σαν πανσεληνος μπηκα απο τις παραθυροπορτες σου…δεν με ειδες…γιατι δεν
μπορεις να με δεις..ησουν πεντε βηματα πισω…δεν εφτασα την στιγμη που παντα κανεις ενα βημα εμπρος…τοτε δεν θα χαζευες το κενο..και τις συνομιλιες της πληξης…και των δοσοληψιων…σαν πανσεληνος μπηκα…απο μακκρια με αμμο στο σωμα και ερωτοπεταλα στη μορφη…δεν με ειδες…μιλουσες στα νερα…και στις σιδεριες της καρδια σου…καθησα στο μισοσκοταδο..απεναντι… κι ειχες στα καστανα μαλλια σου την πυγολαμπιδα που εψαχνα…οι ευκαλυπτοι πλαι μου προσκυνουσαν τη γη…κι οι πευκοβελονες εκρυβαν το γαλαζοχρωμα του φεγγαριου…το ποδηλατο μου ειχε μικρα φωτακια…κουδουνισα τον ηχο του…πως να με γνωρισεις;…δεν ξερεις παρα να μιλας.. εσυ να μιλας..κι οι αλλοι να υπακουουν…δεν θα μαθω ποτε τους νομους της υποταγης….αν πλεκω φεγγαρολουστα στεφανια ειναι για να με σκεπαση το χωμα της ελευθεριας….ειναι ακομα νυχτα..ξεφυγα απο μια αγκαλια…με την αστραπη…το περηφανο ποδηλατο μου που τρομαξε να με γνωρισει….βαφτιστηκα στα ποταμια της ληθης…αμπελι με λενε…να τρυγουν οι ερωτες τους καρπους μου…να τους κανουν μπρουσκο κρασι…κατακκοκινο σαν τα φιλια που κερασαν τα φιληδονα χειλη…κι εδω..κι εκει…και παντου….θα φυγω πια..θα σβησει αυτο το φως..φερμενο απο τις χρυσαλιδες της φαρετρας μου…το χαρισα στην δοξα…δεν την θελω…να σου πω ενα γεια θελω ακους;…κι ας ειναι τα μαρμαρα καφετια σαν τα ματια σου αυτοκρατορα μου…θα φυγω πια..δεν θα ξαναζησουμε σε παραλληλια…δεν θα ξαναμιλησω για σενα…θα ειμαικοντα σου σε λιγο..κι ας μιλας…κι ας εχεις σιδεριες γυρω…αποφασισα…ακους;..ιερα κι αδιαβατα σοκακια μετρησαν τον πονο μου…αποφασισα ;..εγκαταλειπω…περιμενε με…ελλειψεις αφορητες και αξεπεραστες εισαι…δεν μιλω πια…τραγουδω μονο ..οπως στο συγκροτημα της νειοτης …που με καμαρωνες να λεω…με το φιδισιο-τοτε-κορμι..και τα σαρκωδη χειλη αυτο που μας τρελαινε…-απο ερωτα πεθαινουν τα κλαρια…-σαν μικρη αφροδιτη…ηθεα σου..μια μικρη λολιτα…που πεθαινε απο ερωτα τις πανσεληνες νυχτες ..πλαι σου…η φωνη που αγαποσες να ακους να απαγγελει και να τραφουδα…εσυ..με τα αηδονια στο λαρυγγι ..αποψε ολο το συγκροτημα-οι πειρατες και η αφροδιτη-τραγουδησαμε για εσενα…απο ερωτα πεθαινουν τα κλαρια…και εκεινο…το φυλαχτο μου…το υπεροχα σκαλισμενο στην καρδια μου αιωνες τωρα…

