Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΣΕ ΚΛΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ

Δεκεμβρίου 02, 2014 pitsiriki1

Το κείμενο που παρατίθεται σε αυτό το άρθρο, το χε γράψει ο Νίκος Ρωμανός το Νοέμβριο του 2013, σε ηλικία μόλις 20 ετών…

Όταν είχε πέσει τότε στα χέρια μου πρέπει να το είχα διαβάσει πάνω 10 φορές, ξανά και ξανά. Σκεφτόμουν πώς γίνεται κάποιος σε ηλικία 20 ετών να γράφει έτσι, με τόση διαύγεια, με τέτοια σκέψη. Και κει αντιλήφθηκα ότι πάω να πέσω στην κλασική παγίδα των «θεωρητικών της ζωής» που λέει και ο ίδιος ο Νίκος στο κείμενο του. Την παγίδα της ανάλυσης και της θεωρίας, απέναντι σε όσα διαφοροποιούνται από τα πεπατημένα και συνηθισμένα

Η σκέψη και ο λόγος του, το πάθος του, η ψυχή του, θεωρώ πως δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του ότι πέθανε στα χέριά του ο φίλος του ο Αλέξης, από σφαίρα μπάτσου. Όχι. Όσο κι αν τα καθεστωτικά μέσα θέλουν να τον παρουσιάζουν ως το «παιδί κρίμα», που πήρε το «λάθος» δρόμο. Σε αυτό το επίπεδο έκφρασης, σκέψης και δράσης σε ηλίκια μόλις 20 ετών έχεις φτάσει μέσα από πολλές διεργασίες, έχεις φτάσει γιατί έχεις βγει από τον μικρόκοσμό σου, νωρίς ηλικιακά ίσως με βάση τους υπολογισμούς της «πολιτισμένης» κοινωνίας, έχοντας αντιληφθεί πραγματικά τι συμβαίνει γύρω σου και το μετουσιώνεις σε πράξη με όποιον τρόπο μπορείς ή επιλέγεις, το μετουσιώνεις σε ψυχή και πάθος.

Διαβάζοντας επιφανειακά κάποιος «συνετός» τα όσα έχει γράψει στο παρακάτω κείμενο ο Νίκος, θα τον χαρακτηρίσει διαταραγμένο ψυχολογικά σίγουρα. Διαταραγμένος επειδή δεν ακολουθεί τα βασικά πρότυπα μιας νεκρής πλέον κοινωνίας. Να διασκεδάζει στα 20 του χρόνια, να είναι ανέμελος, να φροντίσει να συζητήσει τα όσα τον απασχολούν με ψυχολόγους, να δει τι συνέβη στον φίλο του και να μαζευτεί γιατί στην τελική μωρέ εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο μόνος σου; Και πώς θα τον αλλάξεις, με παραβατικές συμπεριφορές; Παραβατικές συμπεριφορές, τρομοκρατία, εσύ και οι συνομίληκοι σου, ενώ ο Μαρινάκης, ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, ο Βορίδης και ο κατάλογος συνεχίζεται, είναι οι ευπόληπτοι πολίτες που σαφώς δεν έχουν ουδεμία «παραβατική» συμπεριφορά. Και το «παραβατική» μπαίνει πλέον μέσα σε εισαγωγικά καθώς δεν έχει καμία έννοια καμία σημασία και καμία αντιστοιχία στην πραγματική ζωή με τον ορισμό που της δίνουν τα λεξικά.

Επιλέγω να ξαναδημοσιεύσω το κείμενο του Νίκου γιατί διάβασα πολλούς να αναρωτιούνται αν αξίζει να πεθάνει, σε αυτή την ηλικία, απο απεργία πείνας, αν είναι ήττα ή νίκη. Την απάντηση μας την έχει δώσει ο ίδιος σε αυτό ακριβώς το κείμενο : «Πάντα σιχαινόμουνα τα μαθηματικά που καθορίζουν τη ζωή μου. Αν είχα κάποια κλίση προς τα εκεί μάλλον ποτέ δεν θα επέλεγα μία τέτοια ζωή. Μία απλή εξίσωση από τους γραφειοκράτες της επαναστατικής λογιστικής θα με είχε πείσει. Αναρχία + αντάρτικο πόλης= παρανομία= θάνατος ή φυλακή, θα μου έλεγαν και τώρα θα πίστευαν ότι έχουν δικαιωθεί. Τον κακό τους τον καιρό θα τους έλεγα και τότε και τώρα. Η ανθρώπινη ζωή δεν χωράει σε κλάσματα και εξισώσεις. Και το πάθος για ελευθερία δεν στοιχειώνεται από κανένα φάντασμα της συνθηκολόγησης. Απλό σαν τις μαθηματικές εξισώσεις της ήττας που τόσο απεχθάνομαι..»

