ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΑΒΎΣΣΟΥ..
Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί τον ιδεαλισμό, την πίστη στις ιδέες του και τον ρομαντισμό του Ελληνα οικονομολόγου Τζέημς Ντιν, ο οποίος μάγευε τις αίθουσες διδασκαλίας, το τηλεοπτικό κοινό, τους ακροτές, ακόμη και τις χιλιάδες που τον ακολουθούν στα social media.

Oύτε μπορείς να του καταλογίσεις «ύποπτα» κίνητρα στην διάθεσή του να αλλάξει τον κόσμο.

Αλλωστε ο οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης με σπουδές και διακρίσεις στον τομέα του που προκαλούν δέος έχει δικαίωμα στο όνειρο μιας ανθρώπινης παγκόσμιας οικονομίας.

Η ικανότητά του να μαγεύει τους συνομιλητές του και ο χαρισματικός χαρακτήρας του ήταν αρκετά για να αποπλανήσουν πολιτικά τον Αλέξη Τσίπρα, έναν νεαρό πολιτικό με πολύ διαφορετική αφετηρία αλλά και διαδρομή.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης αντιμετωπίστηκε σαν εξωτικό πουλί από τους συναδέλφους του στο Eurogoup από την πρώτη κιόλας μέρα.

Ο εγωισμός του όμως δεν του επέτρεψε να δει με καθαρό μυαλό όλα όσα ετοίμαζε για τον ίδιο και τη χώρα, το βαθύ ιερατείο της ευρωπαικής διπλωματίας.

Μεθοδικά οι εταίροι μας οργάνωσαν την απόλυτη παγίδα.

Με διπλωματική ευγένεια αποδεχόντουσαν να οργανώσουν τα έκτακτα eurogoup για την Ελλάδα ενώ διατηρούσαν πάντα τις πόρτες και τα τηλέφωνα ανοιχτά τόσο στον Βαρουφάκη όσο και στον πρωθυπουργό.

Παρά την σφοδρή επίθεση μέρους των γερμανικών ΜΜΕ, τα μεγαλύτερα διεθνή ΜΜΕ ήταν διθυραμβικά για τον χαρισματικό ροκά. Οι γέρικες αλεπούδες της ευρωπαικής διπλωματίας τα παρακολουθούσαν όλα αυτά με υποδειγματική στωικότητα. Και περίμεναν.

Η παγίδα που στο ματαξύ είχαν στήσει δεν ήταν άλλη παρά το κλείσιμο της στρόφιγγας των χρημάτων.

Καθώς χτυπούσαν χαιδευτικά την πλάτη και τα μάγουλα του έλληνα πρωθυπουργού ταυτόχρονα οι αναλυτές τους κατέγραφαν την απεγνωσμένη προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να εξασφαλίσει μισθούς και συντάξεις απαλλοτριώνοντας στην κυριολεξία ότι ρευστό υπήρχε στα ταμεία της χώρας.

Ωσπου τον ανάγκασαν να στριμωχτεί στα σχοινιά.

Λίγο πριν ο Αλέξης Τσίπρας βρεθεί στο καναβάτσο, ο Βαρουφάκης έριξε την ιδέα του δημοψηφίσματος με την σιγουριά ότι θα προκαλούσε αποτελέσματα πυρηνικής έκρηξης στις αγορές. Ο Τσίπρας για μια ακόμη φορά τον πίστεψε.

Προχώρησε σε ένα δημοψήφισμα απελπισίας προτάσσοντας ένα ΟΧΙ, λίγες ώρες μετά από ένα μνημόνιο ύψους 8 δις που έφερε την υπογραφή του στην 47η σελίδα.

Το δημοψήφισμα ήταν μια κραυγή ΟΧΙ του ελληνικού λαού ο οποίος μετά το μακελειό των 5 χρόνων (για να διασωθεί ο λατρεμένος δημόσιος τομέας των κυβερνήσεων) εξακολουθούσε να ζει την ψευδαίσθηση των υποσχέσεων του πρωθυπουργού.

Το αποτέλεσμα άφησε παγερά αδιάφορες τις αγορές-δίχασε όμως τον ελληνικό λαό.

