31 Ιανουαρίου 2016, μεσημέρι, τριγυρίζοντας στους χωμάτινους δρόμους της Νιγηρίας.

Μέσα σε όλο το χάος και τη φτώχεια ξεχωρίζει ένα μικρό παιδί, αδύναμο όπως τα περισσότερα, μα κάτι διαφορετικό υπάρχει στα μάτια του.

Είναι ξυπόλυτο, γυμνό και τα κοκαλάκια του μικρού του κορμιού ξεχωρίζουν μέσα από το βρώμικο σκουρόχρωμο δέρμα του.

Η αδυναμία και η ταλαιπωρία είναι «ζωγραφισμένη» σε κάθε σπιθαμή του κορμιού του.

Κάποια κοπέλα αποφασίζει να πάρει από το καλάθι της ένα μπουκαλάκι νερό και λυγίζοντας τα γόνατά της φτάνει το ύψος των ματιών του.

Εκείνο σαστισμένο, γέρνει το κεφάλι του, καρφώνει τα μικρά του μάτια στο στόμιο του μπουκαλιού.

Αγγίζει τα στεγνά του χείλη στο μπουκάλι με νερό και ξεδιψά, έστω και για λίγο, έστω και τόσο.

Για εκείνο είναι μια προσωρινή όαση στην έρημο της μέχρι τώρα μικρής ζωής του.

Βλέπεις, ενώ στην Ελλάδα του 2016 απομακρύνουμε τα «διαφορετικά» παιδιά σαν τους λεπρούς στην Σπιναλόγκα, σε κάποια άλλα μέρη αντιλαμβάνονται πως τα παιδιά είναι έρμαια των ορέξεων, συνηθειών, πεποιθήσεων των μεγάλων και προσπαθούν τα σώσουν.

Εμείς προτιμάμε αντί να τους δώσουμε ένα χέρι βοηθείας, να γυρνάμε τα μάτια μας από την άλλη, περιμένοντας απλά να εξαφανιστούν ως δια μαγείας. Ξέρουμε πολύ καλά να χρησιμοποιούμε τις λέξεις «εκείνοι» και «εμείς» κατά το δοκούν.

Υπάρχουν όμως (ευτυχώς) κάποιο Άνθρωποι που είναι δοσμένοι στο ακριβώς αντίθετο. Βλέπουν δηλαδή την αλήθεια κατάματα και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να την διορθώσουν.

Το παιδί αυτό που έμοιαζε σαν όλα τα άλλα, πεινασμένο και ταλαιπωρημένο, είχε κάτι παραπάνω, ή μάλλον για να ακριβολογώ είχε κάτι λιγότερο. Δεν είχε οικογένεια, όχι γιατί οι γονείς του πέθαναν από την πείνα ή από κάποιο δυστύχημα, αλλά γιατί το έδιωξαν.

Δυστυχώς, αν ήταν απλά η απόφαση του να το διώξουν, ίσως να ήταν πολύ καλύτερα από την πραγματική αιτία.

Στην Νιγηρία οι γονείς έχουν το δικαίωμα να διώξουν τα παιδιά τους από το σπίτι, να τα αφήσουν στην μοίρα τους, ακόμα και να τα σκοτώσουν, αν για κάποιο λόγο αποφασίσουν πως είναι μάγοι.

Μια απλή αρρώστια, μία απόλυση, η άσχημη σοδειά μέχρι και κάποιος τυχαίος θάνατος μπορεί να είναι η αιτία για να χαρακτηρίσουν κάποιο παιδί μάγο.

Από την στιγμή όμως που θα γίνει αυτό όλα τελειώνουν. Οι χωριανοί θα πάνε το παιδί για εξορκισμό σε κάποιο παπά ή οι γονείς θα το πάνε σε κάποιο γιατρό μάγων ο οποίος έχει επίσης μαγικές «ιδιότητες», για να το γιατρέψει και μετά, έρχεται η δυστυχία.

Όσο απίστευτο και αν μας φαντάζει, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο στην Αφρική τα οποία χαρακτηρίζονται ως μάγοι.

