μου στρίψει! Δε γίνεται να τα διαβάζω αυτά! Κι άλλα τέτοια παρόμοια σχόλια.

Πόσο ηλίθιος και σκατόψυχος μπορεί να είσαι για να τα γράφεις αυτά;

Γιατί δεν είναι μόνο ηλιθιότητα πια, αλλά είναι και φθόνος. Που είσαι ανίκανος σκουλικαντέρα να αντιδράσεις και δε τολμάς να βγάλεις ούτε κιχ.

Κι αντί να παραδεχτείς ότι φοβάσαι (ανθρώπινο και κατανοητό και δεν θα ΄χε κανείς δικαίωμα να σε κατηγορήσει) αντί απλά να δείξεις αλληλέγγυος, το παίζεις εξυπνάκιας.

Δεν θες να σκεφτείς, είσαι νεκρός κι αντί να ζήσεις μισείς αυτούς που το κάνουν. Κάθε μέρα που περνάει σκέφτομαι ότι τελικά, όχι μόνο μας αξίζει αυτό που έχουμε, πρέπει να το γουστάρουμε μάλλον! Καμιά ελπίδα!

Στα έγραψα αυτά γιατί έτσι ένιωθα ότι έπρεπε να σου γράψω. Μήπως και μου φύγει ο κόμπος απ΄ το στομάχι. Δε ξέρω αν το δημοσιεύσεις το κείμενο, γιατί γράφω χωρίς να το πολυσκέφτομαι και είμαι πολύ θυμωμένη και δεν ξέρω αν βγάζουν και νόημα αυτά που γράφω. Και βρίζω κιόλας. Άλλα δεν έχω όρεξη να το ταχτοποιήσω το κείμενο μου.

Φιλιά

Αναστασία

(Αγαπητή φίλη, δεν περιμένατε, βέβαια, την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού και τα σχόλια στο Facebook, για να αντιληφθείτε το μέγεθος της ηλιθιότητας των Νεοελλήνων. Γιατί νομίζετε πως η χώρα χρεοκόπησε και είναι στη σημερινή κατάσταση; Από τους πολλούς έξυπνους; Ή από τους πολλούς ικανούς; Ή από τους πολλούς γενναίους; Λογικό είναι οι εθελόδουλοι ραγιάδες Έλληνες να έχουν πάρει ανάποδες με τον Ρωμανό, γιατί τους θυμίζει με την στάση του πόσο χέστηδες και προσκυνημένοι είναι οι ίδιοι. Βέβαια, οι Έλληνες τον θαυμάζουν τον Νίκο Ρωμανό. Τον θαυμάζουν και τον φθονούν. Γιατί, όπως είπε ο Σέρεν Κίρκεγκορ, ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός. Να τους συμπονάτε λοιπόν. Είναι για λύπηση οι καημένοι. Να είστε καλά.)

(Έχω πάρει άπειρα μέιλ για τον Νίκο Ρωμανό. Σκέφτηκα να μην ανεβάσω κανένα -κι ο ίδιος έχει δηλώσει πως δεν τα γουστάρει αυτά-, αλλά, από την άλλη, σκέφτομαι πως μπορεί να του συμβεί κάτι άσχημο και μετά να έχω ενοχές.)

«Είμαι θυμωμένη και πονάω»       http://pitsirikos.net