Σαν πανσεληνος μπηκα απο τις παραθυροπορτες σου…δεν με ειδες…γιατι δεν μπορεις να με δεις..ησουν πεντε βηματα πισω…δεν εφτασα την στιγμη που παντα κανεις ενα βημα εμπρος…τοτε δεν θα χαζευες το κενο..και τις συνομιλιες της πληξης…και των δοσοληψιων…σαν πανσεληνος μπηκα…απο μακκρια με αμμο στο σωμα και ερωτοπεταλα στη μορφη…δεν με ειδες…μιλουσες στα νερα…και στις σιδεριες της καρδια σου…καθησα στο μισοσκοταδο..απεναντι… κι ειχες στα καστανα μαλλια σου την πυγολαμπιδα που εψαχνα…οι ευκαλυπτοι πλαι μου προσκυνουσαν τη γη…κι οι πευκοβελονες εκρυβαν το γαλαζοχρωμα του φεγγαριου…το ποδηλατο μου ειχε μικρα φωτακια…κουδουνισα τον ηχο του…πως να με γνωρισεις;…δεν ξερεις παρα να μιλας.. εσυ να μιλας..κι οι αλλοι να υπακουουν…δεν θα μαθω ποτε τους νομους της υποταγης….αν πλεκω φεγγαρολουστα στεφανια ειναι για να με σκεπαση το χωμα της ελευθεριας….ειναι ακομα νυχτα..ξεφυγα απο μια αγκαλια…με την αστραπη…το περηφανο ποδηλατο μου που τρομαξε να με γνωρισει….βαφτιστηκα στα ποταμια της ληθης…αμπελι με λενε…να τρυγουν οι ερωτες τους καρπους μου…να τους κανουν μπρουσκο κρασι…κατακκοκινο σαν τα φιλια που κερασαν τα φιληδονα χειλη…κι εδω..κι εκει…και παντου….θα φυγω πια..θα σβησει αυτο το φως..φερμενο απο τις χρυσαλιδες της φαρετρας μου…το χαρισα στην δοξα…δεν την θελω…να σου πω ενα γεια θελω ακους;…κι ας ειναι τα μαρμαρα καφετια σαν τα ματια σου αυτοκρατορα μου…θα φυγω πια..δεν θα ξαναζησουμε σε παραλληλια…δεν θα ξαναμιλησω για σενα…θα ειμαικοντα σου σε λιγο..κι ας μιλας…κι ας εχεις σιδεριες γυρω…αποφασισα…ακους;.
εγραψε το πιτσιρικι