Βλέπουμε λοιπόν πόσο διαφορετική είναι προσέγγισή του, σε σχέση με τους υπολογισμούς μας; Περνώντας η ίδια το Νίκο κοντά 20 χρόνια και μην γνωρίζοντάς τον, έχω να πω μόνο ότι με έχει κανει να ντρέπομαι για την ζωή μου αλλά και για το πώς ίσως σκεφτόμουν στα 20 μου χρόνια και νομίζω το ίδιο έχει κάνει και σε πολλούς άλλους. Κι αυτό είναι σίγουρα μια νίκη του και σίγουρα μια ήττα δικιά μας. Ξέρω πολύ καλά πως οι πιο πολλοί, που είμαστε αρκετά μεγαλύτεροί του, έτσι που έχουμε γαλουχηθεί, δεν θα θέλαμε τους δικούς μας ανθρώπους και τα παιδιά μας ιδίως, «ήρωες» και έξω από τα πρότυπα μιας καλοκάγαθης και σίγουρης ζωούλας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ας έχουμε όμως τα κότσια τουλάχιστον να υποκλινόμαστε σε όποιον είπε και έκανε πράξη τα λόγια του Νίκου : «Ποτέ ξανά δούλοι, ποτέ ξανά με χαμηλωμένα βλέμματα, ποτέ ξανά μόνοι. Για πάντα στην απέναντι όχθη, για πάντα εξεγερμένοι και βέβηλοι, για πάντα στο μονοπάτι των ελεύθερων ανθρώπων.»

Άσχετα με το τι θα κρατήσει κάποιος διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο του Νίκου, άλλοι μάλιστα υπογραμμίζοντας τις υποσχέσεις που δίνει για εκδίκηση, ως απειλές για την ηρεμία της κοινωνίας, άλλοι για να τις χρησιμοποιήσουν σε επαναστατικές ιαχές και ιντερνετικά στάτους, αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι ο Νίκος Ρωμανός δεν είναι σε καμία περίπτωση ηττημένος, κανείς άνθρωπος που χει φτάσει σε τέτοιο σημείο παιδείας, σκέψης και δράσης δεν θα μπορούσε να είναι ηττημένος.
Κοινώς σας έχει νικήσει ανθρωπούδια, όλους όσους μπακαλίστικα και με φτηνά μαθηματικά υπολογίζεται την άχαρη ζωούλα σας και νομίζετε πως είστε τυχεροί. Και σας πολιτικάντηδες και λειτουργούς της αστικής δικαιοσύνης, είτε δεχτείτε τα δίκαια αιτήματά του, είτε όχι….σας έχει ήδη νικήσει.

Και επειδή όντως ο τελικός προορισμός είναι οι εσωτερικοί μας δαίμονες, τον ευχαριστώ για όλα τα συναισθήματα αλλά και την οργή και το πάθος που μου χει ξυπνήσει….
(Ελπίζω επειδή έχουμε ένα θέμα να θέλουμε πτώματα για να ξεκουνήσουμε και επειδή διαβάζω ότι η υγεία του είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, να αφήσουμε τους υπολογισμούς, τις θεωρίες και να μην περιμένουμε να πεθάνει για να δράσουμε ή να αντιδράσουμε….)

Κείμενο Νίκου Ρωμανού – Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας…

Με τελικό προορισμό τους εσωτερικούς μας δαίμονες..

Κάτοικος στη χώρα του παγωμένου χρόνου εδώ κα ένα χρόνο σχεδόν, ο πάγος έχει εξαπλωθεί πλέον και στο σώμα μου. Μονότονη καθημερινότητα επαναλαμβανόμενες κινήσεις, γενική ακινησία. Εδώ τα σύνορα έχουν μεταμορφωθεί σε σιδερένιες πόρτες και τοίχους.

Περπάτημα το προαύλιο, σαράντα βήματα πάνω-κάτω τριανταπέντε βήματα δεξιά-αριστερά. Μετά τοίχος. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, δεξιά-αριστερά. Με τον καιρό αρχίζεις να αποστηθίζεις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα πέτρινα σύνορα που σε εμποδίζουν να κάνεις το τεσσαρακοστό πρώτο σου βήμα, το πού βρίσκονται τα διάφορα ορνιθοσκαλίσματα, πού είναι το κάθε εξόγκωμα. Σκέφτομαι ότι είναι λογικό αφού κάθε μέρα τα συναντάω αμέτρητες φορές μπροστά μου.

Το ρολόι που κρύβω μέσα στο σώμα μου, έχει παγώσει κι αυτό. Κι ας γνωρίζω ότι ο χρόνος της ζωής μου κυλάει αντίστροφα προβληματίζομαι, οι μαθηματικοί υπολογισμοί της φυλακής για την παραμονή μου εδώ, μου φέρνουν αηδία. 3/5 υφ’ όρων απόλυση, 1/3 της ποινής σκαστό για άδεια, έχεις να βγάλεις τόση φυλακή με τόσα μεροκάματα, τόση χωρίς αυτά.

