ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Καλημέρα σας και καλόν μήνα! Οταν κάποιος έχει κακοποιήσει την πραγματικότητα, ουδείς Τύπος δύναται να ψιμυθιώσει το κακό. Κι αντιστρόφως, αν κάποιος έχει καταφέρει να βελτιώσει τα πράγματα, ουδείς Τύπος δύναται να παρουσιάσει το μαύρο άσπρο. Χωρίς να εκτεθεί. Η προπαγάνδα έχει κι αυτή το ίδιο κοντά ποδάρια με το ψέμα.

Θα ήταν άραγε μεμπτόν να συναντηθεί ο κ. Τσίπρας ως υποψήφιος πρωθυπουργός ή και ως πρωθυπουργός με τον κ. Ψυχάρη ή οποιονδήποτε άλλον εκδότη; Οχι βεβαίως! Αρκεί αυτό να γινόταν δημοσίως, να το γνωρίζει ο κόσμος και να βγάζει τα συμπεράσματά του. Ορθά συμπεράσματα ή εσφαλμένα, αλλά υπό τη βάσανο της δημόσιας συζήτησης που συχνά (κι όχι βεβαίως πάντοτε) ξεχωρίζει την ήρα απ’ το σιτάρι (στον όποιο βαθμό το καταφέρνει).

Είναι βέβαιον ότι όσα διαμείβονται σε δημόσιες συναντήσεις βλέπουν το φως της δημοσιότητας; Οχι πάντα (αν και οι διαρροές και τα non paper κάνουν ό,τι μπορούν για αυτό). Αλλά ακόμα κι αν ο κόσμος δεν μάθει ποτέ το περιεχόμενο μιας συνάντησης, γνωρίζει για τη συνάντηση. Εγκειται, στη συνέχεια, στις συνδυαστικές ικανότητες του καθενός, αλλά και των πολλών μαζί, να κρατήσουν το «κρατούμενο» και να είναι πιο ανοιχτό το μάτι τους για τα περαιτέρω.

Είναι έγκλημα καθοσιώσεως οι μυστικές συναντήσεις; Οχι βεβαίως. Αλλά έχουν σχέση με το είδος της διακυβέρνησης που επαγγέλλεται κανείς, και το ήθος περί τα res publica που ευαγγελίζεται – εν προκειμένω ο κ. Τσίπρας, διότι ο κ. Ψυχάρης δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να κατατρίβεται με τέτοια ασήμαντα πράγματα.

Το δημοσίευμα του «Βήματος» σε στυλ νουάρ μελό («ένα βράδυ που ’βρεχε, που ’βρεχε μονότονα») σκοπό είχε να εκθέσει τον κ. Τσίπρα, διότι το έτερον μέρος στο βαλς που χορεύθηκε από κοινού είναι σαν τον βρεγμένο που τη βροχή δεν την φοβάται. Καθ’ ότι

τι είχε ή τι έχει να χάσει ο ΔΟΛ ή ο κ. Ψυχάρης από την ιστορία του; γνωστή τοις πάσι! Οχι καθ’ ολοκληρίαν καταστροφική (μάλιστα, αντιθέτως, και με φωτεινές περιόδους), αλλά πάντως με πολλές σελίδες μελανές. Και πρέπει να βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση ο κ. Ψυχάρης για να προχωρά σε τέτοια ασυνήθιστα δημοσιεύματα – δεν θα τα πω αήθη, ας κρίνει ο καθένας, δημοσιεύματα που δεν αντίκεινται σε παρόμοιες συμπεριφορές και για τον Ανδρέα Παπανδρέου και για τον κ. Κώστα Καραμανλή (όπου το ήθος των δημοσιευμάτων του Συγκροτήματος εξέπεσε τότε σε επίπεδο Ντόλυς – του κλωνοποιημένου εκείνου προβάτου), όπως συνέβη και για άλλους πολιτικούς αρχηγούς – πλην ενός: του κ. Σημίτη, του «αρχιερέα της Διαπλοκής», καθώς του έχει μείνει να αποκαλείται, του υπηρέτη των «νταβατζήδων» και του μεγάλου χορηγού του Χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών Αγώνων και

