Αγαπητέ Πιτσιρίκο, Δύο φράσεις τριγυρίζουν στο κεφάλι μου:
1. Τα ζιζάνια τα πνίγουν απ’ την κούνια.
2. Γιατί τόση αναλγησία;
Μιλάω για τον Νίκο Ρωμανό και τη Στέλλα Αντωνίου.

Τη Στέλλα γιατί ήταν στο ίδιο δημοτικό με εμένα. Έπαθα σοκ, όταν έκανε επαφή ο εγκέφαλος μου και συνέδεσε τα graffiti σε τοίχους με την εικόνα της γυναίκας πλέον, στη φωτογραφία.

Αν θυμάσαι ένα ευγενικό κοριτσάκι 10 ετών με τρομερή αξιοπρέπεια, ηρεμία και ωριμότητα, δυσανάλογη με άλλων παιδιών της ηλικίας της, δεν έχεις παρά να αναρωτιέσαι: Τι να πήγε λάθος; Μάλλον έβραζε μέσα της… Ίσως και τότε, ποιος ξέρει;

Τα περισσότερα παιδάκια από αυτό το δημοτικό εξελίχθηκαν σε κοτάρες με ξανθό σαντρέ και κόκορες των γηπέδων. Προτιμώ τη Στέλλα.

Το θέμα είναι ότι καταστρέφει τη ζωή της με την υπερηφάνεια, την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια. Εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω. Το θαυμάζω όμως.

Γιατί αυτό το σύστημα θέλει να αφανίσει τα πιο ευαίσθητα παιδιά; Γιατί βασανίζουν έναν υπερήφανο άνθρωπο με προβλήματα υγείας; (φαντάζομαι σχόλια αναγνωστών από κάτω, να μου απαριθμούν τους λόγους που αξίζει να βασανίζεται ένας άνθρωπος και φρικάρω).

Αυτό το σύστημα θέλει να σκοτώνει τα ζιζάνια απ’ την κούνια. Και κάποιες φορές είναι εύκολο…. αρκεί ένα ακριβό ρούχο, μία φωτό επίπλαστης ευτυχίας στο facebook και ένα τσιτάτο μπιτάκι ή σκυλοσουξέ.

Άλλες φορές είναι πιο δύσκολο. Αρκεί ένα βιντεάκι στο youtube με Greek Police Brutality και καταλαβαίνεις…

Εντάξει, δεν είμαστε και Αίγυπτος που υπόβαλαν διαδηλώτριες σε τεστ παρθενίας. Αλλά έχουμε πάμπολλα παραδείγματα: Δημοσιογράφο που έχασε την ακοή του από κρότου λάμψης, υπόθεση ζαρντινιέρα και μία διαρκή έλλειψη ατιμωρησίας και αδικίας. Κάποιοι τιμωρούνται εύκολα και αυστηρά, και κάποιοι άλλοι καθόλου.

Εγώ πάντως φοβάμαι πλέον να κατέβω. Και όταν λέω ότι θα πάω κόντρα στο φόβο μου και θα κατέβω, δεν έρχεται κανείς μαζί μου.

Ας ακουστεί παιδικό: νιώθω σαν το παιδάκι που δεν το παίζουν.

Σινεμά και ποτό όμως, ξέρουν να έρχονται οι φίλοι μου…

Σκέφτομαι το βράδυ της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Υπήρξαν δύο θύματα εκείνο το βράδυ. Και το σύστημα αντί να σωφρονίσει με την πραγματική έννοια της λέξης τον Ρωμανό, και να τον αφήσει να σπουδάσει, να έχει ένα στόχο, να σκέφτεται κάτι άλλο πιο δημιουργικό, να τον κάνει έναν χρήσιμο άνθρωπο, τον ωθεί για άλλη μία φορά σε ακραία συναισθήματα αδικίας. Και απεργία πείνας.

