Θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Να ξαναγινόμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών και να έμενα εκεί, δε θα πω για πάντα, γιατί το «για πάντα» δεν υπάρχει, αλλά για όσο αντέξω αυτή την ξεγνοιασιά και ανεμελιά της παιδικής ηλικίας. Θα ήθελα να μπορούσα να ξαναζήσω πράγματα που έκανα όταν ήμουν μικρή, τότε που δεν ήμουν αγχωμένη για όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μου, τότε που δεν έτρεχα να προλάβω τη ζωή μην τυχόν μου φύγει και δεν την έχω ζήσει.
Όταν είσαι παιδί γελάς πολύ. Γελάς, επειδή βλέπεις τον φίλο σου να γελάει ή επειδή η καλύτερη σου φίλη λερώθηκε με παγωτό στη μύτη. Τρέχεις, πιστεύοντας ότι είσαι πραγματικά ελεύθερος. Παρ” όλο που δεν ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει η λέξη «ελευθερία», εσύ την αισθάνεσαι. Παίζεις με τα παιχνίδια σου ή με τους φίλους σου, ζωγραφίζεις και η φαντασία σου καλπάζει. Ναι, μπορεί να χτυπήσεις, να σου πάρουν το παιχνίδι σου ή να μην σου κάνουν το χατίρι και εσύ γκρινιάζεις και κλαις. Κλαις και στεναχωριέσαι για όλα αυτά χωρίς να ξέρεις τότε ότι τα πραγματικά προβλήματα έρχονται όταν μεγαλώνεις.
Όταν είσαι παιδί, δε σε νοιάζει τι λέει ο διπλανός σου για σένα, για τους άλλους ή για την ίδια την ζωή. Η αλήθεια είναι πως ούτε εσύ έχεις σκεφτεί τίποτα για τη ζωή, για τους γύρω σου ή για τον εαυτό σου. Και αυτό γιατί τότε αρχίζεις να μαθαίνεις για αυτή και για σένα. Είσαι σα σφουγγάρι που απλά απορροφά όλες τις πληροφορίες για τα πράγματα που υπάρχουν και συμβαίνουν στον κόσμο σου χωρίς να τα κρίνεις. Αυτή είναι μια δουλειά που την κάνεις αρκετά αργότερα και όχι όταν είσαι μικρός. Τότε πιστεύεις τη μαμά σου όταν σου λέει πως είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου ή ότι θα κρυώσεις αν βγεις έξω με το καλοκαιρινό σου φόρεμα τον Δεκέμβρη, χωρίς να αμφιβάλλεις στιγμή. Δεν το σκέφτεσαι γιατί την εμπιστεύεσαι και την αγαπάς, όπως το μπλοκ ζωγραφικής που σου είχε κάνει δώρο ο παππούς στη γιορτή σου.
Όσο μεγαλώνεις όλα αυτά κρύβονται κάπου μέσα σου, τόσο καλά που σχεδόν εξαφανίζονται. Τώρα ήρθε ο καιρός να μάθεις να ανταπεξέρχεσαι στη ζωή των «μεγάλων» . Είναι κάποιες στιγμές όμως, που κουράζεσαι να προσπαθείς, να επιλέγεις και να αποφασίζεις για τη ζωή σου, που ξεθάβεις αυτές τις αναμνήσεις και τις αναπολείς. Και τότε καταλαβαίνεις πως δεν θες να ξανακρυφτούν αυτές οι εικόνες.
Μακάρι να γινόμουν ξανά πέντε χρονών. Έστω για λίγο, έστω μόνο στο μυαλό μου ή στη ψυχή μου. Στη ψυχή μου.
