Ο πρωθυπουργός ήθελε να βρεθεί ξανά στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ήθελε να υπενθυμίσει πως είναι «αριστερός» κι έτσι, σε μια κυβερνητική εκδήλωση, δήλωσε περήφανος για την παραχώρηση του Σκοπευτηρίου στο Δήμο Καισαριανής. Μια κατάκτηση – θέλει δεν θέλει ο κ. Τσίπρας – που ανήκει στον κόσμο της Καισαριανής, στην Ιστορία της Καισαριανής.

Ο κ. Τσίπρας ξέρει την αιματοβαμμένη ιστορία του Σκοπευτηρίου. Ξέρει και για τους 200 κομμουνιστές της Πρωτομαγιάς του 1944. Ξέρει, επίσης, ότι η Ιστορία δεν έχει «ιδιοκτησία». Ανήκει σε εκείνους που τη ζωή την έκαναν Ιστορία.

Δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, ο οποίος υποστηρίζει ότι εμπνέεται και συνεχίζει, προσπαθώντας να πιάσει το νήμα της Ιστορίας.

Αυτό το νήμα, όμως, έχει ένα …ελάττωμα: «Καίει».

Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, ήθελε να βρεθεί ξανά στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Και βρέθηκε. Με τα ΜΑΤ να τον προστατεύουν. Με τα ΜΑΤ σε δράση.

Καμιά φορά οι αντιφάσεις είναι τόσο περιεκτικές που δεν χρειάζονται και πολλά λόγια. Δεν χρειάζεται, καν, να επαναλάβουμε τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα. Δεν είναι ανάγκη, καν, πούμε πόσο (δεν) έχει καμία σχέση με την ιστορία της Αριστεράς η πολιτική και οι πράξεις του κόμματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.

Κάτι τελευταίο μόνο: Η φιέστα τελείωσε. Το νήμα της Ιστορίας, όμως, ακόμα «καίει». Και θα «καίει».

Πηγή