Προς όσους πόνεσαν κι έκαναν κάτι

Ιουλίου 11, 2015   pitsiriki1
wpid-wp-1436587438227.jpeg

Έχω κι εγώ αξίες. Όχι μόνο εσείς. Έχω κι εγώ θυμικό. Όχι μόνο εσείς. Κι εγώ θα ήθελα να προτείνει η κυβέρνηση μια καλύτερη συμφωνία. Όχι μόνο εσείς. Τις έχω βιώσει κι εγώ τις συμφωνίες των προηγούμενων. Όχι μόνο εσείς. Κι εγώ μαζί σας στο πετσί μου.

Δεν απευθύνομαι σ’ εσάς, κύριοι των καφενείων. Δεν έχω καμιά δουλειά μαζί σας, και, το κυριότερο, από εμπρηστές δεν δέχομαι κριτική στην Πυροσβεστική.

Ούτε στον Μεϊμαράκη απευθύνομαι. Τον Μεϊμαράκη που τον άκουσα στη Βουλή. Τον Μεϊμαράκη που κρίνει, φαίνεται, από τους ψηφοφόρους του και νομίζει ότι μιλάει σε χάπατα. Τον Μεϊμαράκη που ζητάει να του αναγνωρίσουμε τον πόνο, λέει, που τράβηξαν οι δικοί του την ώρα που τους λέγαμε ναιναίκους και δωσίλογους. Λες και η Ιστορία αυτής της χώρας ξεκίνησε στις 25 του Γενάρη. Μέχρι τότε η χώρα ήταν ένας παράδεισος. Ο επιπόλαιος Σύριζα που προκάλεσε εκλογές την κατέστρεψε.

Ή ίσως η Ιστορία αυτής της χώρας να ξεκίνησε για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη όταν υπογράφτηκε το πρώτο Μνημόνιο. Ως τότε η χώρα ήταν ένα αριστούργημα, τίποτε δυσοίωνο δεν προμηνύονταν, κι ένας απλός ηλίθιος ήταν αρκετός για να τα καταστρέψει όλα μονομιάς. Κι έτσι χρειάστηκε να πονέσουν οι μάρτυρες του Μεϊμαράκη, για να μας σώσουν από την καταστροφή των ηλιθίων και τώρα των επιπόλαιων. Ε;

Κανέναν δεν μπορείς να κοροϊδέψεις, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, και γι αυτό δεν απευθύνομαι σε σένα. Δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν, ούτε εσύ ούτε το κόμμα σου. Θα το διαπιστώσεις πολύ σύντομα αυτό, αν τυχόν έχεις ακόμα τίποτε ενδοιασμούς. Δεν απευθύνομαι, λοιπόν, σε εσένα. Μου είσαι αδιάφορος. Θλιβερός και αδιάφορος. Άσε που σε παίρνει και η μπάλα του εμπρηστή. Άρα, τράβα καλύτερα στον καφενέ, που σου ταιριάζει κιόλας.

Απευθύνομαι σε εκείνους που πόνεσαν αληθινά κι έκαναν κάτι γι αυτό. Ανθρώπους στις συγκεντρώσεις και μπλόγκερς. Αυτοί θέλω να με καταλάβουν.

Δεν θα αναλωθώ σε απολογισμό. Είναι γνωστός. Θα πω μόνον ένα. Ό,τι σκαμπάζω από πολιτική συμπυκνώνεται για μένα σε ένα πράγμα: Όποτε το ανοίγω το ρημάδι, όποτε γράφω στο μπλογκ, να έχω πάντα μια αόρατη κάλπη στημένη εμπρός μου. Όχι μια κάλπη πίσω μου. Κάλπη πίσω τους έχουν όσοι γκρινιάζουν. Δικαίωμά τους. Αλλά αυτό δεν είναι πολιτική. Πολιτική είναι μια κάλπη πάντα εμπρός σου!

Πείτε μου τι να ψηφίσω σε αυτήν την κάλπη, να γκρινιάξω κι εγώ.

Δεν ξέρω τι προσδοκίες είχατε και τι ελπίδες τρέφατε, άλλες από τις δικές μου. Όποιες και να είχατε, κι εγώ μαζί σας! Δεν έχετε παρά να μου τις πείτε. Θα βάλω πλάτες, το ξέρετε ότι μπορώ να βάλω πλάτες, και δεν αποκλείεται να τα καταφέρουμε.

Μόνο πείτε μου, με την ευκαιρία, και τι κυβέρνηση θα έχουμε μέχρι να τα καταφέρουμε. Για να τα καταφέρουμε.

sotosblog

Posted in: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΡΧΙΚΗ
  • iSquare iPad Like

  • Το blog μου

  • ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

  • ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

  • ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

  • Αρχείο

  • Κατηγορίες

  • ΡΕΠΟΡΤΑΖ

  • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

  • ΚΟΣΜΟΣ

  • πολιτικη

  • ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

  • ΒΙΝΤΕΟ

  • ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

  • ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

  • Δημοφιλή