Ειχα μονο 10 λεπτα. 10 λεπτα να παρω μαζι μου οτι ηθελα. Μια τελευταια μυρωδια,μια ματια στο γυρω του αδειου πια μπαλκονιου,ενα χαιρετισμο στη γειτονια. Μα αποφασισα τα τελευταια αυτα λεπτα να κολλησω τα ματια μου εκει.Σε «εσενα». Κοιτουσα και ενιωθα ενα κενο.Σκεφτηκα θα φυγω και θα χαθουν ολα.Απλα. Οπως ηρθαν ολα θα χαθουν.Μεσα στα πρωτα λεπτα ηθελα να φυγω απο εκεινη τη γωνια…Μα ξαφνικα ηρθαν ολα μαζι.Οι στιγμες μας. Το πρωτο σου χαμογελο,η αμηχανια και το τρεμουλο στα ποδια. Η πρωτη σου λεξη….το πρωτο αγγιγμα στα μαλλια. Εκεινη η νυχτα που αγγιξα τα χερια σου για πρωτη φορα.
Και υστερα…η πρωτη μας νυχτα…Η φωνη σου στα αυτια μου…Το κρυο αερακι στους δρομους και τα χερια σου πανω μου. Εκεινο το φεγγαρι και ολα οσα εφτιαχνα με το μυαλο μου. Ηταν η πρωτη φορα που ηθελα να αφησω τα παντα.Μα δεν με αφησες.Ισως να ειχες δικιο.Ισως….Μετα το μυαλο μου σε φερνει να κινησαι γυρω μου και να μου κλεβεις τη ματια. Μια νυχτα με βροχη και εσυ εκει…Μια στιγμη στο σκοταδι στη μεση του πουθενα…Ο χρονος κυλησε αμειλικτα.Επρεπε να φυγω…Ετσι κυλουσε και οταν σε εβλεπα να κοιμασαι. Παντα αναρωτιωσουν αν ειχα κοιμηθει.Παντα ελεγα ψεματα. Δεν ντρεπομαι πια…Δεν εχει αξια αλλωστε.
Ομως μεσα σε ολες τις λαθος επιλογες που κανω αυτη ηταν αυτη που δεν θα μετανιωσω. Θελω να ξερεις οτι ενιωσα για σενα οτι δεν περιμενα ποτε μου.
Ποτε ομως δεν σε μισησα που ακουσες τη λογικη και την ακολουθησες.
Ειχες δικιο ισως αν ημουν μεγαλυτερος να ειχα αποφυγει να μπω σε ενα δικο μου ψεμα. Ξερω πως δεν θα σε ξαναδω ποτε οπως τοτε.Μα εχω τις αναμνησεις μας.
Ισως να ειναι καλυτερα να μην σε ξαναδω.Ξεκιναν καινουρια πραγματα για μενα.Τοσο κοντα σου μα στην πραγματικοτητα απειρα μακρυα. Δεν θελω να σου πω οτι θα μου λειψεις. Ειναι ανωφελο. Απλα κλεινω σε ενα κουτι οτι δικο σου «εκλεψα» και σου ευχομαι μια ομορφη ζωη…Μελαχρινο περιστερι συγγνωμη για οτι τραβηξες εξαιτιας μου…. Συγγνωμη και για αυτο που διαβαζεις μα….!Αντιο…!!

ΥΓ.. Φεγγαρόφωτη νύχτα στη σκιά μοναχικού δέντρου ψυχή που ταξιδεύει στις αναμνήσεις. Αιώνια μήτρα που τον κρατάει παιδί για αμέτρητες στιγμές. Ο κόσμος στροβιλίζεται περιμένοντας το θαύμα . Σιωπηλός θεατής του ρυθμού του κόσμου κι αυτός. Ακίνητος στις καταιγίδες και τις αστραπές, αμίλητος στις παλίρροιες του πεπρωμένου. Απαντήσεις που θα έρθουν λευκοντυμένοι άγγελοι, όνειρα που θα γλιστρήσουν ανεπαίσθητα πλάι του. Εύθραυστη κίνηση του νου, βλέμμα φευγαλέο στ” άστρα. Κομήτης με ουρά φωτιάς η επιθυμία για ένα σώμα νωχελικό στην αγκαλιά λίκνο του πόθου του. Θαυμάζει και χάνεται. Ήταν το θαύμα που περίμενε, Σαν κομμάτι από σπασμένο γυαλί, Σαν το τελευταίο γράμμα του αλφάβητου που περιμένει μάταια το επόμενο..ηταν λάθος χτύπημα στην πόρτα τα μεσάνυχτα..το σήμερα ειναι χωρίς αύριο σαν το κουράγιο του δειλου..Ειμαι Μόνος, τραγικός και όμορφος στο δρόμο που φτιάχνουν τα βήματά σου στην άμμο..Κι η αγάπη μου μοναχική για να σε συντροφέψει …

εγραψε το πιτσιρικι