Πρώτες πρωϊνές ώρες και η νύχτα σκεπάζει τον κόσμο. Εφιάλτες σαν τρωκτικά προσπαθούν να εισβάλουν στα όνειρα των ζωντανών πλασμάτων.
Νύχτα αλλιώτικη, νύχτα γεμάτη.
Μέσα στο μυαλό μου γεμίζω από κραυγές και ουρλιαχτά, μακρινά.
Το ξύπνημα δεν μπορεί να αποφευχθεί ούτε ο υδρώτας ακίνητος να σταθεί.
Η ξυλόσομπα αργοσβήνει και η νύχτα έξω σφαδάζει, ματώνει…Σε παγωμένη πορφυρή αγκαλιά..Το χιόνι που κοιμήθηκε λευκό ξυπνάει ποτισμένο με αίμα..Στην πορφύρα όλα έχουν ντυθεί, να γίνουν φόρεμα ταιριαστό στο ματωμένο φεγγάρι. Ποιός έχει ξαναδεί θνητός η αθάνατος το φεγγάρι να αιμοραγεί?.Ακούω γύρω τους χτύπους της νύχτας δυνατά, νιώθω το μούδιασμα, δεν κρυώνω… Εικόνες και ήχοι μαγειρεύουν την υπόσταση μου και κάνουν το αίμα να βράζει, να θέλει να βγεί, να σπάσει κάθε φλέβα που νιώθει σαν φυλακή..Είναι η φωνή του ανέμου αυτή που σκαρφαλώνει πίσω από τα βουνά?.Είναι πλάσματα της νύχτας που σπαράζουν μελαγχολικά?
Ποιός ζωντανός θα μπορούσε να αντισταθεί στο κάλεσμα αυτό?
Θνητός… Σώμα πορφυρό… και να ματώσεις δεν θα ξεχωρίζεις.
Αθάνατος… Χτύποι και σπαραγμοί σαλεύουν στο μυαλό μου….Μουδιάζουν την καρδιά….Ανοίγουν πέρασμα στις σκέψεις….Ορίζουν την φύση που θα κυλά στις φλέβες αυτής της νύχτας…?
Πότε Άνθρωπος πότε Λύκος πότε και τα δυό…Φεγγάρι μου σε νοσταλγώ…
Ματώνω στην αγκαλιά σου…
Χορεύω…Σου τραγουδώ…Για σένα δακρίζω…Για σένα τρέχω
μέσα στις Σκιές…Φεγγάρι μου πορφυρό…Για σένα αλυχτώ…Για σένα απόψε κυνηγώ…

έγραψε το πιτσιρίκι