Πιτσιρίκο, έχω από καιρό σταματήσει να αρθρογραφώ. Διέγραψα και το blog μου. Όχι από αδιαφορία, από Πένθος. Βλέπεις, τη Δευτέρα του Πάσχα, στερήθηκα την μαμά μου: την καλύτερή μου φίλη και τον μόνο άνθρωπο που μου έδινε μια αίσθηση αισιοδοξίας για τα μελλούμενα.

Εν συντομία: Η μητέρα μου είχε μια επιχείρηση στο όνομά της. Η καταβολή του Φ.Π.Α., από ένα σημείο και μετά, στάθηκε αδύνατη, καθώς είχαμε και άλλες φορολογικές «υποχρεώσεις», και έπρεπε να μας μένουν 5 ευρώ τη μέρα να τρώμε κιόλας.

Το αμάξι η μαμά μου το είχε καταργήσει από καιρό. Στη δουλειά της, στο σούπερ μάρκετ και σε όποια άλλη υποχρέωση, πήγαινε με ποδήλατο. Ούτε 50 χρονών. Πανέμορφη και μονίμως χαμογελαστή παρά τις συνθήκες.

Από ένα σημείο και μετά, εγκατέλειψα τις σπουδές μου και έπιασα δουλειά για να βοηθήσω με τα οικονομικά του σπιτιού. Δεν πρόλαβα, όμως, βλέπεις.

Παρότι είχαμε κάνει διακανονισμό (δόσεις για την καταβολή του Φ.Π.Α., για τους λιγότερο ενημερωμένους), επειδή καθυστερήσαμε μια εξ αυτών των δόσεων, οι αρχές θεώρησαν σκόπιμο να στείλουν δικαστική εντολή στη μαμά μου. Το χαρτί έφτασε σπίτι ανήμερα των γενεθλίων της, 13 Μαρτίου.

Από εκείνη τη μέρα, μέχρι και το Πάσχα, η μητέρα μου, η οποία ποτέ δεν είχε βγάλει πιστωτικές κάρτες, ποτέ δεν είχε πάρει δάνειο από καμία τράπεζα, γιατί ζούσε με το τεράστιο βάρος της εσωτερικής υποχρέωσης του να είμαι Νόμιμη και να μην Χρωστώ σε κανέναν, έγινε άλλος άνθρωπος.

Ένα φάντασμα στη θέση της μαμάς μου. Την έτρωγε, το έβλεπα. Ώρες ώρες μου λεγε «Θα βρούμε μια λύση, έχεις τώρα και τη δουλειά. Θα καταφέρουμε να το κλείσουμε το μαγαζί, θα σε πάρω να πάμε να κάνουμε το γύρο της Ευρώπης με ποδήλατο. Να φύγουμε για λίγο, με τους δικούς μας όρους. Δεν χρειαζόμαστε ανέσεις». Μετά ξαναχανόταν.

Λίγο πριν το Πάσχα, η δεύτερη επιστολή από το κράτος. Δεν άντεξε η μανούλα μου. Εγκεφαλικό ανεύρυσμα.
Όλα τα κείμενα που ανέβαζα. Όλες οι στατιστικές που έλεγα στην εκπομπή μου για την αύξηση παρόμοιων περιστατικών σε χώρες που «επισκέπτεται» το Δ.Ν.Τ….Όλα να παίρνουν μια φρικιαστική υπόσταση. Στο σπίτι μου.

Οι λεπτομέρειες περί χαρτιών κατασχέσεως της κατοικίας μου, που λάμβανα στον ενάμιση μήνα που την είχα στο ΚΑΤ, περί άρνησης του ασθενοφόρου να την μεταφέρει σε εφημερεύον με νευρολογικό τμήμα παρότι τους έλεγα «είναι εγκεφαλικό, σας παρακαλώ» (η απάντηση που τους ήταν «Μάλλον κρίση ζαχάρου. Μην επεμβαίνετε») και τόσα άλλα εγκληματικά, αδιάφορα ή εγκληματικά αδιάφορα, μικρή σημασία έχουν, πλέον.

Το πώς βρέθηκα πρακτικά μόνη μου, στα 23, να παλεύω με το Τέρας, για τη ζωή της μητέρας μου. Το πώς έχασα. Το πώς χάσαμε, παίζοντας με τους όρους τους…

Είχαμε κάνει διακανονισμό και μας απείλησαν με φυλάκιση. Είπαμε «Δεν έχουμε, αλλά θέλουμε να είμαστε Σωστοί» και μας σκότωσαν. Μια ολόκληρη οικογένεια. Αυτό, για εμένα, έχει την μέγιστη σημασία.

Αν θα μπορούσα να μουν στη θέση του Νίκου; Στο Αρσάκειο πήγα. Θεωρητικά, μεγάλωσα με άνεση. Με ανθρώπους γύρω μου να μου διδάσκουν ιδανικά πολύ ανώτερα για να τεθούν ποτέ σε εφαρμογή στον κόσμο του Εδώ και Τώρα.

Ο παππούς και η γιαγιά φυλακή έκαναν στην αντίσταση. Η μαμά μου, μου έμαθε Τσόμσκι, Ντόκινς, Μπακούνιν, με έβαλε να δω musicals όπως το Hair, το Cabaret. Με μεγάλωσε με Peter Hammill, Led Zeppelin. Με ενθάρρυνε να γράψω ποίηση – «Η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου»κάνει quote ο Νίκος.

