ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

«Τα γεράκια όμως δεν θα πρέπει ποτέ πια να κοιμούνται ήσυχα. Η σπίθα άναψε και η φωτιά κατακαίει. Θα κάψει τις φωλιές τους, θα κάψει τα αυγά τους. Θα κάψει τα φτερά τους». Η φωτιά βρίσκεται στις οθόνες μας και σε ζωντανή σύνδεση.
Το σαββατοκύριακο οι αγαπημένοι μας εταίροι έσπευσαν να αναδιπλωθούν, με τον Γιούνκερ να τουιτάρει μέχρι και στα ελληνικά, και να διαρρέει πως την Δευτέρα θα απευθύνει διάγγελμα στους Έλληνες. Την ίδια ώρα, η πρόταση που έδωσαν στην δημοσιότητα περιλαμβάνει ΚΑΙ χρέος ΚΑΙ χρηματοδότηση. Η πρόταση αυτή βέβαια κατατέθηκε μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, αλλά θα μπορούσε άνετα να αντικαταστήσει το τελεσίγραφο της Πέμπτης στο δημοψήφισμα της Κυριακής.
Το «όχι» που οφείλουμε να πούμε την Κυριακή στο δημοψήφισμα ταιριάζει σε κάθε πιθανή και απίθανη πρόταση που θα φέρουν τα γεράκια μέχρι τότε στο τραπέζι. Και ταιριάζει, όχι επειδή είμαστε τίποτα μουρλοί (που είμαστε), αλλά γιατί κάθε πρόταση που θα φέρουν, μοιραία θα εντάσσεται στη λογική που ακολουθούν εδώ και πέντε χρόνια και παλεύουν να φορτώσουν και στη νέα κυβέρνηση της χώρας.
Το «όχι» οφείλουμε να το πούμε και στις 47 σελίδες της ελληνικής κυβέρνησης. Είναι η ώρα για τους δανειστές να την αναπολούν ως το δικό τους «παραδεισένιο και ηλιόλουστο mail Χαρδούβελη». Το «όχι» είναι πολλαπλό, αφού ο καθένας και η καθεμία θα το πει για τους δικούς του λόγους. Άλλο του ΚΚΕ, άλλο ενός μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, άλλο ενός άλλου μέρους, άλλο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλο διαφόρων συλλογικοτήτων. Κάθε πολιτική δύναμη και ένα άλλο σκεπτικό.
Θα πρέπει όμως να γίνει άμεσα ένα. Το «όχι» στη λογική της συνεχούς περιστολής εισοδημάτων, δικαιωμάτων, κεκτημένων. Όχι στην περιστολή της ζωής που βιώνουμε τα τελευταία πέντε, τουλάχιστον, χρόνια. Λίγο πριν ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να απευθυνθεί στον λαό για να δώσει απάντηση στους δανειστές, στο Σύνταγμα βρέθηκαν δύο τάξεις ανθρώπων. Η πρώτη, εκείνων που ζητήσαμε να πάρουμε την διαπραγμάτευση στα χέρια μας. Και την πήραμε. Ανεξαρτήτως νομίσματος, συμφωνίας, εταίρων. Και η δεύτερη, εκείνων που ταυτίζουν την Ευρώπη με το ευρώ, τη λιτότητα, τον Γιούνκερ, τον Ντάισεμπλουμ και δεν ξέρω κι εγώ πόσα ευρωπράματα. Ας μην γελιόμαστε, όσοι κατέβηκαν (και θα κατέβουν και αυτές τις ημέρες) για να φωνάξουν πως «μένουμε Ευρώπη», δεν είναι τίποτε άλλο από το νέο κόμμα των αστών. Ένα κόμμα που θα τους χωράει όλους. Ακόμα και τα χάπατα που δεν «είναι» αστοί, αλλά πολύ θα το ήθελαν.
Σήμερα τραβιόνται οι διαχωριστικές γραμμές με τόσο εμφατικό τρόπο από τους ίδιους τους αστούς, που δεν ωφελεί πια να κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Ο αγώνας θα πρέπει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, σαφή και ευδιάκριτα.
Μπορεί η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι να βρίσκονται στην αντιπολίτευση και να μην κυβερνούν, όμως οι καταστάσεις τους προσφέρουν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία. Ανασυντάσσονται, επανασχεδιάζουν και παίρνουν από το χέρι τον κόσμο που έχει ΕΝΑ πράγμα να τους ενώνει. Την ιδιοκτησία.
Η ώρα που διανύουμε είναι η τελευταία ώρα. Η Αριστερά βασιζόταν πάντα σε πράγματα πολύ πιο άυλα από την ιδιοκτησία και πολύ πιο γενικά από το κέρδος.
Το γήπεδο που ανοίγει αυτό το δημοψήφισμα μπορεί να γίνει το εργαστήριο μέσα από το οποίο θα βγουν οι κοινές μας αξίες. Ο κοινός παρανομαστής. Ο κοινός μας δρόμος. Το «όχι» στο δημοψήφισμα δεν είναι ούτε το τέλος της διαπραγμάτευσης, ούτε το τέλος του ευρώ, ούτε το τέλος του καπιταλισμού. Το «όχι» είναι η αρχή για έναν μεγάλο αγώνα που ακόμα δεν έχουμε δώσει. Για τη γη, την ελευθερία, τη ζωή μας. Κι αυτό το «όχι» πρέπει να ξεκινήσουμε να το φωνάζουμε εδώ και τώρα από τον δρόμο. Τα καλέσματα είναι για όλη την Ελλάδα, κι εμείς να είμαστε στις πλατείες για να τα απαντήσουμε.
Ραντεβού εκεί.
ΥΓ. Πριν λίγες ημέρες, ήταν ο Μπουτάρης που παραδέχτηκε την…πρόοδο των αστών, που για πρώτη φορά κατέβηκαν στο δρόμο. Είναι στο χέρι μας να τους δείξουμε στην πράξη πως οι δρόμοι μας ανήκουν.