Σερσέ λα φαμ

wpid-wp-1444497078622.jpeg

Ο αέρας έχει φωνή. Ψιθυρίζει, μουγκρίζει, σφυρίζει, ουρλιάζει, βουίζει. Και τα αέρινα πλάσματα έχουν τη φωνή του αέρα. Μένουν γυμνά για να τα φάμε με το βλέμμα. Ανοίγουμε το στόμα για να τα καταπιούμε. Και διαθέτουν ένα λυρισμό που τραυλίζει. Πρωτίστως είναι πολιτικά όντα. Σκυλιά που ξεπέρασαν τις φοβίες τους και δε ρουφάν την κοιλία τους στη φωτογραφία. Τα αέρινα πλάσματα ψάχνουν όχι την αλήθεια αλλά την ευτυχία. Την καύλα που δε φοράει πανοπλία και δεν έχει κάνει μανικιούρ. Φτιασιδωμένα πλάσματα, ξεδιάντροπα, μονίμως ερεθισμένα ποζάροντας δίπλα σε αγριοβιολέτες και φρύγανα, σε δώματα που φέρουν το ακαταλόγιστο των στοιχείων της φύσεως. Κορμάκια που γνωρίζουν πως δεν έχει νόημα να αντιμάχεσαι το αναπόφευκτο. Και πως ο έρωτας δεν είναι απολύμανση αλλά εκατό βελόνες κι εκατό παραμάνες μπηγμένες στα πλευρά. Και πως η φύση μας χάρισε τον αντικατοπτρισμό για να βλέπουμε τον έρωτα στα μάτια μας και τις βεντάλιες για να διακωμωδούμε τα πάθη μας.

image

https://dromos.wordpress.com/2015/10/10/