της πίκρας και της μοναξιάς

Οκτωβρίου 13, 2015   pitsiriki1
wpid-wp-1444769211943.jpeg

Τώρα το ξέρω Αγαπημένη… πως τούτες οι βαθιές χαρακιές στο σμίξιμο των φρυδιών σου δεν είναι από μαχαίρι. Τούτες οι βαθιές χαρακιές
ανάμεσα στα μάτια σου, είναι οι μακρινοί, ατελείωτοι δρόμοι που με φέρνουν κοντά σου.. Αν κάποτε σε κουράσω αγαπημένη το ξέρω πως δεν θα είναι γιατί να με αγαπάς έπαψες
ή γιατί σταμάτησα να σε λατρεύω…
Ούτε και θα είναι οι θύελλες που βροντούν κάθε τόσο στα παράθυρά μας
Όμως το ξέρω πως αυτή η τραυματική μου ευαισθησία είναι που μας οδηγεί
μέχρι την εκμηδένιση… Κι ενώ σε κάθε μέρα ηλιακή αγνοούσες τις πληγές γελώντας κι ενώ έσβηνες όλους τους ποιητές μαζί με τους αλαλαγμούς των στοχασμών τους κι ενώ ανήδονη
τα φύλλα κάτω αδιάφορα τα πάταγες
τα γλυκοφιλήματα των αστεριών προσπερνώντας ξέροντας πόσο πόνο ωραίο για τους ανθρώπους νιώθεις
πόσο ολότελα μόνη περήφανα ξεπήδησες.από ένα κόσμο με φυλακές στο κατακάθι του πόσο περίσσευμα ψυχής χρειάστηκες σε κείνο το θίασο
Λιγότερο δεν θα μπορούσα να σ” αγαπώ

Posted in: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΡΧΙΚΗ, Το blog μου

  • Πρόσφατα σχόλια

    • ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

    • ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

    • Αρχείο

    • Κατηγορίες

    • ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