ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Από τι στιγμή που θα γεννηθούμε, σε κάθε βήμα μας, υπάρχει ένας πόλεμος που συμβαίνει μέσα μας σε ότι και να κάνουμε. Υπάρχει ο κόσμος που είναι ήδη έτοιμος , ένα σύνολο που μας παρουσιάζεται στο πιάτο και μας διατάζει να ακολουθήσουμε τις εντολές του. Είναι αυτό που θα μας υποβάλλουν όλοι οι άλλοι να κάνουμε για να είμαστε ένα ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ. Δίπλα, βαδίζει αυτό που, όπως συνηθίζουμε να το ονομάζουμε, η ψυχή , μας προστάζει.  Ολη μας μας η ζωή συγκρούεται ασταμάτητα σ’αυτό το σιωπηλό πόλεμο. Είμαστε μία μονάδα του πρέπει και την ίδια στιγμή είμαστε μια μονάδα του θέλω.

Σ΄αυτή τη πορεία στους περισσότερους ανθρώπους αυτό το στενάχωρο πρέπει, καταλήγει να είναι ταυτόσημο με το θέλω. Είναι ένας συμβιβασμός , μια σιωπηλή ανακωχή για να μπορέσει κάποιος να αντέξει την υποχρέωση να είναι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου. Σ΄αυτή τη προσαρμογή, σ΄αυτή την υποταγή, στριγμώνονται τα φτερά μας, τα ράβουμε στη πλάτη μας και μαθαίνουμε να περπατάμε με τα πόδια γερά καρφωμένα στη γη. Το ατίθασσο παιδί που τα θέλει όλα, το παιδί που διψάει να μάθει τις απαντήσεις στα χιλιάδες γιατί, μαθαίνει να δέχεται τις απαντήσεις που το κοινωνικό σύνολο με τους κανόνες του θα του επιβάλλει. Αλλες φορές με νεύρα, άλλες φορές με δάκρυα, άλλες φορές απλά σιωπόντας και υπομένοντας, αναγνωρίζουμε πως πάνω από αυτό που η ψυχή μας ζητάει, υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες  που ορίζουν τα σύνορα της καθημερινότητας.

Σιγά σιγά οι φανταστικοί ήρωες που μιλάγαμε τα βράδυα στο παιδικό μας δωμάτιο χάνονται. Η ικανότητα μας να μιλάμε με τη γλώσσα των ονείρων μας χάνεται. Η ικανότητα μας να ξεστομίζουμε ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑΚΤ, αυθόρμητα, όπως ακριβώς τις βλέπουμε χάνεται. Κι ο πρώτος μας έρωτας με τη ζωή, εκείνος ο έρωτας που μετατρέπει όλα σε μαγεία, αλλάζει και στριγμώνεται σε ένα γαμήλιο συμβόλαιο με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και τακτικές.  Σιγά σιγά, στο κάδο ανακύκλωσης μας, στριγνώμονται όλα εκείνα τα θέλω που δεν τα βρήκαν με τα πρέπει μας. Λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να μείνουν παιδιά μέχρι το τέλος. Λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να παραμείνουν ανόθευτοι, ανυπότακτοι, ψυχές ελεύθερες με τα φτερά έτοιμα να πετάξουν, ακόμα κι αν είναι τσακισμένα.

Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες, σε πολιτικό επίπεδο στη χώρα μας, είναι ακριβώς ότι συμβαίνει στο κόσμο που κουβαλάει ο καθένας μας. Ενα στυγνό, ανελέητο σύστημα συμφωνιών, ένα αισχρό παιχνίδι εξουσίας, έχει καθορίσει τους κανόνες της ΛΟΓΙΚΗΣ. Ετσι ονομάζουν το σύνολο των κανόνων που κρατούν καλά κλειδωμένους τους ανθρώπους στα κλουβιά τους. Δεν έχει σημασία αν η λογική μας δεν συμβαδίζει με τη λογική τους. Νικάει αυτός που έχει τη δύναμη να κινεί τα νήματα. Εκείνοι που έχουν στα χέρια τους όλα εκείνα που πουλάνε κι αγοράζουν όλα αυτά που ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΣΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ. Δεν υπάρχει ελευθερία μέσα στη τάξη πραγμάτων που έχουν στριμωχτεί οι ζωές μας. Το χρημα καθορίζει αν θα φας, αν θα ντυθείς, αν θα έχεις στέγη να κοιμηθείς, πως θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου, πως θα γιατρέψεις τις αρρώστιες σου, πως θα πορευτείς σ΄αυτή τη ζωή. Το πολιτικό, οικονομικό, νομικό σύστημα που αποδέχεται κάποιος με τη γέννηση του, καθορίζει ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Για να πει κανείς πως είναι ελεύθερος, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις. Είναι  η είσαι ΜΕΣΑ ή είσαι ΑΠΕΞΩ. Το απέξω είναι κάτι που δεν μπορεί πλέον να συλάβει ο ανθρώπινος νους ενός ΛΟΓΙΚΟΥ πολίτη. Το απέξω είναι ένας δρόμος που κανένας δεν γνωρίζει εκτός από πολύ ελάχιστες μονάδες που βρήκαν τρόπους να μπαινοβγαίνουν σ΄αυτό το τρελοκομείο που ο άνθρωπος έχει ονομάσει πολιτισμό, δοκιμάζοντας τις αντοχές τους και τη δύναμη τους να είναι το περιθώριο στη σελίδα. Είναι ένα μικρό σύνολο από ελεύθερους αλεξιπτωτιστές της ζωής που δεν ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ.

Οταν αυτό το σύστημα εξουσίας χαιδεύει τα αυτιά των πολιτών και τους καλοπιάνει για να πετύχει τα σχέδια του, οι πολίτες εισπράττουν μικρές χάρες, μπιχλιμπιδάκια που ομορφαίνουν τη μίζερη πραγματικότητα. Ησυχάζουν, λουφάζουν και γεμίζουν τη ζωή τους με σκουπιδάκια φανταχτερά που απαλύνουν το κενό μέσα τους, σκεπάζουν τη φωνή της ψυχής με λουστραρισμένα αυτοκίνητα, καλο επιπλωμένα σπίτια, μοδάτα ρούχα, πλούσια εδέσματα και ηλεκτρικά καλώδια που υπακούουν στα μικρά τους βίτσια. Ετσι το σύστημα σχεδιάζει τα επόμενα βήματα, κάνει τα κουμάντα του χωρίς ενοχλήσεις. Δεν μπορεί να σκοτώσει το κρυμμένο εαυτό της μονάδας απλά τον αποκοιμίζει.

Οταν αυτό το ίδιο σύστημα νοιώσει πως είναι παντοδύναμο, πως έχει εξολοθρεύσει όλα τα ζιζάνια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αναταραχές στο καλοφτιαγμένο κήπο του, δεν ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΛΟΠΙΑΝΕΙ τους φυλακισμένους ανθρώπους. Τους δείχνει το αληθινό του πρόσωπο. Τη περιφρόνηση, την απαξίωση, τη στυγνότητα που έχει μέσα στη σκατόψυχη κατασκευή του. Αυτό όμως λειτουργεί σαν ένα καμπανάκι στ΄αυτιά των κοιμισμένων υπηκόοων. Οσο πιο μεγάλη είναι η απαξίωση τόσο ο κοιμισμένος λύκος, εκείνος ο λύκος που έχει συμβιβαστεί ξανά και ξανά μέσα σ΄ενα μαντρί, ο λύκος που κουβαλάει στις πλάτες του όλο το κάδο ανακύκλωσης με τα χαμένα, εκείνος που είπε τόσα πολλά ναι στη ζωή υποδυόμενος το πρόβατο, αρχίζει και αγριεύει.

Ομως πόσο διατεθειμένος είναι να αγριέψει μέσα σε μια φυλακή? Οι πλατείες γέμισαν και φώναξαν, μετά από πολύ καιρό. Ονειρα εκτοξεύτητκαν κάτω από τα προεκλογικά μπαλκόνια, όνειρα θαμένα που ξύπνησαν για λίγο , τελευταία έξοδος έγινε η φρέσκια κυβέρνηση, για ένα ΠΕΤΑΓΜΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ. ΕΝΑ ΠΕΤΑΓΜΑ ΨΥΧΗΣ. Ομως την επόμενη μέρα,  η επαναφορά στη πραγματικότητα. Ολες αυτές οι φωνές δεν ήταν κάτι το αόριστο. Το σύστημα που γνωρίζει πολύ καλά το πόσο καλά έχει εγκλωβισμένους τους ανθρώπους σε μια ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, το σύστημα που γνωρίζει πως κρατάει τις ζωές των ανθρώπων στο χέρι του, ότι και να θέλουν, όσο και να φωνάξουν, έβγαλε τα νύχια και τα δόντια. Κι εκτόξευσε την απειλή του. ΜΕ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ.

