ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ξέρετε πως να αναγνωρίζετε έναν επαγγελματία ζητιάνο από κάποιο φουκαριάρη που απλά ζητάει σαν τελευταία ελπίδα τη βοήθεια σας? Το στήσιμο. Και η κλάψα. Ο επαγγελματίας απαγγέλει ένα στημένο κείμενο, η φωνή του παίρνει τη χροιά της κλάψας και χρησιμοποιεί εκφράσεις που τονίζουν τη μιζέρια. Καλοί μου άνθρωποι – κανένας αληθινά πεινασμένος δεν ξεκινάει λέγοντας καλοί μου άνθρωποι, δεν συνεχίζει με το ο θεός να σας έχει καλά, δεν αναφέρει τα παιδάκια του ή την αρρώστια του. Ο πεινασμένος ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ. Μιλάει ψιθυριστά γιατί κάνει κάτι που μισεί και μόλις δεν του δώσει κανείς σημασία σκύβει το κεφάλι κουβαλώντας το πόνο του και την οργή του για τα αδιάφορα βλέματα και φεύγει. Είναι ένα ολόκληρο σκηνικό που βγάζει μάτι.  Δυστυχισμένος δεν σημαίνει ζητιάνος. Δεν σημαίνει ικέτης. Σημαίνει απλά σιχαίνομαι αυτό που κάνω, σιχαίνομαι να σου ζητήσω οτιδήποτε αλλά η πείνα είναι άσχημος σύμβουλος. Και πάνω από όλα ειναι εκείνο το βλέμμα. Γεμάτο πόνο ανακατεμένο με οργή. Σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καν βλέμμα. Είναι η άλλη μεριά του νομίσματος κάποιος που από καιρό έχει εγκαταλείψει αυτό το κόσμο από τη πρέζα ή τα ξύδια, από πράγματα που είναι αδικαιολόγητα από τους καθως πρέπει νοικοκύρηδες που ποτέ δεν θα γίνουν σαν κι αυτόν, αλλά υπάρχει και τον βλέπουμε μόνο σε περίπτωση που μας ζητήσει ένα κάτι, στα στέκια της νύχτας που γίνεται η αγοραπωλησία των ανθρώπινων ψυχών έτσι κι αλλιώς δεν θα πλησιάσουμε ποτέ γιατί εκείνη την ώρα φοράμε τις βατραχοπυζάμες μας και κουρνιάζουμε στο κρεβατάκι μας περήφανοι για το πόσο γ@ματα σωστοί είμαστε…

Σε κάθε περίπτωση η ζητιανιά είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της ανθρώπινης μιζέριας. Υπάρχει όμως μια υποκρισία χειρότερη από το στημένο ζητιάνο. Ενας εξευτελισμός αθλιότερος και σιχαμένος από το τυχαίο ανθρωπάκο που για οποιοδήποτε λόγο αποφάσισε να ζήσει ικετεύοντας και παρακαλόντας τους καλούς ανθρώπους.  Είναι οι ζητιάνοι της ψήφου. Οι στημένοι ζητιάνοι της πολιτιικής σκηνής που σε σχέση με τους ανώνυμους δεν πρόκειται ποτέ να έχουν ίχνος ντροπής, τσίπας επάνω τους. Είναι οι ξετσίπωτοι ικέτες μιας καρέκλας. Ικανοί για οπόιοδήποτε ψέμμα. Ικανοί για οποιαδήποτε μηχανογραφία, απάτη, λαμογιά για την εξασφάλιση μιας πολυπόθητης καρέκλας. Είναι αυτοί οι απατεώνες που κουβαλάνε μέσα τους κάτι χειρότερο από τη πείνα. Τη μωροδοξία. Γυρνοβολάνε σε κάθε προεκλογική περίοδο ανάμεσα στους ανθρωπους σαν αρπακτικά με τη μάσκα του καλοκάγαθου που ενδιαφέρετε για το κοινό καλό μέχρι να βουτήξουν το ψηφαλάκι. Ανθρωποι αναξιοπρεπείς, που παίζουν με τις ανάγκες και τα βάσανα του κόσμου στη μια περίπτωση ή την υπόσχεση βολέματος στα τομαράκια από την άλλη. Χειραγωγοί της δυστυχίας ή της λαμογιάς. Διαμορφωτές των συνειδήσεων.

