Αγάπη, καθώς τα πράγματα συμβαίνουν

pitsirikos-logo

Πιτσιρίκο γεια σου, σου γράφω στην υγειά σου.
Όταν ήμουν μικρός, όταν με ρώταγαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, έλεγα Υπουργός Παιδείας. Και να διαβάζω πολλά βιβλία και να ακούω πολλή και πολλή μουσική και να γνωρίζω πολλούς ανθρώπους.

Θυμάμαι πάντα σαν να συμβαίνει τώρα την έκρηξη που έγινε στο μυαλό μου, όταν στο σχολείο μας ανέφεραν την Μαιευτική Μέθοδο του Σωκράτη.

Θυμάμαι την απογοήτευση μου μετά που ο τρόπος διδασκαλίας δεν έχει τον απαιτούμενο χρόνο για τέτοιες προσεγγίσεις.

Πηδάω στο παρόν και λέω ότι είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που ο κύριος Κουράκης είναι ο υπουργός Παιδείας.

Ίσα για το γεγονός ότι δίπλα από την άνω και κάτω τελεία ενός «αξιώματος» υπάρχει ένας άνθρωπος σαν τον κ. Κουράκη.

Όταν πέρασαν μερικά χρόνια αλλά εγώ δεν μεγάλωσα, γνώρισα την ΟΝΝΕΔ στο Μαθηματικό.

Γνώρισα τις φοιτητικές συνελεύσεις.

Γνώρισα την ιδιοτέλεια, τον ιδιωτισμό, γνώρισα τον Στρατό, μου γνωρίστηκε επίσης και μια πάθηση που δυσχέραινε την καθημερινότητα μου.

Γνώρισα πράγματα που δεν πίστευα ότι μπορεί να υπήρχαν.

Άρχισα να καταλαβαίνω ότι, όταν μεγαλώσω, δεν θα γίνω Υπουργός Παιδείας γιατί αυτό δεν υπάρχει όπως το φανταζόμουν.

Ο Υπουργός Παιδείας είναι ο καθένας μας και έχει μια καθημερινή μάχη με την υποκουλτούρα. Με ταπεινά και μη ένστικτα, με συμβιβασμούς, με υποχρεώσεις, με, με…

Τότε στράφηκα καθ’ ολοκλήρου στο να είμαι ερωτευμένος με τα πάντα. Και να προσπαθώ να μαιεύω.

Συγχώρεσε μου τον ρυθμό της γραφής μου αλλά και τώρα σε μια τέτοια κατάσταση, είμαι και μου είναι πάντα δύσκολο να γράψω χρησιμοποιώντας το λογικό μέρος του μυαλού μου, όταν αυτό που στην ουσία θέλω είναι να ακούσω τι ιστορία έχει να μου πει ένα γάντι που έχει στραβοκαθίσει πάνω στο γραφείο μου.

Μετά τις δεύτερες εκλογές του 2012, η ψυχή μου μαύρισε εντελώς Πιτσιρίκο με κεφαλαίο Πι. Οι πρώτες ήταν τέλειες.

Τα τελευταία χρόνια έβλεπα και Mega γατί ήθελα να ξέρω τι σκατά λένε σε αυτούς που κοιμίζουν.

Πρέπει να ξέρεις τον εχθρό σου. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω, όταν προσπαθώ να εξηγήσω στον ξάδερφο μου απ’ το χωριό πχ τι είναι η Χρυσή Αυγή ή γιατί δεν πρέπει να ψηφίσει Ποτάμι.

Έχει άπειρες ώρες πλύσης εγκεφάλου που αν δεν ξέρω το περιεχόμενο της, δεν μπορώ να την αντιπαραβάλω με λογικά επιχειρήματα.

Ο κολλητός μου με ρώταγε γιατί χαλάς την ζαχαρένια σου να ακούς τον Σαμαρά, και του απάνταγα ότι μου χαλάει την κουλτούρα μου ότι ένας άνθρωπος που το μόνο που θα έκανε στην ζωή του, θα ήταν να είναι μπαρμπουτιέρης, τσιλιαδόρος, ταρίφας, είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Την Ελλάδα την γράφω με κεφαλαίο Ε, παρότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κράτος με σύνορα και εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο πολιτισμός της.

