ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Για πάνω από 100 χρόνια είναι το τραγούδι της αντίστασης σε κάθε καταπίεση, είναι η έκκληση για τη ριζική επαναδιατύπωση του κόσμου. Η Διεθνής, δικαιώνοντας πλήρως το όνομα του τίτλου της, μεταφράστηκε σχεδόν σε όλες τις ομιλούσες γλώσσες και παρακίνησε την εργατική τάξη σε κάθε γωνιά του κόσμου σε έναν συνεχή αγώνα.
Οι στίχοι της, γραμμένοι μέσα στη φωτιά της επανάστασης, από τον Ποτιέ, αγωνιστή της παρισινής Κομμούνας έμελλε να γίνουν ένα ζωντανό κομμάτι από την παγκόσμια ιστορία της εργατικής τάξης και ένα διαχρονικό σύμβολο για της γης τους κολασμένους.
Η Διεθνής, ο ύμνος των εργατών, γράφτηκε από τον Ευγένιο Ποτιέ, εργάτη από τα παιδικά του χρόνια, που γνώριζε από πρώτο χέρι τους αγώνες και τις αγωνίες της τάξης του. Γεννημένος το 1816, στο Παρίσι, συμμετείχε σε όλες τις εξεγέρσεις της εποχής του, ήταν στα οδοφράγματα του 1848, είχε προσχωρήσει στην Α’ Διεθνή και ήταν από τους οργανωτές της Κομμούνας του Παρισιού, όταν οι εργάτες για πρώτη φορά πήραν την κρατική εξουσία στα χέρια τους και εγκαθίδρυσαν μια κυβέρνηση πιο δημοκρατική από ποτέ πριν.
Ο Ποτιέ έζησε στο πετσί του της 72 ημέρες της «εφόδου προς τον ουρανό», της πρώτης επανάστασης «με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά, σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμη ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία». Τον Ιούνη του 1871, η Κομμούνα πνίγεται στο αίμα, ο Ποτιέ διώκεται, και μέσα σε αυτό τον αναβρασμό, μετουσιώνει την εξέγερση σε ποίημα, γράφοντας τους στίχους της Διεθνούς – «Εμπρός της γης οι κολασμένοι» «Debout, les damnés de la terre» – προβλέποντας την καταστροφή του παλιού κόσμου και την γέννηση ενός νέου.
Η Διεθνής τραγουδήθηκε από εργατικά συνδικάτα, κομμουνιστές, αναρχικούς, σοσιαλιστές, και μεταφράστηκε σε πάνω από 100 γλώσσες. Άνθρωποι φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν μόνο και μόνο επειδή την τραγούδησαν. Για τα καθεστώτα ήταν ένα τραγούδι που φοβόντουσαν, απέτρεπαν και απαγόρευαν. Για την εργατική τάξη ήταν ο ύμνος που ξεσήκωσε καρδιές, ύψωσε γροθιές, συντρόφευε, ένωνε και έδινε ελπίδα σε εκατομμύρια εργάτες στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις εξεγέρσεις, σε κάθε μεγάλη στιγμή της ιστορίας.
Τραγουδήθηκε το 1912 από τους απεργούς της κλωστοϋφαντουργίας στην Μασαχουσέτη, όταν Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί επέδειξαν μια αλληλεγγύη πραγματικά διεθνή, τραγουδώντας στους δρόμους, ο καθένας στη γλώσσα του, τα λόγια της ίδιας μελωδίας, σε πείσμα όσων νόμιζαν ότι η διαφορετική καταγωγή των απεργών θα στεκόταν εμπόδιο στην ενότητά τους.
Τραγουδήθηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο, από τους εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών, που πολεμούσαν κόντρα στον φασισμό· ήταν το τραγούδι που διάλεξαν να πουν οι τραυματίες του στρατιωτικού νοσοκομείου, άνθρωποι 40 διαφορετικών εθνικοτήτων, που ένας-ένας με τη σειρά λέγανε από μια στροφή στα ιαπωνικά, γαλλικά, ταμίλ, ισπανικά, ινδικά, ρώσικα, αγγλικά, γερμανικά, εβραϊκά. Τραγουδήθηκε στη Μεξικανική Επανάσταση κι από τους Μπολσεβίκους του ’17. Στην πλατεία Τιεν-Αν-Μεν, από φοιτητές και εργάτες, και στις μέρες μας, στη Μασσαλία, από τους απεργούς της CGT, επιβεβαιώνοντας ξανά ότι αυτή η μελωδία είναι άμεση συνδεδεμένη με κάθε εξέγερση και με τη διαρκή καθολική κίνηση της ανθρωπότητας προς έναν δίκαιο κόσμο.
Το ευρύ αριστερό φάσμα που απαντούσε στο αρχικό κάλεσμα του τραγουδιού, περιορίστηκε δραστικά όταν η Διεθνής υιοθετήθηκε το 1927 ως εθνικός ύμνος της ΕΣΣΔ. Ο ύμνος των απανταχού καταπιεσμένων, το τραγούδι των κολασμένων της γης, στα μάτια πολλών ποδοπατήθηκε στις σταλινικές παρελάσεις συντελώντας στο αφήγημα της προδομένης επανάστασης. Το τραγούδι φορτώθηκε τότε ένα βαρίδι που έπρεπε να ξεφορτωθεί, όπως ακριβώς και οι λέξεις σοσιαλισμός και κομμουνισμός την συχνά συγκεχυμένη πολιτική τους ερμηνεία.
Όπως και αν ακούγεται η Διεθνής, είτε στα ποντιακά, είτε σε ρυθμούς ρέγκε, γεφυρώνει όλες τις πατρίδες. Όλες αυτές οι διαφορικές γλώσσες και οι διαφορετικοί ρυθμοί έφτιαξαν ένα ψηφιδωτό που ισχυροποιήθηκε ακόμα περισσότερο από τα μέρη που το αποτελούν, διαμορφώνοντας την κοινή συνείδηση της εργατικής τάξης. Μια συνείδηση όμως που κινδυνεύει σήμερα να πέσει στην πλάνη του ρατσισμού και του πολέμου, αφήνοντας την εργατική τάξη να τραγουδά ξανά σε διαφορετικές γλώσσες χωρίς να έχει όμως μια κοινή μελωδία να μοιραστεί και την Αριστερά χωρίς να μπορεί να διακρίνει ότι η καταγωγή της έλκεται περισσότερο από τα οδοφράγματα της παρισινής Κομμούνας παρά από τα σαλόνια του Διαφωτισμού.

