Τι σημασία έχει;
Η απάντηση στο ερώτημα απλή και εύκολη. Καμία. Οι εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί. Κι όπως πολύ σωστά επισημαίνεις κι εσύ, Πιτσιρίκο, η γραμμή μετά την οποία δεν υπάρχει πια επιστροφή έχει μείνει πίσω μας.

Το χρέος δεν είναι πιά μόνο δημόσιο. Το χρέος είναι και ιδιωτικό.

Χρόνια μνημονιακής ανομβρίας δημιούργησαν μια οικονομία-κοινωνία ζόμπι που δύναται να τραφεί μονάχα από το δικό της το αίμα.

Οι κομιστές «σωτήριων λύσεων» που έρχονται από τα αριστερά κι από τα δεξιά φτηνοί τσαρλατάνοι που ξεπουλούν την τελευταία πραμάτεια τους.

Ο κόσμος δεν τους έχει καταλάβει ακόμα, νιώθει όμως ξεκάθαρα πως κάτι σάπιο υπάρχει από άκρη σε άκρη στο βασίλειο της Δανιμαρκίας του Νότου.

Κανείς δεν εμπιστεύεται κανένα κι αυτό είναι αναμφίβολα βασικό υλικό της κάθε συνταγής αποτυχίας ακόμα και της κάθε συνταγής για πολεμική σύγκρουση.

Διαβάζω τις αγωνιώδεις προσπάθειες πολλών αναγνωστών του blog να βρουν μια λογικά αποδεκτή ερμηνεία της σημερινής κατάστασης και των καθημερινών ιλαροτραγικών εξελίξεων.

Όσοι σκέφτονται και προβληματίζονται ακόμα, αρνούνται πεισματικά να δεχτούν το προφανές: Η χώρα έχει σαπίσει. Από την κορφή μέχρι τα νύχια.

Η χώρα διοικείται από μια διακομματική ανίκανων σαλτιμπάγκων που εκλέγονται από μια μάζα αμόρφωτων και ακαλλιέργητων ψηφοφόρων.

Μονάχα νησίδες μιας διαφορετικής αντιμετώπισης των πραγμάτων που μοιάζουν με σκόρπιες πυγολαμπίδες μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας.

Τώρα, ξεθάβουν ξανά από τα σκονισμένα τους σεντούκια τις ίδιες ανοησίες: Ανάπτυξη, προστασία των αδυνάτων, πάταξη της φοροδιαφυγής, επιστροφή στις αγορές, μεγάλοι ηγέτες, καίρια ερωτήματα σχετικά με το «αν ο βασιλιάς Αλέξανδρος», κλπ, κλπ.

Κι αναρωτιέται, μέσα στην απελπισία του, ο άνθρωπος που σκέφτεται ακόμα: «μα είναι δυνατό να καταπιούν ξανά τις ίδιες μαλακίες;».

Η απάντηση σε αυτό, τρομακτικά απλή: Ναι!

Θα το κάνουν γιατί δεν επιθυμούν κάτι διαφορετικό. Θέλουν να ακούσουν τα ίδια ξανά παραμύθια με τον κακό τον λύκο και την Κοκκινοσκουφίτσα, με το βάτραχο που ξανάγινε πρίγκηπας μόλις το φίλησε στα χείλη η πεντάμορφη Ανάπτυξη.

Το περιέγραφαν ξεκάθαρα στα κείμενα τους οι μεγάλοι τραγωδοί. Ο άνθρωπος μισεί την αλήθεια. Ιδίως ο ακαλλιέργητος άνθρωπος.

Εκείνος όμως που κουβαλά μέσα του συνείδηση του εαυτού και του άλλου, απλά αποκτά την δύναμη-και την περιέργεια ίσως- να σταθεί απέναντι στην αλήθεια, να κλάψει και να λυτρωθεί.

Μονάχα ελάχιστοι από τους τελευταίους έχουν την χάρη της δημιουργίας μέσα τους.