πάσης άλλης «ισχυρής Ελλάδος»…

Ο κ. Τσίπρας τα γνώριζε όλα αυτά. Τι γύρευε λοιπόν και πήγαινε σε μυστικές συναντήσεις με τον «κατηραμένον όφι της διαπλοκής»; Το Μαξίμου, τώρα, δεν διαψεύδει αυτές τις συναντήσεις, διαψεύδει όμως το περιεχόμενό τους. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Βεβαίως,

όταν πηγαίνει κανείς σε τέτοιες συναντήσεις, κάτι έχει να δώσει, κάτι ζητά να πάρει. Αλλιώς δεν κάθεται (στα κρυφά κιόλας) με τον μεγαλόσχημο, τον προεστό και τον κοτζαμπάση στο ίδιο τραπέζι μόνον και μόνον για να παίξει τρίλιζα μαζί του ή για να φτιάξει στον συνομιλητή του καφέ με τα χεράκια του!..

Είναι γνωστόν ότι κοτζαμπάσηδες σαν τον μεγαλοσχήμονα με τον μεγαλόσταυρο, δεν ζητούν ποτέ τίποτα (εκτός από γην και ύδωρ). Εναπόκειται λοιπόν στην altera pars του βαλς να πει κι εκείνος τι ζητούσε;

Ή, τι έδινε;

Διότι άνευ δούναι και λαβείν, τι νόημα έχουν αυτές οι μυστικές συναντήσεις, τα αδόκιμα (και για πολλούς αδόκητα) τετ-α-τετ; Συλλογές

με πεταλούδες ή με γραμματόσημα να έδειχνε ο ένας στον άλλον μέσα στις νουάρ νύχτες, δεν θα είχε νόημα. Κανείς δεν ανακατεύεται με τα πίτουρα, κινδυνεύοντας να τον φάνε οι κότες, αν δεν ρισκάρει για έναν υπέρτερο λόγο.

Το γόητρο του κ. Τσίπρα έχει τρωθεί (του άλλου του «βρεγμένου» όχι, διότι το ανύπαρκτον δεν τιτρώσκεται). Ο κ. Τσίπρας πίσω από τις πλάτες των Συριζαίων [και εις γνώσιν μόνον ολίγων (αν)Ικανάτων] συναντιόταν στα κρυφά με εκείνον που πάντα άφηνε να εννοηθεί (διότι ουδέποτε είχε το τσαγανό να κατονομάσει) ότι είναι ο κακός δαίμων του πολιτικού συστήματος.

Τώρα, ο κακός δαίμων (αν όλοι δεν γνωρίζαμε τα πεπραγμένα του, τα φόρα παρτίδα άλλωστε) θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι τον «δαιμονοποιούν», ότι υφίσταται ένα «κυνήγι μαγισσών». Αυτό εξάλλου ισχυρίζονται οι γραφείς που τον υπερασπίζονται, όταν μανιωδώς χλευάζουν (ιδιαιτέρως τώρα τελευταίως) τα περί διαπλοκής, ως αίολα, προσχηματικά και, τέλος πάντων, ανάξια λόγου – χρήσιμα μόνον στους λαϊκιστές, φληναφήματα μιας αριστερής ρητορικής που αερολογεί.

Πίσω από τις πλάτες των Συριζαίων ο κ. Τσίπρας και κρυφά από τον λαό πήγε κι έπιασε κουβέντα με όσους προκαλούν (αλλά και περιπαίζουν) πολλά απ’ τα βάσανα του λαού, πολλά χρόνια τώρα. Τι ήθελε; τι έψαχνε; – «ο Θεός και η ψυχή του», έλεγε σ’ αυτές τις περιπτώσεις η μάνα μου κι απέστρεφε το πρόσωπο…

http://www.enikos.gr/stathis/373825,Roz-mytoyla.html