Θα μπορούσα να ήμουν στη θέση του Νίκου. Για να είμαι ειλικρινής, με εκπλήσσει που δεν είμαι.

«Είμαστε μια χώρα που σέβεται τη φύση του ανθρώπου», έλεγε σήμερα ο Αθανασίου. Ο ορισμός που δίνει η κυβέρνηση για τον «Άνθρωπο» προφανώς και εξαιρεί τις κατηγορίες: ομοφυλόφιλοι. οροθετικοί, κρατούμενοι, μετανάστες, φοιτητές, άνεργοι, εργαζόμενοι. συνταξιούχοι κ.α.

Είναι η δικτατορία των ηλιθίων. Είναι ένα πολίτευμα εκφυλισμένο, σαθρό, που καλεί σε θυσίες και η ανοχή σου του έχει δώσει το θράσος να στο λέει έξω από τα δόντια.

Αλλά οι θυσίες αυτού του διαστήματος δεν είναι μόνον οικονομικές, είναι Ανθρωποθυσίες. Αυτό όμως δεν τολμά να στο πει. Ούτε καν σαν στατιστική στα δελτία (όχι ότι περιμέναμε).

Και αν θέλετε να ομιλούμε ακόμα με όρους «Δημοκρατίας», η σιωπή δεν είναι συνενοχή, είναι ΕΓΚΛΗΜΑ, σε ένα πολίτευμα, οπού τουλάχιστον υποθετικά, η κυβέρνησή μας δρα εκ μέρους μας.

Και εσύ που αγχώνεσαι για το παιδί σου, σε περίπτωση που πάρει την εκπαιδευτική άδεια ο Νίκος, να σε ενημερώσω, επειδή τυχαίνει να το γνωρίζω το παιδί σου – το είχα συμμαθητή και συμφοιτητή – πως δεν θα καταφέρει ποτέ να αγγίξει τα επίπεδα ευφυίας ή τουλάχιστον εκφοράς λόγου του Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκου και του Νίκου Ρωμανού (αλλά δεν διάβασες τις επιστολές τους γιατί είναι μακρυνάρια και δεν σε έμαθαν να διαβάζεις και κατά προέκταση να σκέφτεσαι).

Το παιδί σου είναι χαλβάς και ανυπομονώ να βρεθείτε (και αυτό και εσύ) σε αυτή την κατηγορία εξαιρέσεων της κυβέρνησης, για να αισθανθώ έστω και για λίγο πως υπάρχει κάποια μορφή δικαιοσύνης. Ή, έστω καθυστερημένα, να αποκτήσω έναν ακόμα σύμμαχο.

Αυτός δεν είναι ένας επικήδειος. Είναι μια έκκληση στη Λογική και στην Ανθρωπιά.

Στην ανάγνωση, ανάγνωση, ανάγνωση μέχρι να κατατρώει η έλλειψη Δικαίου το εσωτερικό σου.

Στην μελέτη της Ιστορίας, μέχρι δηλώσεις τύπου «Η νομιμότητα θα επιβληθεί», να σου προκαλούν τρόμο.

Στην παρακολούθηση των αναγκαίων για να είσαι έστω ενήμερος για τη φύση του κόσμου που σε περιβάλει. (Πόσοι είδαν το ντοκιμαντέρ της Μαυρουδή για τις Οροθετικές; O Υπουργός Παιδείας σας, είναι δολοφόνος).

Μόνον τότε θα μπορείς να ισχυρισθείς πως είσαι σε θέση να κρίνεις αν κάποιος είναι κατάλληλος ή μη για το έργο της εκπροσώπησής σου.

Ευελπιστώ πως δεν θα νιώθω πάντοτε τόσο μόνη στη διεκδίκησή μου των Αυτονόητων.

Πιτσιρίκο, ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που πήρες για να το διαβάσεις, αν όχι για να το αναδημοσιεύσεις. Από τα αμέτρητα καλά που έκανε η μαμά μου για εμένα, ένα ακόμα είναι ότι μου υπέδειξε αυτό το blog το οποίο και ακολουθούσαμε μαζί. Ελπίζω η ιστορία να σε ανταμείψει για το πνευματικό καταφύγιο που προσφέρεις σε πολλούς από εμάς.

Ν.

(Αγαπητή φίλη, το κείμενό σας δεν μου επιτρέπει το παραμικρό σχόλιο. Θα το λερώσω. Να αναφέρω μόνο -επειδή δεν ζούμε μόνοι μας- πως η πιο θλιβερή στιγμή που έζησα τα τελευταία χρόνια, ήταν όταν ένα βράδυ, Κυριακή ήταν αν θυμάμαι καλά, μου τηλεφώνησε μια φίλη μου από τον Ευαγγελισμό, για να μου πει πως ο πατέρας της πέθανε. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την έκφραση του προσώπου της, όταν έφτασα στο προαύλιο του νοσοκομείου. Η πορεία που κάναμε οι δυο μας, περπατώντας από το νοσοκομείο ως το σπίτι της, ήταν η ίδια η μοναξιά αυτοπροσώπως. Είμαι βέβαιος πως ο πατέρας της φίλης μου θα ζούσε, αν δεν ήθελε να είναι σωστός. Ήθελε να είναι σωστός σε ένα σάπιο σύστημα. Να είστε καλά και να ζήσετε και για την μητέρα σας. Που ζει σε κάθε κύτταρό σας. Την αγάπη μου. Και σας ευχαριστώ.)

Η σιωπή δεν είναι συνενοχή       http://pitsirikos.net