ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Δεν θα το γράψω ποτέ αυτό το γράμμα… Κι αν το γράψω, δεν θα στο δώσω να το διαβάσεις… Κι αν το διαβάσεις, δεν ξέρω τι θα πεις… Αν σου λένε κάτι όσα νιώθω..Νιώθω τόσα πολλά… Πλημμυρίζομαι από σιωπές γιατί οι λέξεις μου δεν μπορούν να δουν το φως του ήλιου. Δεν μπορούν να σε πλησιάσουν με  θάρρος. Δεν θέλω να χαθείς από τη ζωή μου. Δεν θα το διακινδύνευα. Αν είναι να σε χάσω… Προτιμώ να μην ξέρεις. Προτιμώ να μην μάθεις. Είναι καλύτερα.Δεν θέλω να χαθείς.Ποτέ. Θα είναι η μέρα που θα καταλάβεις πόσο πολύ μοιάζουμε. Οι αντιδράσεις οι δικές σου, όπως τις είδα, μοιάζουν τόσο με τις δικές μου…Τα ίδια ακριβως πράγματα θα έκανα, τα ίδια ακριβώς πράγματα θα σκεφτόμουν…Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό; Να κοιτάς μια εικόνα και να βλέπεις ακριβώς την ίδια εικόνα με τον άλλο.Γιατί συνήθως σε μια εικόνα,δέκα άνθρωποι να την κοιτούν,δέκα διαφορετικές ματιές,δέκα διαφορετικές οπτικές γωνίες,θα έχεις στο τέλος. Εσύ κι εγώ κοιτάμε και βλέπουμε το ίδιο πράγμα…Είσαι τόσο καιρό στη σκέψη μου. Από τη μέρα που σε γνώρισα, όσο κι αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ενδιαφέρομαι για σένα.Έτσι έλεγα.Γιατί έτσι ήθελα να είναι.Δεν σε ήξερα καθόλου και ταυτόχρονα ένιωθα ότι σε ήξερα.  Η χημεία που λένε όλοι,υπήρχε.Ιδέα μου ήταν; Δεν πιστεύω. Δυο άγνωστοι άνθρωποι δεν μπορεί να μιλάνε τόσες ώρες για τα πάντα,ύπο περίεργες συνθήκες γνωριμίας…Πανσέληνος απόψε κι εγώ τόσο φορτισμένος…Τα δάχτυλα μου σαν να πηγαίνουν μόνα τους στα πλήκτρα…

εγραψε το πιτσιρικι