ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αλέξη, δε μας τα λες καθόλου καλά. Κι εμείς τί θα κάνουμε; Κλέφτες θα γίνουμε;

Η αλήθεια ότι με κάθε νέα εξαγγελία της κυβέρνησης τρίβουμε τα μάτια μας. Ακόμα δεν το έχουμε πιστέψει. Είχαμε συνηθίσει, βλέπεις, να αντιμετωπιζόμαστε ως αριθμοί και δε μας πολυκάθεται καλά τόση κοινωνική ευαισθησία. Μένει φυσικά να δούμε αν όλα αυτά θα γίνουν πράξη ή θα μείνουμε στα λόγια γιατί από αέρα κοπανιστό έχουμε χορτάσει και με το παραπάνω.

Εμείς πάντως το καθήκον μας το κάναμε. Τολμήσαμε. Φέραμε ένα αριστερό κόμμα στην εξουσία. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Εσείς δηλαδή, γιατί εγώ ψήφισα ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Όσο χάπατα κι αν είναι οι Έλληνες κατάλαβαν επιτέλους ότι οι παλιοί κυβερνώντες είχαν από καιρό χάσει το πάνω χέρι στη λήψη αποφάσεων. Είχαν συντριβεί οριστικά από τις αγορές και τους τραπεζίτες. Κι αυτό δεν είναι καμιά ψεκασμένη συνωμοσία του Πάνου Καμμένου. Δε χρειάζεται καμιά σκευωρία μασονικών κέντρων εξουσίας για να συμβεί αυτό. Όπου μυρίσει αίμα ο γύπας θα ορμήσει. Έτσι είναι από τη φύση του. Κι οι δικοί μας του το πρόσφεραν απλόχερα.

Η δυστυχία όσων πέρασαν από τις πρωθυπουργικές και υπουργικές καρέκλες τα τελευταία χρόνια είναι ότι σε μερικά χρόνια από σήμερα δε θα τους θυμάται κανείς. Οι περισσότεροι έχουν ήδη ξεχαστεί. Η μαύρη τρύπα της Ιστορίας είναι αδίστακτη. Σε ρουφάει πολύ πριν περάσεις στην πολιτική αφάνεια, Αντώνη Σαμαρά.

Μιλώντας για τοκοχρεολύσια, πρωτογενή πλεονάσματα και spread ξεχάσαμε τον Άνθρωπο. Το ίδιο συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όπου κι αν πάτε θα δείτε ότι οι Ευρωπαίοι αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά με τις ζωές τους. Ότι κάποιοι τους έχουν βάλει σε δεύτερη μοίρα για χάρη των αριθμών που πρέπει πάντα να βγαίνουν και πρέπει πάντα να είναι ισοσκελισμένοι, αλλιώς την πατήσαμε και πάμε χαμένοι. Αλλά οι αριθμοί δε βγαίνουν ποτέ και ποτέ δεν είναι ισοσκελισμένοι. Και δώστου εξαθλίωση και δώστου δυστυχία.

Ο Αλέξης Τσίπρας με την εκλογή του έχει μια μοναδική ευκαιρία. Να περάσει στην Ιστορία. Κι όχι μόνο την ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή. Ολόκληρη η ελεύθερη Ευρώπη έχει στραμμένη την προσοχή της, αν όχι την ελπίδα της, πάνω του.

Απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά που έλεγε ότι «όποιος δεν προσαρμόζεται στο περιβάλλον πεθαίνει», ο Αλέξης Τσίπρας αντέταξε την Αλλάγη και την Ελπίδα. Δε θα προσαρμοστούμε εμείς στο περιβάλλον, το περιβάλλον θα προσαρμοστεί σε εμάς.

Αλλά δε θα αλλάξει ο Αλέξης Τσίπρας την Ελλάδα – πόσο μάλλον την Ευρώπη. Πρέπει η Ελλάδα και η Ευρώπη να θέλουν να αλλάξουν. Και δεν αρκεί να θέλουν. Πρέπει και να το κάνουν. Κι ας είναι ο Αλέξης Τσίπρας αυτός που θα πάρει όλη τη δόξα. Χαλάλι του.

Αν μη τί άλλο, η νέα κυβέρνηση αυτές τις πρώτες μέρες δημιουργεί χαμόγελα. Όχι σε όλους αλλά στους περισσότερους. Οι γραβάτες και τα σοβαροφανή ντυσίματα έφυγαν από το προσκήνιο και τη θέση τους πήραν τα ξεκούμπτωτα πουκάμισα και τα χαρούμενα χρώματα.

Επικοινωνιακά τρικ; Μπορεί. Διαφορετική νοοτροπία; Μακάρι.

Ακούω πολλούς να λένε «ας κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ το 10% από αυτά που λέει και θα είμαστε ευχαριστημένοι». Εγώ δε λέω καν αυτό. Εγώ λέω «ας δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι προσπαθεί να κάνει αυτά που λέει κι ας αποτύχει».

Τουλάχιστον όμως να προσπαθήσει. Να νιώσουμε κι εμείς ότι κάποιος πάλεψε για την αξιοπρέπειά μας. Ότι δε χάσαμε με τα χέρια σηκωμένα.

Μας αξίζει μια μάχη ακόμα κι αν ο πόλεμος έχει κριθεί προ πολλού.

Η Ελπίδα ήρθε. Μένει τώρα να τη διαχειριστούμε σωστά.

Αλλιώς θα αποδειχτεί η μεγαλύτερη κατάρα μας.