ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Περπάτησαν σε δρόμους που δεν ήταν χαραγμένοι ούτε στον χάρτη, ανάμεσα σε λύκους και σε κρυμμένες νάρκες. Πέρασαν μερόνυχτα μέσα στο κρύο, συνάντησαν στον δρόμο τους νεκρά σώματα, κρύφτηκαν από ελεγκτές και αστυνόμους. Ρίσκαραν την ζωή τους, για κάτι διαφορετικό. Ο Δρόμος αυτός, που έχει την δική του ιστορία, είναι ένας δρόμος ανείπωτος, άγνωστος, αδικημένος και απροσδιόριστος. Η Οδύσσεια ενός παράνομου μετανάστη δεν έχει καταγραφεί στα βιβλία λογοτεχνίας, ούτε και στα βιβλία Ποινικού Δικαίου. Ο Δρόμος ενός «λαθρομετανάστη» είναι το άβατον του λεκανοπεδίου της Σύγχρονης Δυτικής Ηθικής.

Απόδειξη αυτού: ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ (Δυτική Διάλεκτος) – ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ (Διάλεκτος από Μνήμης), ΚΕΝΤΡΑ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ (Διάλεκτος – Πλαστελίνη)

Η αρχαιολογία του Ιδρυματισμού μας έχει διδάξει πως κάθε θεσμός μαζικής στέγασης ανθρώπων είναι ικανός να προκαλέσει την αποπροσωποποίηση του ατόμου και την εξάρτηση του από τον εκάστοτε φορέα. Από τα μοναστήρια μέχρι τις φυλακές τύπου Γ’. Από τις Φοιτητικές Εστίες μέχρι τον Στρατό.
Κατά κύριο λόγο οι επιδράσεις αφορούν την υιοθέτηση μίας ταυτότητας από το άτομο, με τα χαρακτηριστικά και τους στόχους που πρεσβεύει το ίδιο το άσυλο. Συχνά η χρήση μίας κοινής πτέρυγας για τις βασικές ανάγκες, οι όμοιες φόρμες, οι αριθμοί των δωματίων και ο κοινός εξοπλισμός της καθημερινής διαβίωσης (όμοια σεντόνια, όμοιοι δίσκοι και πιάτα φαγητού, όμοιος φωτισμός, όμοιες μυρωδιές καθαριστικών) επαναπροσδιορίζουν μέσω της συχνότητας τους την ταυτότητα του ατόμου, αντικαθιστώντας τις ιδιαιτερότητες του με μία διαφορετική, ομογενοποπιημένη αίσθηση του εαυτού του. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι το ότι μεταφέρεται η κυριότητα του σώματος του, στον ίδιο το φορέα, με αποτέλεσμα να υιοθετεί την ταυτότητα του μέλους της ιδρυματικής κοινότητας.

Όταν αναγνωρίζεται το παραπάνω σύνδρομο του Εγκλεισμού σε άτομα που πρωτύτερα διέμεναν στην ίδια τους τη χώρα. Πώς θα σκεφτόμασταν για τους ανθρώπους εκείνους που αφήνουν την χώρα τους, τις αξίες τους, την θρησκεία και τις εκκλησίες τους, την οικογένεια τους, την παιδική τους γειτονιά, τις μυρωδιές και την πρώτη τους αγάπη, για να βρεθούν στην Γη της Επαγγελίας;

Τι θα λέγαμε δηλαδή για όλους εκείνους τους ανθρώπους, που στον Δρόμο τους για την Ιθάκη, έχουν περάσει ήδη από τον Νησί της Κίρκης, έχουν πιει το ποτό της Εθνικής Αυταπάρνησης και οδεύουν σε μία νέα πατρίδα; Τι θα λέγαμε για εκείνη την Νέα Πατρίδα που αυτούς τους ανθρώπους τους συγκεντρώνει με αριθμούς, τους καταγράφει και τους αποστέλλει σε κάποια απροσδιόριστα κέντρα με απροσδιόριστο στόχο;

Πρόκειται για ανθρώπους που τιμωρούνται για όσα δεν έχουν. Φυλακίζονται επειδή δεν έχουν: Πατρίδα, Καταφύγιο, Πιστοποιητικά, Διαβατήριο, Άδεια Παραμονής, Χρήματα, Εργασία (ΑΦΜ κ.λπ).

Με κάποιες συμβολικές μεταποιήσεις, θα μπορούσαμε να τους ταυτίσουμε με τον Σύγχρονο Έλληνα μπροστά στο Πειραματικό Εργαστήριο της Καγκελάριου Μερκέλους.

Συνεχίζει να επιβεβαιώνεται λοιπόν πανηγυρικά η άποψη πως όλες εκείνες οι Παγκόσμιες Ημέρες αλλά και Εκστρατείες για τα Δικαιώματα των Παιδιών, Μεταναστών, Ειρήνης και Φιλίας είναι τα αντεστραμμένα σύμβολα ενός «Ακήρυχτου Πολέμου», όπου τα συμβόλαια ειρήνης λειτουργούν προπαγανδιστικά υπέρ της άγνοιας και της καθίζησης κάθε ίχνους ψυχικής ευπρέπειας που περιλαμβάνει την κοινωνική αφύπνιση και αλληλεγγύη στον ανθρώπινο πόνο και την ανθρώπινη (όχι τεχνοκρατική) ιστορία.

Κάθε αυτοκτονία είναι η απώλεια ενός στρατιώτη που διαμαρτύρεται για το απροσδιόριστο της ζωής του. Είναι το μήνυμα ενός στρατιώτη που αναζητά την χαμένη του ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ μέσα από την ίδια του την ανυπαρξία.

Η Ελλάδα στην προσπάθεια της να διαμαρτυρηθεί για τους κοριούς στο στρώμα της γέμισε με παραπάνω από έναν άγνωστους αυτόχθονες στρατιώτες μπροστά στην (ά-)ΒΟΥΛΗ των «Στρατηγών» της.