Εγώ ο Μινώταυρος

Δεκεμβρίου 09, 2015   pitsiriki1
wpid-wp-1449660134137.jpeg

Όταν ανακαλύπτω όλο αυτό το ακαθοδήγητο αντάρτικο μέσα μου και κοντοστέκομαι με όψη απόλυτης συντριβής και σύγχυσης, μπροστά στις στροφές στροφάλων τόσης ποιητικής ύλης, νιώθω το γαργάλημα στις πατούσες και το γουργουρητό στα σπλάχνα. Ολόκληρη η μηχανή από φλέβες, αιμοσφαίρια και συκώτια μένει άγρυπνη και μετράει με τα δάχτυλα ανάγκες, απολαύσεις, αδυναμίες.

Και βεβαίως δε νιώθω λογοτέχνης, άκαυλος σαν το μαρούλι και ευνούχος μολυσμένος απ’ το φτηνό ιδεαλισμό της ακαδημαϊκής γραφειοκρατίας, απ’ την ανακατωσούρα και τη βιασύνη. Θέλω να ζω αργά τη γιορτή της σποράς και τη γιορτή του θερισμού και τη γιορτή της τεμπελιάς.

Είμαι κάτοικος των ζεστών και αρχαίων Μεσογειακών χωρών, που είναι γεμάτες ελαιώνες, αμπέλια και κυπαρίσσια. Πετρώδεις χώρες του ήλιου, παραθαλάσσιες και τραγικές. Χώρες με αρνιά και πρόβατα και λαμπρότατα θανατικά.

image

Είμαι ο αρχαίος άνθρωπος και ο καυλωμένος βοσκός σμιλεμένος από λόγια, ιστορίες και παραμύθια. Με την ψυχοσωτήρια λαχτάρα μου πλάθω κούκλες και σκιάχτρα και ήρωες ενώ σκέπτομαι την Αθανασία. Έχω τη βαθειά ανάγκη να μεταμορφώσω και να μεταμορφωθώ. Να γίνω ο Μινώταυρος.

Να γίνω τρυφερός, άγριος και φιλήδονος. Γεμάτος ανθρώπινα συναισθήματα αλλά και κτηνώδεις παρορμήσεις. Να βγάλω τον ποιητικό σπασμό της Φύσης που ζευγαρώνει. Όταν είμαι τυφλωμένος ή πληγωμένος. Όταν νιώθω οίκτο ή όταν πονώ. Όταν ξεκοιλιάζω ένα άλογο ή όταν νιώθω φρίκη. Όταν σκύβω πάνω απ’ το κορμί της κοιμισμένης κοπέλας χαϊδεύοντάς τη χωρίς να την ξυπνώ, νιώθοντας εκείνο το σκίρτημα της παροδικής αρχέγονης τρυφερότητας.

Όταν φυλακισμένος πια στο λαβύρινθό μου δεν είμαι ούτε ζωντανός, ούτε νεκρός, αλλά οδηγημένος στο αιώνιο και οριστικό μου κατάλυμα. Σκορπισμένος σε όλα τα πλάσματα. Μέσα στις νεότευκτες τρυφερές σάρκες που καταβρόχθισε το πάθος μου για ζωή, περιφέροντας την αθέατη πανταχού παρουσία μου. Πανάρχαιος και προομηρικός, σώζοντας το ανθρώπινο σκήνος απ’ τη σκωληκόβρωτη μοίρα του.

Εγώ ο Μινώταυρος, το εμφύλιο λάφυρο, πρόσφορος πάντα στην εγκαρδιότητα και στην ευσπλαχνία των ανθρώπων του μέλλοντος. Στα ρητά χάδια που προσφέρουν οι όμορφοι δυνατοί εραστές στα χαμένα κορμιά. Σώματα του μέλλοντος, θα με βρείτε μέσα στα ποιήματα που έγραψα. Στο κοινό αιώνιο παρόν αγάπης εν ηδονή και ηδονής εν ζωή.
image

https://dromos.wordpress.com/2015/12/09/

Posted in: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΡΧΙΚΗ

  • Το blog μου

  • Αρχείο

  • Κατηγορίες

  • ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

  • Δημοφιλή