εγραψε το πιτσιρικι

Ξένοι. Στη γή. Ο κόσμος στερεύει. Αυτά που πιστέψαμε για καλύτερα έφυγαν καιρό τώρα. Τα υπόλοιπα είναι όλα ίδια. Υπερβολικά πολλά, θορυβώδη, μονότονα και άγευστα. Μέρες με γεύση χάρτινη, στυφή κρυμένες κάτω από μια προσποιητή άνεση. Οι τελευταίες ανθρώπινες μηχανές «παλαιου τύπου» αραγμένες σε κάποια μηχανοστάσια, κλειδωμένες, που και που κάνουν μερικά μαρσαρίσματα.
Κι οι άλλες φρέσκες, τέλειες, δεν μπορούν να ξεπεράσουν το όριο ταχύτητας.
Γυρνούν στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά. Τότε έτρεχαν γύρω από ολοστρόγγυλες πλατείες με κρεμαστά φανάρια. Τώρα τετράγωνα προκατασκευασμένα. Μπορείς να τους αλλάξεις θέση σε μια νύχτα να τα πας πιο κει, πιο δω…. κι από τους πρωινούς διαβάτες κανείς να μη καταλάβει ότι κάτι άλλαξε….Λείπει η έμπνευση του ριψοκίνδυνου αρτίστα στο τιμόνι. Λείπουν κάποιες νότες από το πίσω κάθισμα να σε κρατάνε ξύπνιο τις νυχτες. Τις νύχτες που λιγόστεψαν γιατί σε βρίσκουν πάντα κοιμισμένο.. Στη λουστρινένια τελειότητα, λείπουν τα δυό – τρία πεταμένα κουτάκια μπύρας , ένα τασάκι μ΄αποτσίγαρα, κι η μυρουδιά του ξενυχτιού κάτω απ΄τα άστρα, στη κορφή του λόφου. Εκείνο το πρώτο κινηματογραφικό φιλί που συμμετείχαν όλα μάζι. Λαμαρίνες, άστρα, και χτύποι καρδιάς, ανακατεμένα όλα μαζί να φτιάχνουν το πρώτο θανατηφόρο σου κοκτέιλ… Ο κόσμος στερεύει. Γιατί ότι ειπώθηκε ήταν ψέμματα. Κι ότι δεν ειπώθηκε μοιάζει ανόρεχτο να βγει στο κόσμο. Κοιτάς και βλέπεις μόνο αγωνία. Εκείνη του ηλικιωμένου που δε πρόφτασε.
Εκείνη του νέου που δεν θα προφτάσει. Ανάμεσα στα δυό μοντέλλα που ορίζουν την αρχή και το τέλος, Ένα βουητό. Ούτε ψίθυρος, ούτε κραυγή. Ενα μονότονο βουητό…
Υπομονή κι αυτή κουτσή. Σουλατσάρει πάνω κάτω, μόνη της, αναβοσβήνει τα φανάρια στο δρόμο, ψιθυρίζει στο αυτί στους κουρασμένους διαβάτες.. «άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα…» Τι κάνουμε εδώ κάτω επί τέλους? Τι άλλο κάνουμε εκτός από το ν΄αναρωτιώμαστε? Τι άλλο εκτός από το να προσπαθουμε να ανακαλύψουμε σπουδαίους λόγους για να δικαιολογήσουμε το φαινομενικά παράλογο. Πανανθρώπινο είπαν κάποτε, και μια σπίθα ελπίδας έλαμψε πριν πέσει στη λούμπα. Παγκόσμιο λένε τώρα, κι οι ελπίδες όλες μοιάζουν να καταβροχθίζονται από ένα αύριο που ονειρεύεται να τα χάψει όλα μαζί και να τα εξαφανίσει σαν να μην υπήρξανε ποτέ. Οι τελευταίοι ονειροπόλοι δεν ονειρεύονται την ομορφιά του χαμένου παράδεισου ….Ονειρεύονται τη μοναξιά του. Εκείνη τη μοναξιά που βρίσκει διέξοδο στο να δίνει σάρκα στα πλάσματα της φαντασίας. Εκείνη την ιδιαιτερότητα του να φυσάς το χώμα και να πέρνει μορφή. Που τότε φαινόταν τόσο λίγη.. Τόσο απλό που έπαψες να του δίνεις σημασία. Σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Αραγε ποιούς παράδεισους τωρινούς δεν μπορούμε να δούμε πάλι? Τι σημαντικό αγνοείς. Τι είναι αυτό που θάπρεπε να φυλάξεις σαν το πιο πολύτιμο θησαυρό και δεν τοχεις καν πλησιάσει. Ξέρεις? Οχι. Ξένοι. Οχι γυμνοί. Οχι αμαρτωλοί. Απλά στείροι. Χωρίς μνήμες. Σε ξένο τόπο. Τώρα ξένος. Αυριο θα γίνει κι αυτός ένας χαμένος παράδεισος. Ολη σου την ύπαρξη άνθρωπε βιαζόσουν να προηγηθείς τόσο που αφηνες πάντα στο σταθμό αυτά που στην ουσία είχες ανάγκη για να φτάσεις στο προορισμό σου. όση βιασύνη έφερε τόση άγνοια. Και γεύση από χάρτινες μέρες.

εγραψε το πιτσιρικι

Aποχαιρετάμε την Eλλάδα που ξέραμε, με όλα τα στραβά και τα κουλά, και υποδεχόμαστε μιαν άλλη Ελλάδα…
Η φάση του να πουλάς ό,τι νομίζεις ότι θα σου δώσει την επόμενη δόση για να την βγάλεις μέχρι την μεθεπόμενη είναι η φάση του πρεζάκια…γνωστό αυτό…

Ο πρεζάκιας κινείται μέσα σε ένα χρονικό πλαίσιο από την μία δόση στην άλλη…δεν προβληματίζεται ούτε με τις αλλαγές των εποχών ούτε των καιρών.
Σ’ αυτό το ενδιάμεσο, σέρνεται αδιάφορος για τον κόσμο γύρω του κι εντός του, παραδομένος στην σύντομη φτιάξη του.
Η επόμενη δόση εξασφαλίζεται με το επόμενο ξεπούλημα προσωπικής περιουσίας και πορεύεται έτσι με την ανόητη ψευδαίσθηση ότι δεν θα τελειώσει ποτέ και ότι πάντα κάτι θα βρίσκει να πουλάει για να σενιάρεται.
Όταν ανακαλύψει ότι δεν ορίζει πλέον τίποτα εκτός από το σαρκίο του, θα έχει μείνει παρέα με την αρρώστεια του και μοναδικό επισκέπτη τον νταλαβεριτζή που θα τον θυμάται όταν έχει ανάγκη από θελήματα αμφιβόλου φύσεως με αντάλλαγμα την προσωρινή του ανακούφιση αλλά ποτέ την θεραπεία του.
Ο νταλαβεριτζής επενδύει στην αρρώστεια και όχι στην απαλλαγή από αυτήν…
Αποχαιρετάμε την Ελλάδα που ξέραμε, με όλα τα στραβά και τα κουλά, και υποδεχόμαστε μιαν άλλη Ελλάδα που όμως δεν την λες καινούρια και απαλλαγμένη από τις αμαρτίες της. Θα τις κουβαλάει εσαεί στο κάτισχνο σαρκίο της και θα μπει στον κατάλογο των παραδειγμάτων προς αποφυγήν.
Ηθικό δίδαγμα: Όταν τσαλαπατάς αξίες, στρώνεις τον δρόμο για το δικό σου τσαλαπάτημα…

Πηγή