Ο Γιάνης για μια ακόμη φορά έπεφτε έξω. Θα έπρεπε να μιλήσει ακόμη και για διπλό νόμισμα ώστε ο πρωθυπουργός να πάρει απόφαση να ζητήσει την παραίτησή του.

Αλλά ακόμη και όταν βγήκε από το πλάνο ο Βαρουφάκης, ο Αλέξης Τσίπρας παρέμεινε προσηλωμένος στις θεωρίες του υπουργού του. Ετσι επέλεξε να τον αντικαταστήσει με μια πιο συνετή επιλογή Βαρουφάκη, τον (επίσης επιμελώς ατημέλητο στυλιστικά) Ευκλείδη Τσακαλώτο.

Ο Αλέξης Τσίπρας επέμενε στην σχολή Βαρουφάκη-ενώ πολλοί εκτιμούν πως αν τοποθετούσε τον Σταθάκη ή τον Δραγασάκη στη θέση του, θα ήταν πιο εύκολη η συμφωνία.

Ο Τσίπρας προτίμησε να παραμείνει πιστός στη Σχολή Βαρουφάκη, ο οποίος είναι άτυπο μέλος μιας άλλης-πολύ ενδιαφέρουσας σχολής που παρουσίασε αναλυτικά ο Νίκος Χρυσικόπουλος στο άρθρο του-για την Σχολή του Ωστιν-στην εφημερίδα Κεφάλαιο.

Ήταν Νοέμβριος του 2013, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός επισκεπτόταν για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο τις ΗΠΑ.

Η δεύτερη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα, όπως αποδείχθηκε, ήταν περισσότερο σημαντική (στην πρώτη, είχε πραγματοποιήσει ομιλία στο γνωστό Ινστιτούτο Brookings), καθώς τότε ήρθε σε άμεση επαφή, λαμβάνοντας την αμέριστη στήριξη στον δρόμο προς τον πρωθυπουργικό θώκο σημαντικών εκπροσώπων της αμερικανικής πανεπιστημιακής ελίτ, που πλέον κατέχει σημαντικές θέσεις στον πολιτικό και όχι μόνο στίβο, γνωστής ως «σχολής του Όστιν».

Συνδετικός κρίκος ήταν, φυσικά, ο Γιάνης Βαρουφάκης, επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας (Lyndon Johnson Graduate School of Public Affairs, στο Όστιν). Πίσω, όμως, από τον νέο ΥΠΟΙΚ, η ηγετική φυσιογνωμία γύρω από την οποία έχει συσπειρωθεί η συγκεκριμένη «σχολή» εστιάζεται στο πρόσωπο του Αμερικανού οικονομολόγου Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, ο οποίος αποτελεί και το σημείο αναφοράς ενός εκτενούς «δικτύου» προσωπικοτήτων, με ισχυρή παρεμβατικότητα στην πολιτική, οικονομική και μιντιακή διεθνή σκηνή.
Πρόκειται για opinion makers που έχουν συνταχθεί πίσω από μια συγκεκριμένη θεώρηση των πραγμάτων, οι οποίοι θεωρούν ότι απαιτείται πλέον να αλλάξουν, τόσο στην αμερικανική όσο και την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, και τους οποίους συναντά κανείς από κινήματα όπως οι Podemos στην Ισπανία και το κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία μέχρι το εσωτερικό κεντρικών τραπεζών, που καθορίζουν τις τάσεις της παγκόσμιας οικονομίας.

Καθηγητές όπως ο Robert D. Auerbach (με θητεία στη Fed του Άλαν Γκίνσπαν), ο Thomas Ferguson, που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, ή ο Richard Parker του Χάρβαρντ, ο Norman Birnbaum του πανεπιστημίου Georgetown, έχουν αναπτύξει δεσμούς με πολιτικά πρόσωπα στον ευρύτερο ελληνικό κεντροαριστερό χώρο. Συχνά-πυκνά, οι περισσότεροι εξ αυτών παρεμβαίνουν και αρθρογραφούν στη «Huffington Post» της Ελληνοαμερικανίδας Αριάνας Χάφινγκτον-Στασινοπούλου (η οποία πέρυσι επέκτεινε τις δραστηριότητές της και στην Ελλάδα), όπου με χαρακτηριστική συχνότητα η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου διατυπώνει γραπτώς τη στήριξή της στον Αλ. Τσίπρα.