Εμπρός της Γης οι κολασμένοι
της πείνας σκλάβοι εμπρός – εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σα βροντή σαν κεραυνός.
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
όλοι εμείς οι ταπεινοί της Γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια
θα γίνουμε το παν εμείς.

Στον αγώνα ενωμένοι
κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
στον κόσμο η Διεθνής.

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
με πλάνα λόγια μας γελούν
της Γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους, θα σωθούν…
Για να λείψουν τα δεσμά μας
για να πάψει πια η σκλαβιά
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ – L’Internationale (γαλλικά)
Στίχοι: Eugène Pottier, 1871
Μουσική: Pierre De Geyter, 1888
Στην ελληνική γλώσσα η προσαρμογή των στίχων έγινε το 1909 από τον Κώστα Δημητριάδη (Ρήγα Γκόλφη).  _______

1887: Η κηδεία του Ποτιέ ακολουθήθηκε από τεράστιες μάζες. Η αστυνομία αιματοκύλισε τους εργάτες, προσπαθώντας να αποσπάσει από τα χέρια τους την κόκκινη σημαία. 25 χρόνια μετά το θάνατο του Ποτιέ, ο Λένιν γράφει στην Πράβδα για το αθάνατο πνευματικό μνημείο που άφησε πίσω του.

23 Ιουνίου 1888: Η Διεθνής τραγουδήθηκε πρώτη φορά σε ένα καφενείο της Λιλ, από χορωδία εργατών. Την ίδια χρονιά εκδίδεται σε 6.000 αντίτυπα.

1890: Η «Β΄ Διεθνής», στο Παρίσι, υιοθετεί τη Διεθνή σαν τον ύμνο του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου. Εμφανίζονται οι πρώτες μεταφράσεις της.

1900: Η παρτιτούρα της Διεθνούς δημοσιεύτηκε στη ρωσική γλώσσα στο 1ο φύλλο της λενινιστικής Ίσκρα.
Στροφές της Διεθνούς, εκτός από τις εφημερίδες και τα περιοδικά των μπολσεβίκων και τις συλλογές των επαναστατικών τραγουδιών, δημοσιεύτηκαν και σε περισσότερες από μισό εκατομμύριο προκηρύξεις και διακηρύξεις πριν από την Επανάσταση του Οκτώβρη.
Στην έναρξη του 3ου Πανρωσικού Συνεδρίου των Σοβιέτ, στις 10 Ιανουαρίου 1918, η Διεθνής εκτελέστηκε σαν ύμνος του νεαρού Σοβιετικού Κράτους και παρέμεινε εθνικός ύμνος μέχρι το 1944.

Πηγή: Μαριάνθη Μαρκοπούλου -Hot Doc
http://tsak-giorgis.blogspot.com