Αγριμι στη νυχτα …στον αχανη κηπο περπατω…ενω η σεληνη με περιγελα ετσι χρυση…με αυθαδικο τροπο μου υπενθυμιζει το σκοτος μου…σαν ξωτικο κρυβω αυτα που με πονανε…και θελω να αλλαξω την πορεια των χρονων…να μεινω σιγουρα στα αυτοκρατορικα παλατια που ασφαλεια εξεπεμπαν…και οτι εγινε να μην ειχε συμβει…να μην ειχε ψυθιριστει…ειναι μια αδυναμη στιγμη αυτη….αλλα ετσι κομμενος στα χιλια…την προδοσια υμνω…γιατι αυτη ειναι που διακρινει τους πολλους…και -τι κριμα- που ανηκω στους αλλους…τους ελαχιστους…αλλα εχω το θαρρος και τη δυναμη να μη περιφρονω τους καταπτυστους…αλλα να λυπαμαι…με μια λυπη παραξενη….ουτε τον εαυτο μου περιφρονω πια…για οσα ειπε…και δεν εννοησε…επειδη βαθυτερα ηταν και πιο διαφανη και πιο κρυσταλλινα…και αληθινα…ουτε την μοιρα περιφρονω..που απλετη δυστυχια σκορπα σε θυματα αθωα…γιατι κι αυτη την βλεπω καταματα…την βλεπω..και δεν την παρακαλω να αλλαξει…γιατι αν τα πραγματα δεν ηταν ετσι ..ποια θα ηταν η περιβοητη ευαισθησια μου; οταν ολα τα ειχα και τα οριζα …οταν η επαρκεια των συναισθηματων ηταν τετοια που δεν θα μου αφηνε περιθωρια αναζητησης…μαλλον τα ονειρα πεθαναν…το μικρο φως που κρατω αναμμενο .ανηκει στο μελλον…δεν ξεγελιεμαι …θα χαμογελασω…θαρθει η λαμπρη αυτη ωρα…χωρις ιουδες και εμποδια….χωρις να σκεπτομαι τα διαμελιστικα προβληματα…θα την νοιωσω αυτη την ωρα…και θα υμνω παντα τους προδοτες…γιατι μου διδαξαν πως ο δρομος με τα αγκαθια ειναι πολυτιμος…μοναχικος…και οσο παραξενο και αν φαινεται ερωτικος…γιατι ο ερωτας ειναι ο νικητης …αυτος που την στιγμη την ντυνει παραφορα…και σε καμμια προδοσια δεν θα υποκυψει…μα θα δεσποζει περηφανος στην καρδια μου…επειδη την κερδισε…και επειδη καποτε την γεννησε…τι σημασια εχει που την προδωσε;..την ανθιση την κρατω φυλαχτο…που το παθος ..την στολισε …και ο προορισμος εξετελεστη…

εγραψε το πιτσιρικι