Μετατρέπουν την αλήθεια σε δύναμη δημιουργίας, απαντούν στο ερώτημα της Σφήκας και προχωρούν την ζωή μπροστά.

Παλαιότερα οι Έλληνας ήταν περήφανοι μέσα στην φτώχεια τους και «πουλούσαν» την ακεραιότητα του παρθενικού τους υμένα ως τεκμήριο της αξιοπρέπειας τους.

Ακόμα πιο παλιά, μετά από την επανάσταση του 1821, οι καπετάνιοι τύπου Μακρυγιάννη που γίναν και πολιτικοί λοιδορούσαν τους «καλαμαράδες» -τους μορφωμένους δηλαδή Έλληνες– που ήρθαν από το εξωτερικό πίσω στην νέα πατρίδα, ζητώντας να μην έχουν δικαίωμα ψήφου.

Ακόμα και πριν την επανάσταση –επί Οθωμανών– είναι λυπηρό να διαβάζεις στα κείμενα δυτικών περιηγητών της εποχής για «έναν λαό υπερήφανο αλλά αμόρφωτο που παρ” όλα αυτα θεωρεί πως μονάχα αυτός γνωρίζει τα πάντα και έχει δίκιο σε όλα».

Τι έχει στα αλήθεια αλλάξει στην νοοτροπία του λαού από τα τότε, πέρα από τις δυτικές συνήθειες του άκρατου καταναλωτισμού. Λίγα πράγματα επί της ουσίας.

Παρά το γεγονός ότι η ύπαρξη της κοινωνίας μας διαχρονικά ετεροκαθορίζεται από τον αρχαίο σπουδαίο πολιτισμό με τρόπο σχεδόν διαστροφικό -νομίζουμε ότι είμαστε συνεχιστές και κληρονόμοι των αρχαίων προγόνων-, το πνεύμα όμως και τα ιδανικά αυτού του πολιτισμού απουσιάζουν τελείως.

Χωρίς κανείς φυσικά και ποτέ να ενοχλείται από όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου. Καινοτομία λοιπόν και διαφορετικότητα μην περιμένετε από την σύγχρονη Ελλάδα.

Ούτε πρόκειται να γεννηθεί τίποτα καινούργιο εδώ. Τον σταυρό μας να κάνουμε να υιοθετηθεί ό,τι καινούργιο προκύψει σε άλλες –πιο ζωντανές από την δική μας– κοινωνίες.

Ιστορικά όμως, ακόμα κι αυτό φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο.

Ίσως τελικά Πιτσιρίκο, η εποχή μας να είναι το λυκόφως μια άλλης μέρας – μιας άλλης εποχής – για την ανθρωπότητα. Για αυτό μοιάζει τόσο αποδιοργανωμένη και τόσο βίαιη.

Ο παλιός κόσμος της Ευρώπης, έχει στερέψει σε δημιουργικότητα και σε παραγωγικότητα. Ο καινούργιος κόσμος είναι άγουρος ακόμα και δεν μπορεί να δημιουργήσει.

Εποχή τεράτων. Εποχή συγγραφής σπουδαίων βιβλίων.

Φιλιά από την βασιλευομένη Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, όπως τα γράφεις είναι. Και χειρότερα. Ηλία, αυτή την εποχή μας έλαχε να ζήσουμε. Και να αγαπήσουμε. «Θέλω να χαρώ» μου είπε απόλυτα σοβαρά και ψύχραιμα πριν από μερικά χρόνια μια φίλη μου, που δεν διακρίνεται για τον εγωισμό της και τον ατομικισμό της. Θυμάμαι πάντα την έκφραση που είχε το πρόσωπό της, όταν μου το είπε. Θέλω κι εγώ να χαρώ. Αυτό σου το γράφω μια μέρα που είμαι λυπημένος και ακούω ξανά και ξανά εκείνο το τραγούδι του Αζναβούρ που λέει «πού είναι τώρα τα είκοσί μου χρόνια;». Να χαρούμε, Ηλία. Είναι χρέος μας. Να είσαι καλά.)

http://pitsirikos.net/2015/11/