Ελπίζω απλά αυτή τη φορά να είναι αρκετά έξυπνοι. Γιατί στο πρώτο θύμα κάηκε η μισή Αθήνα. Δε θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει στο δεύτερο…

Το χειρότερο για μένα είναι η απάθεια. Η αμορφωσιά. Είμαστε η μόνη γενιά με τόσους σπουδαγμένους και αμόρφωτους ταυτόχρονα.

Πιτσιρίκο, μπορείς να μου πεις γιατί στην ιστορία του σχολείου ήταν εκτός ύλης ο εμφύλιος; Γιατί δε μάθαμε για το αναγκαστικό δάνειο επί Β” παγκοσμίου; Γιατί πηδάγαμε το κεφάλαιο της δικτατορίας, αλλά έπρεπε να μάθουμε φαρσί πόσο ανεβοκατέβαινε η παραγωγή σταφίδας;

Δεν καταλάβαινα ακριβώς γιατί τότε, αλλά καταλαβαίνω τώρα. Ίσως το παιχνίδι ήταν στημένο από πριν.

Ίσως, να βρήκαν και πολλούς ηλίθιους μαζί, για να το στήσουν το 2010.

Θυμάμαι πολλούς ηλίθιους να χαίρονται τότε που επιτέλους ήρθε το ΔΝΤ να μας σώσει. Όταν τους έλεγα ότι θα είναι χειρότερα, και ξεφούρνιζα για πετρέλαια, επίπλαστη ανάπτυξη με λίγους πάμπλουτους, με κοίταγαν με περίλυπο ύφος σαν να ήμουν καμιά τρελή που πιστεύει σε συνωμοσίες. Σαν τη Κασσάνδρα ένιωθα. Και να φανταστείς ότι το εξηγούσα με απλά λογάκια.

Μου έρχεται να τους πω «πάρτα τώρα»! Αλλά μετά συνέρχομαι και σταματάω να είμαι σκληρή, γιατί σκέφτομαι και πολλά άτομα που πληρώνουν τις συνέπειες αυτής της πολιτικής και δεν φταίνε κάπου.

Πολλούς που κατέβαιναν σε πορείες πριν τη κρίση πχ. Που ποτέ δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Που ένιωθαν πάντα προδομένοι και σε άλλη χώρα. Σαν να είναι η Lisa Simpson σε ένα σπίτι ηλιθίων.

Μόνο που καμιά φορά ρε Πιτσιρίκο στενοχωριέμαι…

Θα ήθελα τόσο πολύ να έχω γίνει κι εγώ μια κοτάρα με ξανθό σαντρέ.

Να σκεφτόμουν λιγότερο.

Να μην είχα τύψεις που φοβάμαι να κατέβω στην πορεία. Να μην εξοργίζομαι με την απάθεια του κόσμου.

Με τους φίλους μου που δεν κατεβαίνουν. Με την αναλγησία της τρόικας. Με την προδοσία πολιτικών.

Κωνσταντίνα

(Αγαπητή Κωνσταντίνα, εντελώς συμπτωματικά, είχαμε αυτή την κουβέντα με μια φίλη μου πριν από λίγο, καθώς φεύγαμε από το θέατρο. Δεν θα ήθελες με τίποτα να είσαι η κοτάρα με το ξανθό σαντρέ. Γιατί από αυτή την ξανθιά, βλέπεις μόνο μια εικόνα που μοιάζει ανέμελη. Δεν βλέπεις όλη τη ζωή της. Η ζωή που κάνει η κοτάρα είναι κατάρα. Κι εγώ προτιμώ την Στέλλα Αντωνίου. Όπως προτιμώ και την συνονόματή σου, Κωνσταντίνα Καρακατσάνη, που είπε «Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω παζάρια και διαπραγματεύσεις». Αυτές είναι οι γυναίκες που αλλάζουν τον κόσμο. Κάποτε, όταν θα τελειώσουν τα ψέματα και οι εθνικοί μύθοι, τα σχολικά βιβλία θα έχουν τα δικά τους ονόματα μέσα. Να είσαι καλά.)      Ξανθό σαντρέ      http://pitsirikos.net