ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ομορφη κι ωραία κόβει το κρύσταλλο της νύχτας σαν διαμάντι. στην όψη της χορεύουν φλόγες από την Κόλαση του Δάντη. Μπαίνει στα μπαρ σεκλετισμένη κι οι νέοι εραστες την φοβούνται και την κερνάνε βότκα και ουίσκι μα εκείνη κοιτάζει αόριστα στην πόρτα να φανεί ο δικος της μικρος πρίγκιπας.. Δεν έχει πού να κοιμηθεί, γυρίζει εδώ κι εκεί με μια κιθάρα και δισάκι διαβάζει κάτω από τις γέφυρες τον δικο της αγνωστο ερωτα. Κοιμάται μόνη η απελπισία τις νύχτες και το πρωί ξυπνάει χωμένη στο βουρκο. Κλαίνε επάνω στις αποσκευές τα όνειρα της ανοίγοντας τα παράθυρα του έρωτα, σε όλου του κόσμου τους τρελούς. Κόβει με όνειρο τις φλέβες της για να τη βλέπουνε της νύχτας οι καθρέφτες για να παγώνει μέσα της ο κόσμος ο κακός οι μαστροποί οι αλητες και οι κλέφτες..Γαμημένη φάρα..Μιλούν με τραγούδια,οι μισάνθρωποι με θηλιά. Αγαπούν με ανοιγμένα φώτα και αυτη τους πετάει στα σκουπίδια. Κάποτε κλαίει σαν παιδί χώνοντας το πρόσωπο στη φορα του ανέμου. Κλείνει μαζι της ο χειμώνας. Μόνο ο έρωτας ήρθε και της μίλησε και είπε πως όσα βλέπει στα όνειρά της αντέχουν. Την ποθούν, μα τους περιφρονεί τους δήθεν εραστές του απολύτου. Στο άχτιστο φως της λέξης μένει εκστατική με δέος, ηδονή και τρόμο. Τρώει με σπασμένα δόντια χούφτες λύπη. Σε ολους λέει «Πάρε με» τα παίζει όλα, η Θεατρίνα, και προκαλεί ποζάροντας
σαν μια πουτάνα σε βιτρίνα. Τώρα δε θα χρειαστεί να φοβάται αυτά που μπορεί να σημαίνουν πόνος. Τα αστέρια έξω δε θα μιλούν για τίποτα. Μόνο θα νανουρίζουν την μαύρη πόλη. Αυτη η ήττα που δε ξεχωρίζει μέρες ή νύχτες αλλά χτυπάει τα παραθυρόφυλλα με μπουνιές, εκεί κοντά στο ξημέρωμα. Σε λίγο πρέπει να κλείσει τις κουρτίνες. Να αποφύγει όσα μέσα της βολεμένα την κράτησαν την ημέρα και αβίαστα, να τη κυριεύσει πάλι το ανύπαρκτο….

εγραψε το πιτσιρικι