Η γραφή απευθύνεται σε όλους, ακόμα και η πιο στριφνή και η πιο προσωπική. Γράφουμε για να πυροδοτήσουμε την επιθυμία. Αλληλογραφούμε με γνωστούς και αγνώστους μέσα σε εικονικά συστήματα, με την αδιακρισία του κοσμοπολίτη που περνά δίπλα απ’ τις θηριωδίες του πολιτισμού, πηγαίνοντας σε μια νήσο απότοκη, φανταστική. Αλληλογραφούμε με τον Άλλο σε κοινή θέα. Στο ανίερο κενό, εκεί όπου όλοι μπορούν να μας ακούσουν και να φανταστούν ότι το κάλεσμα απευθύνεται σ’ αυτούς. Ο πρώτος και ο τελευταίος αναγνώστης της επιστολής μου είμαι εγώ. Η αλληλογραφία είναι ύψιστη λογοτεχνική πράξη. Γι’ αυτό δεν την δέχονται οι ταχυδακτυλουργοί της ακαδημίας και οι φαλλοκράτες καπιταλιστές. Και γι’ αυτό τη σνομπάρουν οι μικροαστοί που κωλοτρίβονται στη γραφειοκρατία. Αλληλογραφώ με τους φίλους και τις φίλες μου γράφοντας ποιήματα. Μικρότατα δελτάρια και επιγράμματα. Αλληλογραφώ καθημερινώς όπως αναπνέω καθημερινώς και όπως τουρλώνομαι καθημερινώς. Δεν προορίζω τις επιστολές μου για το λογοτεχνικό εικονοστάσι των φιλολόγων. Οι φιλόλογοι είναι συντηρητικοί άνθρωποι. Καταλογογράφοι και ταξινομητές. Σφάζονται για τις λογοτεχνικές επετηρίδες και ξιφουλκούν εάν ο Σεφέρης έπινε το τσάι του πριν ή μετά το πρωινό χέσιμο. Και φυσικά κανείς φιλόλογος δεν μπορεί να καταλάβει την ελευθεριακή πορνογραφία του Εμπειρίκου. Τον έρωτα του Φλωμπέρ για την κωλοτρυπίδα, ο οποίος αγανακτισμένος γράφει στο Γκι Ντε Μωπασάν, «παραπονιέστε φίλε μου πως ο πρωκτός των γυναικών είναι μονότονος. Δεν έχετε παρά να μην τον χρησιμοποιείτε».

https://dromos.wordpress.com/2015/10/15/open-mind/