Με ρίζες στον Κέινς, όσοι ασπάζονται τις ιδέες της «σχολής του Όστιν» αποτελούν θερμό υποστηρικτή της ιδέας ότι απαιτείται μια αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη, ώστε να καταρριφθεί το επιχείρημα ότι οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση χρειάζονται «βοήθεια» και, κατά συνέπεια, μνημόνια. Πιστεύει ότι η Ευρώπη θα πρέπει να λάβει έκτακτα μέτρα σταθεροποίησης στις οικονομίες της περιφέρειας, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα σε τέσσερις τομείς: στο δημόσιο χρέος, στις τράπεζες, στην κατάρρευση των επενδύσεων και στις ανθρωπιστικές ανάγκες, υποστηρίζοντας ακραιφνώς πως «χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, απλώς δεν θα εξυπηρετηθεί».

Με την έννοια αυτή, συντάσσεται με τον ομοϊδεάτη νομπελίστα οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτς, παλαιότερα συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος συνεχίζει να διατηρεί δεσμούς με την Ελλάδα, που υποστηρίζει πως η μεγαλύτερη συνεισφορά του Κέινς ήταν ότι έσωσε τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές… «Με τις ιδέες του, ο καπιταλισμός απέκτησε πιο ανθρώπινο πρόσωπο και η ελεύθερη οικονομία μεγαλύτερη σταθερότητα. Όμως, η θεωρία του ξεχάστηκε… και πλέον βλέπουμε τις συνέπειες. Η διδασκαλία του Κέινς είναι απαραίτητη σήμερα για να σώσουμε ξανά τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές».

Γιος του Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ, ενός εκ των κορυφαίων Αμερικανών κεϊνσιανών οικονομολόγων, ο γνωστός καθηγητής στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου του Τέξας είναι μέλος του Ινστιτούτου Οικονομικών Levy, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Διεθνούς Ένωσης Οικονομολόγων, συνεργάστηκε με το Ινστιτούτο Brookings, ενώ έχει υπηρετήσει κατά καιρούς σε καίριες κυβερνητικές θέσεις, στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και αλλού.

O 60χρονος Γκάλμπρεϊθ, ο οποίος είχε προσφέρει την ίδια στήριξη και στον Γιώργο Παπανδρέου κατά τη διαδρομή του προς την εξουσία (οι οικογένειες Παπανδρέου και Γκάλμπρεϊθ διατηρούν δεσμούς που χρονολογούνται από τη δεκαετία του ΄40), διατηρεί στενούς δεσμούς με τον σημερινό υπουργό Οικονομικών, τον οποίο και συνόδευσε στο Eurogroup της περασμένης Τετάρτης, μαζί με την οικονομολόγο, ειδική στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και στην αντίστοιχη διαχείριση του δημόσιου τομέα, και πρώην βουλευτή Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ Έλενα Παναρίτη.

Ο Αμερικανός οικονομολόγος είχε βρεθεί προ λίγων μηνών στην Αθήνα, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου «Μια μετριοπαθής πρόταση για την επίλυση της κρίσης του ευρώ», που συνέγραψε με τους Γιάνη Βαρουφάκη και Στιούαρτ Χόλαντ. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η πρώτη του γνωριμία με τον Αλ. Τσίπρα πραγματοποιήθηκε σε εκδήλωση που διοργάνωσαν η Λούκα Κατσέλη (η οποία οδεύει στην ΕΤΕ) και ο Γεράσιμος Αρσένης, με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων από τον χώρο της πολιτικής και της οικονομίας, πίσω στο 2013.

Ο Γκάλμπρεϊθ συχνά ήταν επικριτικός απέναντι στην ασκούμενη σήμερα ευρωπαϊκή και αμερικανική οικονομική πολιτική, όπως και στο παρελθόν κατά της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μπους και των πολέμων στη Μέση Ανατολή. Πρεσβεύει με θέρμη πως η κεϊνσιανή οικονομική πολιτική θα προσέφερε καλύτερη λύση στην οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007, σε αντίθεση με τις μονεταριστικές πολιτικές που υιοθετήθηκαν και που ουσιαστικά επιδείνωσαν την ύφεση.