Οι Έλληνες δεν μου λένε τίποτα, αν το σημείο αναφοράς τους είναι στα σύνορα τους και όχι στο τι πολιτισμό παράγουν μέσα και έξω από αυτά.

Την 1η φορά που ψήφισα στα 18, ψήφισα Συνασπισμό. Έκτοτε δεν ξαναφήφιζα, για τον ίδιο λόγο που σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Μου ήταν δύσκολο να μου λένε το παιχνίδι έχει αυτούς τους κανόνες και όταν μπεις στο γήπεδο αυτοί έχουν αλλάξει, αλλά εσύ πρέπει να το δεχτείς αυτό και να προσπαθήσεις να κερδίσεις σε κάτι άλλο, ξένο και ανίκητο.

Σε αυτές τις εκλογές, θα ψήφιζα ΑΝΕΛ γιατί λυπόμουν που το μήνυμα των πρώτων εκλογών του 2012 διαστρεβλώθηκε τόσο.

Λυπόμουν στο ενδεχόμενο να μην μπει σε συγκυβέρνηση ένα κόμμα που πολεμήθηκε τόσο από τους Μπόμπολες και να μπει το δικό τους.

Τελικά, αποφάσισα να ψηφίσω εκπρόσωπους μου. Ψήφισα την Νάντια Βαλαβάνη και τον Νίκο Χουντή.

Ψήφισα ανθρώπους. Που θα καθόμουν σε μια παραλία να μιλήσουμε. Να μαιεύσουμε. Να μαιευτούμε.

Με ρώτησε τις προάλλες ένα πολυαγαπημένο μου πρόσωπο αν ήρθε η ελπίδα. Της απάντησα ότι δεν ξέρω γιατί δεν έχει εφευρεθεί ακόμα το ελπιδόμετρο.

Όμως η ελπίδα είναι απόλυτα ζυγίσιμη στα λόγια αυτών που την εκφράζουν. Και ναι νομίζω ότι έρχεται.

Την βλέπεις και στην ανασφάλεια αυτών που την φοβούνται. Αυτών που φοβούνται να αγαπήσουν γιατί μπορεί να αλλάξουν.

Θυμήθηκα ξανά πως είναι να ζεις για και από την αγάπη. Θυμήθηκα τον Γλάρο Ιωνάθαν και τον μικρό Πρίγκηπα.

Θυμήθηκα τον Ρινόκερο. Θυμήθηκα ότι η αγάπη είναι οι άνθρωποι που έχουμε μέσα μας για πάντα και είμαστε αυτοί.

Και για να κλείσω θυμήθηκα αυτό που λέγαμε με τον Κ.Βήτα και τον Πάνο σε ένα παγκάκι στον Λόφο Αξιωματικών.

Αγάπη, καθώς τα πράγματα συμβαίνουν.

Να είσαι καλά Πιτσιρίκο

Βασίλης

(Αγαπητέ Βασίλη, η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια ψυχική ανάταση τις τελευταίες ημέρες και μετά τις εκλογές. Το νιώθεις γύρω σου. Εντάξει, φάγαμε πολύ ξύλο -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τα τελευταία χρόνια. Δεν σηκώσαμε κεφάλι. Όταν σε δέρνουν, δεν είναι και εύκολο να αγαπήσεις. Εκτός αν είσαι μαζοχιστής. Είχε παγώσει το χαμόγελο στα χείλη μας. Ζούσαμε μέσα σε μια αρρώστια που δεν ήταν καν δική μας. Ήταν σαν να ήμασταν τα σκουπίδια της ανθρωπότητας. Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα από εδώ και πέρα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν θα είναι ίδια με πριν. Κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Αργήσαμε. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Χιλιάδες συμπατριώτες μας χάθηκαν μέσα σε αυτή την οικονομική φρίκη, και δεν είδαν ούτε την ελπίδα, ούτε την αγάπη. Να είσαι καλά, Βασίλη.)

Αγάπη, καθώς τα πράγματα συμβαίνουν

pitsirikos-logo