Πάντα σιχαινόμουνα τα μαθηματικά που καθορίζουν τη ζωή μου. Αν είχα κάποια κλίση προς τα εκεί μάλλον ποτέ δεν θα επέλεγα μία τέτοια ζωή. Μία απλή εξίσωση από τους γραφειοκράτες της επαναστατικής λογιστικής θα με είχε πείσει. Αναρχία + αντάρτικο πόλης= παρανομία= θάνατος ή φυλακή, θα μου έλεγαν και τώρα θα πίστευαν ότι έχουν δικαιωθεί. Τον κακό τους τον καιρό θα τους έλεγα και τότε και τώρα. Η ανθρώπινη ζωή δεν χωράει σε κλάσματα και εξισώσεις. Και το πάθος για ελευθερία δεν στοιχειώνεται από κανένα φάντασμα της συνθηκολόγησης. Απλό σαν τις μαθηματικές εξισώσεις της ήττας που τόσο απεχθάνομαι.

Ας γυρίσουμε όμως πίσω σε εκείνο το εσωτερικό ρολόι. Όσο ήμουν στην παρανομία, το εσωτερικό μου ρολόι είχε πάει στον ωρολογοποιό, ο οποίος το έστειλε στην ψυχιατική κλινική. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε πως εκεί πηγαίνουν όλα τα ρολόγια που κατοικούν στα σώματα εκείνων που πολεμούν την μοίρα του αιώνιου σκλάβου. Επίσημη διάγνωση ήταν ότι κουρδίστηκε από ανώμαλα χέρια.

Όμως εκείνο αψήφισε τις προσταγές και τις επικλήσεις για επιστροφή στην ομαλότητα της χειρουργικά υπολογισμένης ασυδοσίας. Έτσι, μία όμορφη νύχτα με φεγγάρι έκανε το άλμα προς την ελευθερία και δραπέτευσε από τον λευκό θάλαμο του ψυχιατρείου. Το ξανασυνάντησα σε ένα συνωμοτικό ραντεβού, όπου ο καθένας μας είχε πάρει τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Μία ειλικρινής κουβέντα, όμορφες υποσχέσεις και μία μεγάλη απόφαση.

Ποτέ ξανά δούλοι, ποτέ ξανά με χαμηλωμένα βλέμματα, ποτέ ξανά μόνοι. Για πάντα στην απέντι όχθη, για πάντα εξεγερμένοι και βέβηλοι, για πάντα στο μονοπάτι των ελεύθερων ανθρώπων. Για πάντα, μ’ ακούς;

Μισώ εκείνους που έχουν τη διαστροφή να απαιτούν υποταγή. Γι’ αυτούς τα σκυμμένα κεφάλια και η σιωπή είναι κάτι σαν ιεροτελεστία όπου ο αφέντης χρήζει τον δούλο του, άξιο να τον υπηρετεί.

Μισώ επίσης και την λογική των δούλων που αισθάνονται ότι η υποταγή είναι μία μορφή εξιλέωσης στα βάσανά τους. Ξέρω πως ελάχιστοι είναι αυτοί που θα διαφύγουν απ’ αυτόν τον λαβύρινθο. Σκέφτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες σελίδες ιστορίας, όπου επαναστάτες προσπαθούν να χαράξουν δρομολόγια διαφυγής, να υποδείξουν τον μίτο της Αριάδνης. Καταλήγω πως μάλλον είναι ανούσιο γιατί αυτοί που διαφεύγουν, δεν έχουν ακολουθήσει καμία πεπατημένη, απλά ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους.

Παίρνω μία βαθιά ανάσα για να επιστρέψω στη φυλακή. Εδώ το ρολόι μου έχει παγώσει για τα καλά. Μπορώ να πω, πως έχει αποπροσανατολιστεί πλήρως και τα σημεία αναφοράς έχουν χαθεί μαζί με τις όποιες ελπίδες για κάτι αξιόλογο.

Ακόμα και έτσι όμως έχω βρει τον τρόπο, έστω και προσωρινά, να σπάω τον πάγο και να το ακούω έστω για λίγα λεπτά της ώρας. Είναι η στιγμή που βγαίνω στο προαύλιο και φοράω τα ακουστικά για να ακούσω μουσική.

