Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα, δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα. Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα, ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα…Δεν τη ζηλεύω την κορφή κι ας βρίσκομαι στον πάτο γιατί η πουτάνα η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω… Ότι και να πούμε ότι και να γράψουμε δεν αλλάζει το άδικο. Κουνάω το κεφάλι. Δεν έχω τίποτα να πω, δε θέλω να μιλήσω. Θέλω μονάχα να μπορούσα να αρχίσω πάλι τα ταξίδια, να φύγω. Όλο και πιο έντονα τελευταία όλα γύρω μου προξενούν πλήξη και ανία, ατέλειωτη ανία. Κι η μπλογκόσφαιρα το ίδιο. Διαβάζω λίγους, αυτούς που θέλω, στο μόνιτορ πια δε ρίχνω σχεδόν ματιά. Γιατι Το παιχνίδι μετα γίνεται αλήθεια κι η αλήθεια μπορεί να γίνει παιχνίδι. Θα σας δείξω όμως τι μπορώ να κάνω. Μέσα σε τοίχους στέκομαι. Τα ίδια πάντα λέω. Όλοι θα έρθετε. Είμαι η φωνή που δεν ακούτε. Είμαι η φωνή που μιλάτε. Δεν φαίνομαι. Υπάρχω. Κι όταν δεν υπάρχω φαίνομαι. Εκεί που χάθηκε μία ώρα, γέννησε ο ουρανός το φως. Εκεί με γέννησε η μάνα που δεν με άγγιξε ποτέ. Εκεί πέθανα χωρίς να πάψω να αναπνέω. Εκεί ανασαίνω χωρίς να ζω. Τώρα, στάχτη ξανά. Χωρίς άνεμο δεν σηκώνεται η άμμος απ’ τη γη. Η αλήθεια είναι μονο στα μάτια μου μέσα. Κρατώ την ανάσα μου πίσω μου.. Γυρνάτε, δεν με βλέπετε. Είμαι εκεί. Δεν ξέρω το γιατί, μόνο να το φαντάζομαι μπορώ..Υπενθυμίσεις του παρελθόντος, Υπενθυμίσεις των σκιών. Σκέφτομαι να τολμήσω να πάρω μια ανάσα. Ο χρόνος στέκει για λίγο ακίνητος σαν κάποιος να τον λάβωσε. Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά και χαμογελώ..Σωπαίνω τον άνεμο. Σα νάχω χάσει τον εαυτό μου και τον γυρεύω. Σε δρόμους που περασα, σε κατοικίες που διανυκτερευσα. Μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί. Διαβάζω αυτό που κάποτε δεν ήταν θλίψη, μα θυμός ή προσχώρηση, ή μήνυμα θανατου.. Πάντα πίστευα πως το να πεθαίνει κανείς από έρωτα δεν είναι παρά σχήμα λόγου. Εφόσον ο θάνατος παραμονεύει, τουλάχιστον το τέλος ας περιβληθεί από ένα πέπλο έρωτα! Η μεγαλύτερη δυστυχία είναι να πεθαίνει κάποιος μόνος του…..

εγραψε το πιτσιρικι