ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Καλέ μου Πιτσιρίκο, θυμάμαι πριν χρόνια, προ κρίσης, που είχα μία συζήτηση με μία νεοελλεηνίδα -ναι, σωστά το έγραψα- και μου έβριζε τις ρωσίδες ιερόδουλες. «Ότι τι;», μου έλεγε, «δεν μπορούν να δουλέψουν τίμια; Να πάνε να καθαρίσουν σπίτια». Εν ολίγοις, μου έλεγε ότι ήταν επιλογή τους να πηγαίνουν με όποιον να ‘ναι ή να παντρεύονται ηλικιωμένους αγρότες.

Ξεκίναγα να της εξηγώ για το trafficking, ότι, όταν πεινάει κάποιος, δεν σκέφτεται καθαρά, ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις κτλ. κτλ.

Άκουσα αυτή τη συντηρητική άποψη εναντίον άτυχων γυναικών εκατομμύρια φορές από κοπέλες «καθώς πρέπει», ακόμα και μορφωμένες.

Το χειρότερο, είναι ότι δεν έκριναν ποτέ τα κυκλώματα ή τους πελάτες. Ή το Δουβλίνο 2 που άφηνε γυναίκες (και άντρες) χωρίς χαρτιά, αόρατους από το κράτος, έρμαια στα χέρια του καθενός. Ή το σύστημα ολόκληρο που είναι φτιαγμένο να εξυπηρετεί τους έχοντες και κατέχοντες.

Αλλά εμένα δε με ενοχλούν αυτοί. Με ενοχλούν και με τρομάζουν όσοι δεν είναι κατέχοντες και αδιαφορούν, ή τους νοιάζει μόνο εκείνοι να επιζήσουν.

Όταν γεράσω, θα λέω στα εγγόνια μου για αυτούς. Ότι δεχόντουσαν τα πάντα αδιαμαρτύρητα, περιμένοντας άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Στις δουλειές, στις διαδηλώσεις, παντού. Και μετά έκριναν και όποιον έβαζε το χέρι στην τρύπα, όταν το φίδι τον δάγκωνε. «Πήγαινε γυρεύοντας», έλεγαν…

Με τον ίδιο τρόπο που με έπιανε η καρδιά μου, διαβάζοντας για κυκλώματα trafficking που έφερναν Αφρικανές στην Ελλάδα, λέγοντας τους ότι αν το έσκαγαν θα τους έκαναν μάγια, με τον ίδιο τρόπο φρίκαρα, όταν εν μέσω κρίσης, άνοιξα για να ξεχαστώ το αγαπημένο μου γαλλικό περιοδικό για σινεμά:
Είχε ολόκληρο αφιέρωμα για την αύξηση Ελληνίδων ηθοποιών σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου, λόγω κρίσης.

Σε μία από τις δουλειές που έκανα σε ΜΚΟ, μιλάγαμε σε κόσμο στο δρόμο. Πολλή μοναξιά Πιτσιρίκο, μας έλεγαν ολόκληρες προσωπικές ιστορίες. Αναρωτιόμουν, γιατί τα λένε σ’ εμάς στη μέση δρόμου. Μας εμπιστεύονταν ότι πχ. ο άντρας τους τις δέρνει.

Γυναίκες που φαίνονταν όμορφες, καλοφτιαγμένες και ανεξάρτητες. Μία -καμιά 40αριά ετών- δεν μπορούσε να ξεφύγει, λόγω του οικονομικού. Μία άλλη (καμιά 60αριά) έλεγε «τον έχω στο νοσοκομείο, είμαστε μαζί τόσα χρόνια, που να τον αφήσω;». Και η αγαπημένη μου περίπτωση (40άρα πάλι), «Του έδωσα μία και τον έστειλα στον αγύριστο».

Όταν ήμουν στη Γαλλία Πιτσιρίκο, στα 21 μου, έμπλεξα κι εγώ με έναν παθολογικά ζηλιάρη. Στους 3 μήνες, είπα «τέλος, κάτι δεν πάει καλά». Μου είχε πετάξει το λεξικό. Δεν με πέτυχε.

