Ο θεός δεν ασχολείται πια με μας. Δεν στέλνει πια συγγενείς του να σταυρωθούν και να μαρτυρήσουν. Μας παράτησε αποχαυνωμένους μέσα στη γραφειοκρατία και τη βία. Μας γαλούχησε με τον αφηγηματικό λόγο του κατακτητή, που κυμαίνεται ανάμεσα στην πλήρως ελεγχόμενη αντικειμενικότητα, τη μαλθακή παθητικότητα και την εμμονική ακατανοησία. Υπό μια έννοια οι καλοζωισμένοι αλλά καταθλιπτικοί άνθρωποι της Δύσης είναι άνθρωποι χωρίς τραγωδία. Μοιάζει να μην έχουν κανένα λόγο να ζουν και, συνεπώς, καμιά αιτία για την οποία θα μπορούσαν να πεθάνουν, γεγονός που σημαίνει ότι τους λείπει το στοιχειώδες και κεντρικό δράμα που συνιστά την ανθρώπινη μοίρα. Τούτο εξηγεί το γεγονός ότι θυσιάζονται στη σκακιέρα του ανταγωνισμού, μέσα σε συχνά βίαιες και θανάσιμες σχέσεις, που συνιστούν την τελευταία και μοναδική πράξη ηρωισμού για την οποία είναι ικανά. Μέσα στις ερήμους από τσιμέντα, εφημερίδες και ματωμένες σημαίες φωσφορίζει η απελπισία και η κατοικίδια απόγνωση. Η λεγεώνα των ξένων κάνει τη δουλειά της στην υποσαχάρια Αφρική, οι αμερικανοί πεζοναύτες παίζουν την κοκκινοσκουφίτσα με τους νεκροζώντανους άραβες. Οι αμερικανοί ψηφοφόροι λένε ναι στον εικονικό πνιγμό. Ο Μεγάλος Αδερφός, η άσεμνη απομίμηση κάθε αδελφοσύνης, είναι πηγή και ηδονοβλεπτική εικόνα ενός καθολικού τρόμου, τον οποίο προκαλεί και συντηρεί το ένα και μοναδικό κόμμα. Το κόμμα της μόνιμης παραποίησης της πραγματικότητας. Ένα κόμμα που κηδεμονεύει την ανθρώπινη οντότητα. Σεξουαλικότητα, ατομική ζωή, πολιτική εξουσία, θεώρηση του κόσμου. Ύστατη και φριχτή η σκηνή αποκορύφωμα του Όργουελ που δείχνει τον ήρωά του τσαλακωμένο και αποβλακωμένο απ’ τα βασανιστήρια, ράκος μπροστά σ’ ένα ποτήρι απαίσιου οινοπνευματώδους ποτού, προσθέτοντας εν είδει λεζάντας στην εικόνα τη φράση: Αγαπούσε τον Μεγάλο Αδερφό.

https://dromos.wordpress.com/2015/11/24/