ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Τελικά, μετά από τα τελεσίγραφα Φεβρουαρίου, Μαρτίου, Απριλίου και Μαΐου, φτάσαμε σε αυτό του Ιουνίου. Το κατά πόσο αυτός ήταν ο μεγάλος κρυφός πόθος της Ελλάδας ή περισσότερο των δανειστών θα το δείξει η ιστορία. Πάντως, ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει σε λίγο στα χέρια του την τελευταία προσφορά των κλειδούχων της ηπείρου και της υπόλοιπης Δύσης. Με αυτή θα επιστρέψει στην Ελλάδα. Με αυτήν θα μάθουμε πόσα απίδια παίρνει ο σάκος.

Όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης συμφωνούν. «Οι θεσμοί θα κάνουν στην Ελλάδα μία πρόταση που δεν θα μπορεί να αρνηθεί».

Από οικονομικά δεν σκαμπάζω, αλλά οικονομολόγοι που συμβουλεύτηκα μου εξήγησαν πως ο τελευταίος που αρνήθηκε «μία πρόταση που δεν θα μπορούσε να αρνηθεί», απολαμβάνει τα ζεστά νερά της Μεσογείου, στ’ ανοικτά της Σικελίας θαυμάζοντας τα καινούρια του τσιμεντένια πέδιλα.

Ο ένας λέει πως η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ, αλλά με ισχυρή συμφωνία. Ο δεύτερος πως θα πρέπει να σεβαστούμε την πλειοψηφία στην Ελλάδα αλλά και αυτήν στις υπόλοιπες χώρες, ο τρίτος πως δεν βλέπει τη λύση να έρχεται. Άλλοι λένε πως έχουμε χρόνο μπροστά μας, και άλλοι πως ο χρόνος τελειώνει.

Το μήνυμα των θεσμών είναι πως δεν πρόκειται για ένα τελεσίγραφο. Αλλά είναι ακριβώς αυτό. Το είπε ο ίδιος ο Ολάντ. Προέβλεψε συμφωνία μέσα στις επόμενες ημέρες, ίσως και ώρες. Εάν αυτό δεν είναι τελεσίγραφο, τότε τι είναι;

Αλλά δεν είπε μόνο αυτό.

«Το να ζητάμε πολλά από την Ελλάδα μπορεί να στραγγαλίσει την ανάπτυξη. Αλλά το να ζητάμε πολύ λίγα μπορεί να έχει επιπτώσεις σε όλη την ευρωζώνη».

Αυτό που ξέχασε να πει ο Ολάντ είναι πως σε κάθε περίπτωση την ευρωζώνη την περιμένουν σημαντικές επιπτώσεις.

Πως θα αντιδράσουν οι Ποντέμος σε μία κακή εξέλιξη για την Ελλάδα; Πως θα υποδεχθούν την κίνηση στην Ιταλία οι ευρωσκεπτικιστές; Στην Αυστρία; Την Πορτογαλία; Τι θα σημαίνει για την Αγγλία; Θα κάνουν πίσω όλες οι δυνάμεις που απαιτούν χαλάρωση από την ευρωζώνη;

Η Ένωση είναι καταδικασμένη.

Εάν η πρότασή τους παραμείνει ως έχει, η ελληνική κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να την απορρίψει. Και ακόμα και εάν την αποδεχτεί, δεν θα την περάσει ποτέ από το κοινοβούλιο. Και ακόμα και εάν την περάσει από το κοινοβούλιο, δεν θα μπορέσει ποτέ να την εφαρμόσει.

Επί τέσσερις μήνες, οι εταίροι διαπραγματεύονται με την ελληνική κυβέρνηση, συναντώνται, συνάπτουν προσχέδια και συμφωνίες, διακηρύττουν την καλή τους διάθεση για να συμφωνήσουν με την Ελλάδα. Για να ξημερώσει ο Ιούνιος και να επιστρέψουν στις περισσότερες αρχικές τους θέσεις.

Τα ρεπορτάζ, αλληλέγγυων των δανειστών και μη, μιλάνε για 1% πλεόνασμα, δύο συντελεστές ΦΠΑ, ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για ασφαλιστικό, παύση ανατροπής μνημονιακών νόμων στα εργασιακά,  συνέχιση ιδιωτικοποιήσεων και μεταρρυθμίσεων, επανεξέταση ρύθμισης για τις 100 δόσεις, καμία αναφορά σε ελάφρυνση χρέους.

Δεν ωφελεί να κρύβεται κανείς στην ευρωζώνη πλέον. Βούληση για να συμφωνήσουν με τους Έλληνες δεν υπάρχει. Αυτή η «τελευταία πρόταση» δεν είναι απέναντι στον Τσίπρα, είναι απέναντι στη χώρα.

Στο εσωτερικό της χώρας, εδώ και αρκετές εβδομάδες, έχουν σχηματιστεί δύο πόλοι. Αυτοί που περιμένουν την διαπραγμάτευση να πάει μέχρι τέλους, να λάβει την τελική της μορφή και να δουν τον προσανατολισμό, και οι αυτοί που ήδη έχουν χάσει κάθε ενδιαφέρον για την διαπραγμάτευση, οι γνωστοί «η αλλαγή δεν ήρθε», οι «και με τον Τσίπρα τα ίδια είναι» και οι «εσένα δηλαδή τι άλλαξε στη ζωή σου».

Στις ομάδες των δύο θα βρει κανείς από ρομαντικούς της Αριστεράς και καιροσκόπους, μέχρι χαροκαμένους μικρομεσαίους και τελειωμένους νεοφιλελεύθερους.

Όλα δείχνουν πως με την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων το ερώτημα για τη συμφωνία θα πάρει μοιραία την μορφή τελεσιγράφου. Αυτή θα είναι η τελευταία πρόταση των δανειστών.

Είναι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού έτοιμη για την τελευταία του πρόταση;

https://rebeliskos.wordpress.com