Τα παιδιά αυτά τυγχάνουν απομόνωσης, χλευασμού και ακραίων συμπεριφορών από όλη την κοινότητα στην οποία ανήκουν, αντιμετωπίζουν μέχρι και τον θάνατο.

Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που ο 2χρονος βρέθηκε να περιπλανιέται στους δρόμους χωρίς καμία ελπίδα, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα για την οικογένειά του αλλά ούτε και για τον λόγο που έφτασαν σε αυτή την απόφαση.

Τελικά όμως, η ελπίδα βρέθηκε μπροστά του, στα μάτια μιας κοπέλας που έχει σκοπό ζωής να σώνει παιδιά σαν και εκείνον.

Η Δανίδα Anja Ringgen Loven, ήταν η γυναίκα που του έδωσε αυτό που του έλειπε, έγινε ο δικός του άγγελος.

Πήρε κοντά της τον μικρό, τον τύλιξε με μία κουβέρτα και του έδωσε κάτι να φάει και λίγο νερό να πιει.

Πριν όμως τον μεταφέρει στο πλησιέστερο νοσοκομείο φρόντισε να κάνει κάτι, ελπίζοντας πως έτσι θα του δώσει την δύναμη να επιβιώσει, τον ονόμασε Ελπίδα (Hope).

Ο μικρός Hope ήταν υποσιτισμένος, στεκόταν όρθιος με το ζόρι, είχε πολύ χαμηλά επίπεδα ερυθρών αιμοσφαιρίων και το στομάχι του ήταν γεμάτο σκουλήκια, μιας και επί 8 μήνες έτρωγε από τα σκουπίδια με μόνο σύμμαχο το αίσθημα της επιβίωσης.

Απανωτές μεταγγίσεις αίματος, τροφή και ιατρική φροντίδα ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες και τελικά, βελτίωσαν την υγεία του, ώστε σήμερα να είναι άλλο ένα παιδί που μπορεί να μας χαρίζει το χαμόγελό του.

Μέσα σε όλα αυτά τα καλά πρέπει να αναφερθεί πως από τις πρώτες ημέρες που ξεκίνησε η υγεία του να βελτιώνεται, η Anja και ο σύζυγός της έφεραν τον 20 μηνών γιο τους σε επαφή με τον Hope για να παίξουν.

Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που είδαν το χαμόγελο στο πρόσωπό του, (ναι, καλά καταλάβατε, σπόντα ήταν για την ηλιθιότητα που μας «σκεπάζει» εδώ στην χώρα των ηλιθίων απομονώνοντας παιδιά προσφύγων με πρόσχημα λόγους υγιεινής).

Σήμερα, ο μικρός Hope, αντικρίζει τον ήλιο της χώρας του το πρωί την ώρα που ντύνεται, παίζει μπάλα με τα άλλα παιδιά, ξαπλώνει στην άνεση ενός κρεβατιού το βράδυ και απολαμβάνει την θαλπωρή μιας «οικογένειας».

Σε αυτό συνετέλεσε το πείσμα της υπέροχης Anja, η δύναμή του, η θέλησή του για ζωή και φυσικά οι χιλιάδες απομακρυσμένοι «γονείς» του.

Το επόμενο διάστημα της δημοσιοποίησης της διάσωσής του, το ίδρυμα έλαβε σχεδόν 1 εκατομμύριο δολάρια σε δωρεές από όλο τον κόσμο.

«Με όλα αυτά τα λεφτά, εκτός από την καλύτερη δυνατή θεραπεία που μπορούμε να δώσουμε στον μικρό, θα ξεκινήσουμε και την δημιουργία μιας κλινικής με σκοπό να σώσουμε ακόμα περισσότερα παιδιά» δήλωσε συγκινημένη η Anja.

Και κάπως έτσι ο κόσμος μας κάνει άλλο ένα βήμα μπροστά, πιο κοντά στην επόμενη φωτεινή ημέρα.

Καλημέρα ελπίδα, καλημέρα Hope.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Πηγή