Και καλά θα μου πείτε, πως γίνεται οι άνθρωποι να βλέπουν ένα ερείπιο μπροστά τους και να σκέφτονται δέκα φορές πριν του δώσουν ελεημοσύνη μήπως είναι ψεύτης, και να δίνουν απλόχερα μια ψήφο χωρίς να σκέφτονται… έτσι σαν ηλίθιοι? Η παραμύθα. Αυτή η καταραμένη ανάγκη παραμύθας που είναι χειρότερη από τη παραμύθα της κάθε πρέζας. Η ανάγκη για είδωλα και χαρισματικούς τσοπάνηδες για να τακτοποιούν το μαντρί. Η ανάγκη να εξουσιοδοτείς κάποιον να διαχειρίζεται τη ζωή σου. Γιατι κοιτώντας τη κατάντια του κόσμου, το σημείο αθλιότητας που έχει φτάσει ο δήθεν πολιτισμός του σκεπτόμενου πίθηκου, είναι παραμύθα να πιστέυεις ακόμα πως οποιοσδήποτε από αυτά τα θρασύτατα πλάσματα μπορούν να είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.  Ναι υπάρχουν μερικοί ξέμπαρκοι μέσα σ΄ολο αυτό το ασκέρι υποκριτών που είναι ακόμα ονειιροπόλοι και φτιάχνουν τη δική τους ουτοπία, που τα πιστέυεουν αυτά που λένε, αλλά κιι αυτοί ακολουθούν το τάδε αρχηγό, το τάδε στρατόπεδο παραμυθιασμένοι επίσης πως θα παλέψουν μαζί. Να παλέψοιυν που? Για ποιο λαό? Δεν υπάρχουν λαοί. Υπάρχουν μονάδες που στη μεγάλη πλειοψηφία σκέφτονται το ατομο τους και συγκατοικούν όλοι μαζί στον ίδιο χώρο.

Αυτές οι μονάδες πλέον είναι απόλυτα χειραγωγήσιμες, γιατί οι ανάγκες τους, τα όνειρα τους, το μυαλό τους ολόκληρο είναι κατευθυνόμενο σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις από ένα τεράστιο μηχανισμό που τους λέει τι είναι σωστό και τι όχι, τι πρέπει να τρώνε, πως πρέπει να κοιμούνται, τι ρούχα να φοράνε, πως να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, τι επάγγελμα να διαλέξουν, τι ταινίες να βλέπουν, ακόμα και ποιος είναι ο σωστός τρόπος να γ@μιούνται.  Τα κοινά «λαϊκά αιτήματα» είναι κατασκευασμένα από τους ίδους που θα κληθούν να τα ικανοποιήσουν. Πόσο πιο πολύ να το τερματίσουμε? Ετσι αυτοί οι ζητιάνοι της ψήφου μπορούν να γεννιούνται και να πεθαίνουν οργανωμένα πριν καλά καλά μπουν σαν ιδέα στο μυαλό μας. Ζουν με δανεικό χρόνο που παρατείνεται ανάλογα με τις εξυπηρετήσεις που θα προσφέρουν στο «μηχανισμό» Αλλοι είναι προορισμένοι να ζήσουν όσο μια πεταλούδα κι άλλοι όσο μια χελώνα.

Ισως κάποιος πει πως όλα αυτά είναι εντελώς καταθλιπτικά γιατί θέλουν να αποδείξουν πως είμαστε έρμαια. Ενταξει, σας έχω νέα. Είμαστε όντως έρμαια. Μπορεί ο καθένας να φαντασιώνεται πως είναι ο κάποιος που την έχει γλυτώσει από το μαζικό γαργαρισμό όπως έλεγε μια πονεμένη ψυχή κάποτε, αλλά απλά φαντασιώνεται. Ο αριθμός κρεβάτι 10, δωμάτο 205, δεύτερος όροφος, του τάδε μαιευτήρίου, που γεννήθηκε στις 10.25 , και ζυγίζει 3.250, θα βαπτιστεί σε όποια κολυμπήθρα τον τοποθετήσουν, θα σπουδάσει τη φασόν εκπαίδευση, θα κριθεί σαν σωστός ή λάθος ανάλογα με το πόσο θα υπακούει στη ήδη υπάρχουσα τάξη των πραγμάτων, και θα κουβαλάει ένα πορτοφόλι που θα καθορίζει την αξία του στο κοινωνικό σύνολο. Ενα πορτοφόλι που θα περιέχει μια μπούρδα που λέγεται χρήμα και μερικούς αριθμούς αναγνώρισης… ΑΔΤ, ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, αριθμό τραπέζας, σύντομα ιαριθμό ιατρικού  φάκελλου  και φοροκάρτα αγορών…

