ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Βασανίζουν ένα 20χρονο νεαρό πάνω από έναν χρόνο επειδή “δεν είναι πολύ άντρας”

Τον διαπομπεύουν δημόσια και τον τραμπουκίζουν, τον χτυπούν και τον βασανίζουν.

Αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και σε φοιτητική εστία. Κανένας δε βλέπει,κανένας δεν παρεμβαίνει. Ούτε εκπαιδευτικός,ούτε συμφοιτητής.

“Μη βλέπεις, μη μιλάς, μην ανακατεύεσαι”.

Η οικογένεια ένα χρόνο τώρα δεν γνωρίζει ή θεωρεί κατά βάθος λογικό να του φέρονται “λίγο σκληρά και να του κάνουν πλάκα ” επειδή δεν ήταν μέσα στο αποδεκτό αντρικό πρότυπο;

Η αστυνομία που ασχολείται με την υπόθεση βγάζει ψυχιατρικές κρίσεις αντί να κάνει την απλούστερη έρευνα,να μπουντρουμιάσει συμφοιτητές και εκπαιδευτικούς μέχρι να μάθει ονόματα,αν δεν τα ξέρει ήδη και τα συγκαλύπτει.

Οι δημοσιογράφοι στα περισπούδαστα άρθρα τους χρησιμοποιούν τα σημεία στίξης-αποσιωπητικά, θαυμαστικά- για να προσδώσουν μια γαργαλιστική νότα στο βασανιστήριο του ανθρώπου.

Βουλευτής,καταγγέλλεται, πως έκανε διαρκώς παρεμβάσεις υπέρ των βασανιστών,το όνομα του καλύπτεται απ το βρωμερό πέπλο της συγκάλυψης.

Τίποτα δεν έρχεται στο φως διαδικτυακά, ούτε ένα βίντεο, ούτε μια φωτογραφία, δεκάδες πρέπει να υπάρχουν, βρωμερά τιμαλφή σε συνενόχων, καλών συμπολιτών μας, τα χέρια.

Στο πηγάδι του ναζιστικού Σαλόν Κίτυ που ζούμε, ο καθένας παίζει το ρόλο που προβλέφτηκε γι αυτόν απ τις τσατσάδες της κοινωνίας.

Άλλος πορτιέρης,άλλος βασανιστής, άλλος πουτάνα, άλλος παρατηρητής αμέτοχος στις κουίντες να ευχαριστεί το θεό που δεν είναι ο ίδιος στους βασανιζόμενους.

Και ακούω στο μυαλό μου την κραυγή του παιδιού “έναν καφέ να πιω μη με βασανίζετε” και σκέφτομαι τους στίχους του ποιητή:

“Το βροχερό φθινόπωρο σ’ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων”.

Σε όλους τους Βαγγέληδες που κάθε μέρα βασανίζονται μέσα στην ανοχή και τα γελάκια των άλλων φωνάζω:

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ,ΕΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ,ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΊΤΕ.
ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΕΤΕ ΣΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΓΎΡΩ ΣΑΣ.

Σοφία Λαμπίκη