ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Έχουμε κλείσει τέσσερις μήνες ΣΥΡΙΖΑ, η διαδικασία της διαπραγμάτευσης οδεύει στην εκπνοή της, τα προσχήματα πλέον αποτελούν σύντομο ανέκδοτο. Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Τσίπρας που πρέπει να διασπάσει, να μαστιγώσει, να κρεμάσει, να αποσυνθέσει, να ξορκίσει και να… ξεματιάσει το κόμμα του και κάθε ριζοσπαστική άποψη. Όλοι ζητάνε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Όλοι εκτός από τον κόσμο που τον ψήφισε.

Στην πραγματικότητα τι συμβαίνει; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ήδη κάνει τεράστιες παραχωρήσεις σε σχέση με όσα έχει υποσχεθεί και περιμένει από αυτόν ο κόσμος, βρίσκεται μπροστά στο ενδεχόμενο οι αγαπημένοι μας Ευρωπαίοι εταίροι να μην λυγίσουν.

Τότε, όπως ο … Σόιμπλε ονειρεύεται και παρόλα αυτά κοιμάται σαν πουλάκι, οι υπόλοιπες οικονομίες της Ευρώπης θα καταλάβουν πως η ευρωζώνη δεν αστειεύεται και θα τηρήσουν τους γαμημένους κανόνες. Θα παραιτηθούν από τα όποια παράπονά τους για την λιτότητα και θα ακολουθήσουν τον μαγικό αυλό του wannabe Χίτλερ.

Τότε όμως, θα παρακολουθούν και όλοι οι Έλληνες, όπως και όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Και ειδικά όσοι βρίσκονται στο ίδιο μονοπάτι με το δικό μας, με κομμένη την ανάσα. Θα γινόμουν γραφικός εάν σήμερα επιχειρούσα να καταμετρήσω τις χώρες που λαμβάνει χώρα διάλογος για την έξοδό τους από το κοινό νόμισμα. Ούτε οι ίδιες δεν ξέρουν πόσες είναι.

Όσο φόβο νιώσουν οι Έλληνες σε μια τέτοια περίπτωση, όση αγωνία και όση αμηχανία, για ένα δεν θα έχουν καμία αμφιβολία. Για την αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εδώ φορείς της.

Σε μία τέτοια περίπτωση, θα ξεκαθαρίσει επιτέλους απόλυτα πως η σχέση που έχουν καταλήξει να έχουν οι χώρες της Ένωσης με την Κομισιόν και τους υπόλοιπους… εταίρους είναι απλώς σχέσεις δανειστή και δανειζόμενου. Γεγονός που δίνει μεν στον πρώτο την δύναμη της ισχύος, αλλά δίνει και στον δεύτερο το δικαίωμα αναζήτησης εναλλακτικής επιλογής.

Βλέποντας οι σφόδρα υπεύθυνοι θεσμοί εσωτερικού αυτή την προοπτική, και τον κόσμο να μην διστάζει να τη συζητήσει, σκίζουν τα ρούχα τους μήπως και πειστεί ο Τσίπρας να σκίσει τα δικά του.

Από την περίοδο της υπόθεσης Κατρούγκαλου και του κωλοδάχτυλου του Βαρουφάκη μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες. Τότε, έψαχναν εναγωνίως ένα θέμα για να χτυπήσουν έναν εκπρόσωπο της κυβέρνησης, με την ελπίδα να δημιουργήσουν κλίμα αποδόμησης.

Τώρα πια, οι επιλογές είναι πολλές και τα κανάλια επιλέγουν εναλλάξ. Πότε τη Ζωή, πότε τον Γιάνη, πότε τον Μιχελογιαννάκη, πότε τον Λαφαζάνη. Πότε τον Μητρόπουλο και πότε κάποιον άλλο. Πότε για ψύλλου πήδημα και πότε για βατράχου. Πότε για κάποια βλακεία, για κάποια εξυπνάδα, για κάποια πατάτα. Και πάντα καταλήγοντας να ζητάνε κάποιου το κεφάλι.

Κάθε μέρα όμως κάποιος θα τους δώσει την αφορμή ή την… έμπνευση για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους. Το οποίο εφαρμόζεται με τις πιο καθαγιασμένες ευλογίες του διευθυντηρίου της ευρωπαϊκής Μαφίας.

Μία ατάκα μόνο χρειάζεται για να καταλάβουμε ποιο είναι το σκεπτικό, Γιούνκερ Speaking:

«Το κόμμα του δεν είναι κανονικό κόμμα. Σε ό,τι αφορά τον πρωθυπουργό, τον εμπιστεύομαι, αλλά δεν εμπιστεύομαι το κόμμα του, γιατί είναι ένα μείγμα τόσο πολλών τάσεων».

Από πριν τις εκλογές ήταν γνωστό σε όλους πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία σύνθεση διαφόρων απόψεων, που συγκλίνουν όμως σε μία βάση. Αυτή της κοινωνίας των αξιών της Αριστεράς. Οι απόψεις για την αντιμετώπιση της κρίσης και της διακυβέρνησης ήταν αρκετές, η απόφαση όμως μία και συλλογική. Η πλειοψηφία αποφασίζει και όλοι υποστηρίζουν. Έτσι λειτουργεί το σώμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αιτία της αμηχανίας και του εκνευρισμού των ΜΜΕ των προηγούμενων ετών, γίνεται σήμερα όπλο κατά της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ.

Στόχος όλων είναι να διαλύσουν αυτό το σώμα. Από το μετερίζι του ο καθένας, πετάνε όλοι μαζί πέτρες μέχρι να εκνευρίσουν κάποιον αρκετά και να αρχίσει να κάνει χαζομάρες. Και είναι και αρκετοί εντός ΣΥΡΙΖΑ που δεν το έχουν και δύσκολο. Ουσιαστικά, όλοι μαζί ακολουθούν πιστά τις συνταγές που εφάρμοζαν πάντα, όταν οι νταβατζήδες αποφάσιζαν να αλλάξουν κυβέρνηση. Πυρ ομαδόν.

Μόνο που σήμερα, αυτό το κάνουν σε αγαστή συνεργασία με τους ανώτερους πολιτιακούς θεσμούς της «ευρωπαϊκής μας οικογένειας» που έχουν ομαδικά πάθει παράκρουση με τους μπολσεβίκους που κατάφεραν να τρυπώσουν στις συνόδους τους, να τρώνε τα φαγιά τους και να πίνουν τα κρασιά τους (κυρίως αυτά του Γιούνκερ).

Σήμερα βλέπουμε, όλους όσους κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια φέρνοντας την καταστροφή, όλους όσους ευνοήθηκαν από αυτή την καταστροφή, τα τσιράκια όσων ευνοήθηκαν από αυτή την καταστροφή και όλους όσους στάθηκαν αρωγοί της, να συμφωνούν πως «τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φύγουν από τη μέση».

Το εάν θα τους περάσει το γνωρίζουν πρώτα απ’ όλα εντός του ΣΥΡΙΖΑ, και αμέσως μετά στην ελληνική κοινωνία.

Μα πάνω απ’ όλα το γνωρίζει ο Τσίπρας. Τέσσερις μήνες μετά την εκλογή του, θέλει να εκφράζει τους μέσα ή τους έξω;

Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο Τσίπρας όσο κι εμείς, γνωρίζουμε πολύ καλά τι πρέπει να κάνουμε.

https://rebeliskos.wordpress.com