Κι όσο αυτό είναι η πραγματικότητα μας πρέπει να πάψουμε να γκρινιάζουμε ασκόπως. Πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε μέσα ή έξω. Αν είμαστε μέσα ο κάθε εκπρόσωπος μας απεναντι στο θηρίο τα ΙΔΙΑ ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ. Κι εμείς θα πρέπει να ευχόμαστε να είναι κάποιος που θα κάνει το λιγότερο ΟΔΥΝΗΡΟ. Ηδη οι αφυπνισμένοι λύκοι πρώην αρνιά κουνάνε το δάχτυλο στη νέα κυβέρνηση πως κάνει κωλοτούμπες. ΛΑΘΟΣ. Κωλοτούμπα είναι όλη μας η ζωή κι από τη στιγμή που δεν δώσαμε λευκό χαρτί σε κάποιον να την ανατρέψει από τα θεμέλια, να σαρώσει τα πάντα αλλά ευχηθήκαμε να φτιάξει τα πράγματα χωρίς να χαλάσει όλα αυτά που γνωρίζουμε, η νέα κυβέρνηση λοιπόν περπατάει με τη ΛΟΓΙΚΗ και πολύ σωστά.

Είναι πολύ βολικό να νομίζει κάποιος πως με μια ψήφο αναθέτει σε κάποιον άλλον να έχει ψυχή αντί να έχει ο ίδιος. Είναι πολύ βολικό να ρίξεις μια ψήφο και μετά να καθίσεις σ΄ενα καναπέ και να περιμένεις ένα σωτήρα να σε σώσει από τη φυλακή που ο ίδιος έχεις δεχτεί σαν κάτι το φυσιολογικό. Να κάνει τι η νέα κυβέρνηση? Να τα κάνει όλα πουτ@να?  Είσαι σίγουρος πως μπορεις ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΕΞΕΙΣ? Είσαι σίγουρος πως είσαι έτοιμος να βαδίσεις πια με τη ψυχή σου κι όχι με τη λογική σου ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ? Κι εσύ και τα παιδιά σου? Είσαι σίγουρος πως αν αύριο το πρωί κάποιος αναλάμβανε την ευθύνη ν΄ανοίξει τη πόρτες και να σου πει θα τα χάσεις όλα, θα τσακιστείς κάτω, θα πεινάσεις, θα χάσεις το κόσμο γύρω σου, θα ματώσεις αλλά θα ανοίξεις το κελί σου και μάθεις ξανά να πετάς.. είσαι σίγουρος πως δεν θα πάθαινες πανικό και δεν θα παρακάλαγες να σταματήσει το μαρτύριο της ελευθερίας?

Για να απαιτήσεις περηφάνεια όπως λες, ελευθερία, αξιοπρέπεια, είσαι σίγουρος πως δεν είσαι ένας όμηρος ερωτευμένος με τον απαγωγέα του που θα φτάσει στο σημείο να πολεμήσει τον ελευθερωτή του αν τολμήσει να τον βγάλει από το κελί του?

Για σκέψου του.. Πάει πλύ βαθειά η τρύπα του λαγού.  Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Αν πραγματικά είσαι έτοιμος να πετάξεις ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ.  Το γεγονός πως είσαι εδώ, άλλη μια φορά, με κλάψα και γκρίνια να κριτικάρεις το ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, αποδεικνύει απλά πως ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ περισσότερο από αυτό που έχεις μάθει. Κι αυτό η κάθε κυβέρνηση που είναι απλά διαχειρστής μιας  ίδιας τάξης πραγμάτων το ξέρει. Κι όσο πιο έντιμη είναι θα προσπαθήσει απλά να διαχειριστεί κάπως καλύτερα τα ήδη υπάρχοντα. Τίποτα παραπάνω μη περιμένεις.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕΣ , ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΣΠΡΑΞΕΙΣ. Κι αυτοί που ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού το ξέρουν.