Υπάρχει λύση? Αμέ. Πάντα υπάρχει. Ξηλώνεις κατ΄αρχήν το βασικό εξάρτημα όλου αυτού το μηχανισμού σε προσωπικό επίπεδο. ΤΟ ΦΟΒΟ του τι θα σου συμβεί αν αντί για τη προκαθορισμένη διαδρομή που κάνεις κάθε πρωί κατέβεις σε μια άσχετη στάση. Σε δεύτερη φάση αρχίζεις και ξεφορτώνεσαι ΑΝΑΓΚΕΣ.  Δεν μπορει κανένας να σε απειλήσει πως θα χάσεις το αγαπημένο σου αμάξι αν επιλέξεις να πηγαίνεις με τα ποδια. Σε τρίτη φάση προσπαθείς να πετύχεις επί τέλους το απογαλακτισμό από το βυζί του μηχανισμού. Δηλαδή προσπαθείς να βρεις τρόπους να θρέψεις το μυαλό σου έξω από αυτόν. Στην αρχή ακολουθώντας έναν απλό κανόνα. Για να το λένε αυτοί είναι ψέμα. Ετσι ξερά. Τους καταδικάζεις όλους μονομιάς για να μπορέσεις αμυδρά να ξεκινήσεις να ψάχνεις που είναι η αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να γίνουν όλα αυτά? Σκάσε και κολύμπα τότε. Και σταμάτα να κλαψουρίζεις για τη κάθε δήθεν προοδοσία που θα τρως στη μούρη. Δεν σε πρόδωσε κανείς παρά μόνο η προσωπική σιου επιθυμία για εύκολο βόλεμα. Οι επαγγελματίες ζητιάνοι κάνουν τη δουλειά τους και την κάνουν καλά. Το προβλημα είνα δικό σου που γουστάρεις να ακούς να σε αποκαλούν «καλέ μου άνθρωπε» και ανακουφίζεσαι μόλις τελειώνουν με το «ο θεός να σε έχει καλά» Νοιώθεις ΑΣΦΑΛΕΙΑ μαζί τους. Αυτό τους φωνάζεις συνέχεια ΘΕΛΩ ΑΣΦΑΛΕΙΑ.

Δεν σε πρόδωσε κανείς. Αυτό ακριβώς σου έδιναν και συνεχίζουν να σου δίνουν. ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ. Το κόσμο που υπάρχει έξω από το μαντρί.  Και για παραδειγματισμό όλος ο κόσμος που είναι εκτός ονομάζεται ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ. Αυτό το περιθώριο το βομμβαρδίζουν με αποκλεισμό, φτώχεια, πρέζες, μπουρδέλα, τρελλοκομεία, για να βλέπεις πως αν δεν είσαι εδώ θα είσαι εκεί. Είναι τα μεγάλα γκέτο όλων των ανθρώπων που δεν υπάκουσαν στις υποδείξεις και δεν θα μπορούν να συγκατοικούν με το καθως πρέπει κοπάδι. Τα αξιοπρεπή γκέτο της ζωής  είναι οι φτωχοσυνοικίες που κάποιος θα επιθυμεί διακαώς να ξεφύγει για να πάει κάπου καλύτερα, να παραδώσει δηλαδή τα κλειδιά της ψυχής του με αντάλλαγμα μια καλύτερη θέα στο μπαλκόνι κι ένα γκαραζ να βάζει τα τσίγκινα ονιειρα του. Τα τλειωμένα γκέτο,  είναι η νύχτα και τα καμώματα της , όταν οι ασφαλείς πολίτες κοιμούνται.  Τα οποία φυσικά δημιουργούνται από αξιοπρεπείς πολίτες.  Το μπουρδέλο λειτουργεί γιατί έχει πελάτες. Η πρέζα κυκλοφορεί γιατί κάποιος τη πουλάει. Τα τρελλοκομεία γεμίζουν γιατί κάποιος αποφάσισε πως αυτοί είναι τρελλοί.  Είναι πολύ βαθειά η τρύπα του λαγού πράγματι…

Σκάσε και κολύμπα λοιπόν, αλλά πάψε να κλαίγεσαι. Ειλικρινά μέσα σ΄ολο το χάος που ζούμε αυτή η κλάψα σου είναι το πλέον ανυπόφορα πράγμα… Και είναι ανυπόφορη γιατί τελικά ο επαγγελματίας ζητιάνος είσαι εσύ. Τη χαριστική βολή στο όνειρο  εσύ ο ίδιος τη δίνεις… Κάθε φορά, σε επάνάληψη ξανά και ξανά, δίνεις τη χαριστιική βολή. Δεν είναι κακός ο εργοδότης που δίνει τρία κατοστάρικα μισθό είναι κακός ο υπάλληλος που θα καταδεχτεί να δουλέψει για τόσο… Δεν είναι ντροπή να ανήκεις στο περιθώριο της καθως πρέπει κοινωνίας. Ντροπή είναι να ικετεύεις συνεχώς να ανήκεις σ΄αυτήν κι αυτή να σε έχει στο περιθώριο ότι και να κάνεις.

http://synithisypoptos.gr/blog/οι-επαγγελματιεσ-ζητιανοι