Είχε έρθει στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου με φίλους του, να τα βρούμε. Ήξερα ότι θα έχανε την ψυχραιμία του, εάν αρνιόμουν συνέχεια, ήρεμα. Και την έχασε. Μπροστά σε όλους. Με έπιασε από το χέρι και άρχισε να με ταρακουνάει. Ένας γείτονας από το Βελγικό Κονγκό τον σταμάτησε. Ο θρασύδειλος τον φοβήθηκε. Ήταν και ντερέκι βλέπεις.

Ο γείτονας είχε ειδοποιηθεί να με προσέχει από ένα φίλο, που με πρόσεξε όσο τίποτα τότε. Ανιδιοτελώς. Μέχρι που κοιμόταν σπίτι -στο πάτωμα κιόλας- γιατί το θρασύδειλο ανδρείκελο με παρακολουθούσε και κοπάναγε την πόρτα να μπει.

Κοινωνικό κράτος Πιτσιρίκο είναι το εξής: Δωρεάν ψυχολόγος για γυναίκες θύματα βίας, και καταγγελία που δεν γίνεται γνωστή, εκτός και αν σου συμβεί κάτι.

Πήγα που λες στην ψυχολόγο, την οποία το γαλλικό κράτος πλήρωνε για εμένα την ξένη, και της τα είπα όλα. Της είπα, ότι έχω την αίσθηση ότι θα αναπτύξω το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ότι μου φώναζε εάν δε σήκωνα αμέσως το τηλέφωνο, και διάφορα παρανοϊκά σκηνικά που είχαν συμβεί. Μου είπε: «Δεσποινίς, ότι διαβάσατε σας έσωσε».

Για ‘μένα Πιτσιρίκο όλα αυτά είναι πολιτική. Το κράτος πρέπει να βοηθάει, να παρέχει κοινωνική προστασία. Εσύ ψηφίζεις κάποιον για να ψηφίσει αυτά που θες στο Κοινοβούλιο.

Και το κράτος είναι για να προσέχει τον πολίτη και όχι τις τράπεζες.

Αυτό θυμηθήκαμε τις τελευταίες μέρες.

Φιλικά

Κωνσταντίνα

Υ.Γ. Λίγα χρόνια αργότερα, έμαθα ότι οι γονείς μίας γαλλίδας φίλης στην εστία, χώρισαν. Ο αλκοολικός πατέρας έδερνε τη μάνα της. Το κράτος στήριξε τη γυναίκα με παροχές και εύρεση εργασίας. Πήρε τον ανήλικο αδερφό της και μετακόμισαν σε άλλη πόλη. Είναι καλά.

(Αγαπητή Κωνσταντίνα, πρώτα από όλα, ο καθένας θα καταλάβει ό,τι θέλει να καταλάβει. Διαβάζω αυτά που μου γράφεις και σκέφτομαι πόσο δρόμο έχει η κοινωνία, για να καταφέρει να φτάσει σε πραγματικές διεκδικήσεις. Αν σου γράψω τι συμβαίνει σήμερα στα ιδρύματα για παιδιά -έναν τομέα που τυχαίνει να ξέρω αρκετά πράγματα-, δεν θα πιστεύεις αυτά που θα διαβάζεις. Μη γελιέσαι, μόνο για τα χρήματα νοιάζονται οι άνθρωποι. Αν ενδιαφέρονταν για την αξιοπρέπειά τους, δεν θα είχαν φάει πέντε χρόνια στη μάπα τη σαβούρα του Άδωνι, του Βορίδη και των άλλων καθαρμάτων, ούτε θα ψήφιζαν όλα αυτά τα λαμόγια. Κωνσταντίνα, ο εχθρός του Έλληνα δεν είναι η εξουσία. Ο εχθρός του Έλληνα είναι ο άλλος Έλληνας. «Γιατί το κατάφερε αυτός και όχι εγώ;». Ο φθόνος βασιλεύει. Κι εγώ γελάω με αυτούς που ονειρεύονται επαναστάσεις και σκληρές διαπραγματεύσεις. Αλλά τρώνε κάθε μέρα τις φάπες τους και δεν βγάζουν κουβέντα. Να είσαι καλά.)   Κράτος Πρόνοιας εστί