Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να τα έχουμε πεί σχεδόν όλα. Φτάσαμε στο σημείο να επαναλαμβανόμαστε, κι αυτό δεν είναι σωστό. Καταντάει μονομανία. Κι αυτά ακόμη που θα σχολιαστούν στο μέλλον θα είναι απότοκα όλων όσων
έχουν σχολιαστεί ως τώρα. Μιλάμε φυσικά για την δική μας κατάσταση, εδώ, στην χώρα της δεύτερης γερμανικής Κατοχής, των μνημονίων,
..και των πρόθυμων δωσίλογων πολιτικών. Είναι όμως κανα-δύο πράγματα που είναι η επιτομή όλων αυτών,
..και αξίζει να τα υπενθυμίζει κανείς κάθε μέρα.

Πρώτον: Βαδίζουμε σε ένα πραγματικό αδιέξοδο όσο δεν καταλαβαίνουμε πως λύση μέσα στην Ευρωπαϊκή «Ένωση» δεν υπάρχει. Αυτή η «ένωση» από την Ερωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα του 1952, μέχρι την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα του 1957, την Ευρωπαϊκή Κοινότητα του 1965, και την σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση από το 1993,
..με όποιο όνομα κι αν εμφανίστηκε στο διεθνές στερέωμα,
..είναι δομημένη έτσι ώστε να στερεί από τα ανεξάρτητα κράτη δικαιοδοσίες και δικαιώματα, και να τα εκχωρεί σε «συλλογικά» όργανα αμφίβολης δημοκρατικότητας, εν πολλοίς δοτά και διορισμένα από θολά κέντρα εξουσίας.
Και όταν αυτός ο φεντεραλισμός, η επιλεκτική ομοσπονδιοποίηση επιτελείται, ποιός πραγματικά χάνει, ποιός την πληρώνει;
Μα φυσικά οι λαοί στο όνομα των οποίων εντελώς φαρισαϊκά συμβαίνουν όλα αυτά, και που βλέπουν να εξανεμίζεται η όποια δύναμη και παρεμβατικότητα μπορούν να έχουν μέσω δημοκρατικών διαδικασιών και ειρηνικών εξελίξεων. Δεν είναι τυχαίο που χώρες με υψηλότατο βιοτικό επίπεδο και επίπεδο κοινωνικής πρόνοιας, όπως είναι η Δανία και η Σουηδία,
..αρνήθηκαν να προσχωρήσουν στην ακραία έκφανση αυτής της οιονεί δουλοπαροικίας και έκπτωσης των δημοκρατικών διαδικασιών,
..όπως εκφράζεται από το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ.
Και ούτε είναι τυχαίο που η 5η οικονομική δύναμη στον κόσμο, η Μεγάλη Βρετανία, αφού πρώτα αρνήθηκε την ένταξή της στην ζώνη του ευρώ,
..τώρα εγκαταλείπει συνολικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, εν χορδαίς και οργάνοις. Μέσα σ” αυτή την ντεμέκ «Ένωση» θα παραμείνουν τελικά οι επικυρίαρχοι γερμανοί, οι ορντινάτσες τους γάλλοι, και πιθανόν κάποιοι γενίτσαροι απ” τις χώρες της Βαλτικής,
..και όσοι θέλουν να μείνουν οικειοθελώς δουλοπάροικοι.
Δηλαδή εμείς!
Εμείς. Όχι οι δωσιλογικές κυβερνήσεις μας. Εμείς. Που τους εκλέγουμε και που δεν αντιδρούμε.

Δεύτερον και επιγραμματικό:Αν ΔΕΝ υπάρξει τιμωρία των υπαιτίων,
..αν δεν στηθούν κρεμάλες εικονικές ή πραγματικές,
..ανόσοι προκάλεσαν την πτώχευση εξακολουθούν να κυβερνούν και να κινούν τα νήματα,
..δεν θα υπάρξει ούτε μία ελπίδα σωτηρίας και ανάκαμψης.

Θα βρισκόμαστε συνεχώς εκεί που βρεθήκαμε το 1944 με την λήξη της πρώτης Κατοχής:
Θα είμαστε ένα κράτος-υπηρέτης των μαυραγοριτών, των δωσιλόγων και των προδοτών,
..και πάντα ένα βήμα πριν τον εμφύλιο..

Πηγή