Εκεί κρύβεται το μυστικό που το θέτει σε κίνηση, τα σχέδιά μου ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου, εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα χορεύουν στον ρυθμό της μουσικής. Θα αρκεστώ να περιγράψω το περιεχόμενό τους μονολεκτικά. Εκδίκηση. Ξέρω πως δεν μπορούν να με κρατήσουν εδώ μέσα για πάντα. Ξέρω επίσης πως πολλοί θα είχαν κάνει τις ίδιες σκέψεις με μένα και μετά αρκέστηκαν σε μία διαρκή αναβολή. Δεν ανησυχώ, εξάλλου κάθε μας βήμα είναι και μία μικρή προσβολή στις στατιστικές των θεωρητικών της ζωής.

Ορκίζομαι στον εαυτό μου πως κάθε απειλή, θα γίνει πράξη, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν. Για την οργανωμένη παράνοια που μας προσφέρουν, για κάθε μέρα αιχμαλωσίας, για κάθε σωφρονιστική προσβολή του ατόμου μας, για κάθε χρόνο φυλακής που θα μας ρίξουν, για κάθε καλημέρα που είπαμε στους ανθρώπους που αγαπάμε μέσα από ένα γαμημένο καρτοτηλέφωνο, για κάθε καληνύχτα που ειπώθηκε με τρεμάμενη φωνή με φόντο τον ήλιο να δύει ανάμεσα στα βουνά, πίσω από τα συρματοπλέγματα. Και όταν έρθει εκείνη η ώρα εγώ θα γελάω, όταν ο τρόμος επισκεφθεί απρόσκλητα τα σπίτια τους. Θα γελάω και κανείς δεν θα με εμποδίσει γι’ αυτό.

Το μίσος μέσα μου φουντώνει μέρα με τη μέρα, γίνεται πυρκαγιά και κρύβεται στα σωθικά μου. Για μία στιγμή ονειρεύομαι πως γίνομαι δράκος και κάθομαι στην ψηλότερη κορυφή του βουνού που φαίνεται απ’ το προαύλιο. Λίγο πριν την έφοδο αυτό το παράλογο τέρας αποφασίζει να φερθεί λογικά, σαν αναρχικός βομβιστής που προειδοποιεί για την έκρηξη της οργής του, παίρνει μονάχα τους φίλους του πάνω στα φτερά του και τους τοποθετεί και αυτούς στη κορυφή.

Δεν πρέπει να χάσετε αυτήν την παράσταση, τους λέει.

Αμέσως ανοίγει τα φτερά του, στέκεται πάνω απ’ τη φυλακή και εξαπολύει την φωτιά που τόσο καιρό έκαιγε μέσα του, πάνω στο σάπιο οικοδόμημα, στους θλιβερούς του κατοίκους και στους «τίμιους» εργαζόμενούς του. Έπειτα επιστρέφει στην πιο ψηλή κορυφή που είχει αφήσει τους φίλους του και παρακολουθεί τη φωτιά που ως πιστός του σύμμαχος, ολοκληρώνει το έργο της.

Τα δελτία των οκτώ μίλησαν για ένα τραγικό απολογισμό και για τυφλή βία.

Άπαντες έτρεξαν να ανταγωνιστούν στον διαγωνισμό της πιο απερίφραστης καταδίκης.

Όμως υπήρχαν και εξαίρεσεις. Ήταν εκείνοι που έχουν νιώσει στο πετσί τους τον βρυχηθμό του αργού θανάτου, την καταστολή των ανθρώπινων αισθήσεων, τον εφιάλτη της παρατεταμένης αιχμαλωσίας να τους συνοδεύει κάθε μέρα. Ήταν αυτοί που το πρωί ξύπνησαν με ένα τεράστιο χαμόγελο. Και από κάθε γωνιά του κόσμου εκατοντάδες φωνές επανέλαβαν ταυτόχρονα.

ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

«Αν ήμουν άνεμος θα γινόμουν καταιγίδα, αν ήμουν φωτιά θα έκαιγα τον κόσμο, αν ήμουν νερό θα γινόμουν ορμητικός χείμαρρος για να τον πνίξω, αν ήμουν θεός θα τον έστελνα στην κόλαση, αν ήμουν Χριστός θα αποκεφάλιζα όλους τους χριστιανούς, αν ήμουν συναίσθημα θα πλημμύριζα τους ανθρώπους με οργή, αν ήμουν όπλο θα εκπυρσοκροτούσα εναντίον των εχθρών μου, αν ήμουν όνειρο θα γινόμουν εφιάλτης, αν ήμουν ελπίδα να έκαιγα μέσα στις ψυχές των εξεγερμένων σαν πύρινο οδόφραγμα.»

Προς το παρόν, θα αρκεστώ στο να στείλω όλη μου την αγάπη σε εκείνους που οπλίζονται με όνειρα για να πολεμήσουν τον πολιτισμό της εξουσίας. Με την προτροπή να αποδράσουν μαζί με το ρολόι τους από τον κόσμο της τάξης και να περάσουν στην επίθεση εναντίον των καταπιεστών μας, με όλα τα μέσα.