Θα έπρεπε να είναι σαφές ότι μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι και τον τρόπο με τον οποίο η Γαλλία επικαλέστηκε τις Συνθήκες (περί συνδρομής), ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο. Και πόλεμος σημαίνει –εκτός από θάνατο και δυστυχία—μεγάλα, τρομακτικά έξοδα, τα οποία με μαθηματική ακρίβεια ή θα τινάξουν στον αέρα τους κανόνες και τους στόχους περί δημοσιονομικής σταθερότητας ή θα επιταχύνουν την αποσύνθεση του ευρωπαϊκού (πολιτικού) οικοδομήματος.

Η Γαλλία – πριν δεχτεί το χτύπημα- βρίσκεται ήδη στο πεδίο της μάχης, συμμετέχοντας με τα βομβαρδιστικά της στις μεγάλες διευθετήσεις στη Μέση Ανατολή. Δε χωρά αμφιβολία ότι μετά από την επίθεση των τρομοκρατών στο Παρίσι, σ’ ότι τουλάχιστον αφορά την γαλλική κοινωνία,   τα πράγματα έχουν ωριμάσει για μια κλιμάκωση των πολεμικών επιχειρήσεων – κατά του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο ανέλαβε την ευθύνη  των επιθέσεων σε γαλλικό έδαφος – ακόμη και με την εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων αν αυτό κριθεί απαραίτητο. Ήδη οι Γάλλοι «χτυπούν» από αέρος τον ISIS με  βομβαρδιστικά που ξεκινούν από το αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντε Γκόλ, ενώ οι Βρετανοί  τους έχουν προσφέρει (διευκολύνσεις) τις στρατιωτικές βάσεις που διατηρούν στην Κύπρο.

Παράλληλα, με τις εμφανείς στρατιωτικές δραστηριότητες (στις οποίες πριν από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι είχε εμπλακεί η Γαλλία), έχουν ήδη ξεκινήσει οι συζητήσεις περί της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Πρόκειται για τη συζήτηση που έχει να κάνει  με την αντιμετώπιση και τον έλεγχο των προσφυγικών ροών. Μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, την απόπειρα χτυπήματος στη Γερμανία και τις κινηματογραφικές καταδιώξεις υπόπτων στις Βρυξέλλες αυτή η συζήτηση, προφανώς, θα καταλήξει σε αποφάσεις, οι οποίες είναι λίγο πολύ γνωστές και θα λέγαμε αναμενόμενες, καθ’ ότι έχει προηγηθεί η αμερικανική εμπειρία της 11/9/2001…

Τι έχουμε να περιμένουμε, λοιπόν:

Ένταση των αμυντικών δαπανών
Αύξηση των κονδυλίων για την εσωτερική ασφάλεια
Δρακόντεια νομοθεσία- πέρα από το όριο του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών
Διάλυση (επί της ουσίας) της συνθήκης Σένγκεν και της ιδέας περί ελεύθερης διακίνησης
Είναι προφανές, ξεκινώντας από την διαφαινόμενη αναθεώρηση (κατάργηση) της συνθήκης Σένγκεν ότι η Ε.Ε αδυνατεί να αναλάβει το κόστος που συνεπάγεται μια κοινή Εξωτερική πολιτική και άμυνα, καθ’ ότι ο έλεγχος των εξωτερικών της συνόρων είναι το ελάχιστο «προαπαιτούμενο» μιας σε βάθος πολιτικής ενοποίησης.

Προφανές είναι επίσης ότι από τη στιγμή που ήδη έχουν εκδηλωθεί πολεμικές ενέργειες – όπως χαρακτηρίστηκαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι— οι χώρες μέλη θα υποχρεωθούν ανάλογα με τον κίνδυνο που εκτιμούν ότι αντιμετωπίζουν, να οργανώσουν την ασφάλειά τους. Ήδη η Γαλλία ουσιαστικά κατήργησε την Συνθήκη Σέγκεν επαναφέροντας τους αυστηρότατους συνοριακούς ελέγχους. Επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν από το τρομοκρατικό χτύπημα και άλλες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης αμφισβήτησαν έμπρακτα τη Συνθήκη υψώνοντας φράκτες και συρματοπλέγματα για να ανακόψουν τις προσφυγικές ροές.

Αυτή η περιχαράκωση, μαζί με την άμεση πολεμική εμπλοκή  στη Μέση Ανατολή της  δεύτερης σε οικονομική και πολιτική βαρύτητα χώρας της ΕΕ όπως είναι Γαλλία συνεπάγεται εκ των πραγμάτων  αναθεώρηση των οικονομικών σχεδιασμών της ΕΕ, καθώς τα ζητήματα ασφάλειας των επιμέρους κρατών προβάλλουν πιεστικά μαζί με την αδυναμία της Ένωσης να τα αντιμετωπίσει με έναν κοινό τρόπο και σχέδιο.

Με πιο απλά λόγια, οι δαπάνες για την ασφάλεια χωρών όπως της Γαλλίας της Ιταλίας της Ισπανίας αλλά και της Ελλάδας επιβάλλεται να έχουν τέτοιο ύψος που εκ των πραγμάτων θα τινάξουν τελικά στον αέρα τους (γερμανικούς)  δημοσιονομικούς προγραμματισμούς. Υπό αυτήν την έννοια, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που προέκυψε μετά το χτύπημα στο Παρίσι αποτυπώνει με έναν ακόμη τρόπο τη διαίρεση που ήδη είναι εμφανής μεταξύ του πλούσιου ευρωπαϊκού βορά και του «απροσάρμοστου» νότου, ο οποίος παρεμπιπτόντως  είναι και η βασική πύλη εισόδου μεταναστών στην Ευρώπη.

Καθ’ ότι η περιβόητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη όπως έχει αποδειχτεί είναι απλώς μια φράση στα χαρτιά  δεν είναι αβάσιμο να εκτιμήσει κάποιος ότι η «λογική» που θα επικρατήσει στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών συμβουλίων είναι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».  Και το ερώτημα που προκύπτει, σ’ ότι μας αφορά, είναι επιτακτικά τραγικό: μια διαλυμένη και χρεοκοπημένη χώρα όπως είναι η Ελλάδα, τι πρέπει να κάνει για να «σωθεί»; Να περικόψει κι άλλο τις συντάξεις μήπως;…

http://www.imerodromos.gr/xreokwar/