ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

σε όνειρο αταξίδευτο για σένα απόψε βάδισα  κόβοντας κομμάτια φεγγαριού
να σου χαρίσω απλόχερα.. κι ύστερα κατάφερα και χώρεσα σε μια αληθινής αγάπης ιστορία .με ανθισμένα τριαντάφυλλα  πριν έρθει το κενό…

όλη η ζωή μας, αμέτρητα τ’ αντίο
στα τρένα της απόγνωσης..
κι αυτοκτονούσανε τα θέλω μου
ανασταίνοντας τα δικά σου πρέπει

κι αλόγιστα ξόδεψα τον χρόνο μου
προσπαθώντας να σε αθωώσω
σε μάτια που κατάκοπα γεννήθηκαν,
σε ξεβαμμένες ρώγες και μαραμένα στήθη την Αφροδίτη σου να πλάσω..

θα την νικήσω τη σιωπή.. μην απορείς,
κι ας ξενυχτώ αναίτια τα βράδια..

κι αν στο όνειρο να ζήσω αφέθηκα
ήταν γιατί στο πλάι σου μ’ αγάπη
προσπάθησα ν’ αναπνεύσω σήμερα,
ύστερα από πολύ καιρό.. στο κρεβάτι της αμαρτίας σου ξαπλώνω με τρυφερή απαξίωση με πουπουλένιο πάπλωμα θα σκεπαστώ..

κι όταν ξυπνήσω από τον εφιάλτη της σκέψης σου που πτώματα μυρίζει θα έχω απελευθερωθεί.. ξέρω πως μια μέρα θα με θυμηθείς την ώρα που θα μαζεύεις χρώματα να ζωγραφίσεις σκιές στο σκοτεινό μπαλκόνι σου
κι εφήμερα διήμερα ταξίδια θλίψης
θα ονειρεύονται στα μάτια σου…