Το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι δεν γνωρίζουν πως μπορεί να τροφοδοτούν τη θυμηδία!

«Κάποιους τους ενοχλεί που τη διακυβέρνηση της χώρας την έχουν κάποιοι που στη γαλλική επανάσταση τους έλεγαν «ξεβράκωτους», (sans- culotte), δήλωσε με στομφώδη… «σοβαρότητα» στην ολομέλεια της Βουλής, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστος Μαντάς.

Δεν παρατηρήσαμε αν τον χειροκρότησαν οι… ξεβράκωτοι σύντροφοί του: Ο υπουργός Οικονομίας Δ. Παπαδημητρίου και η σύζυγός του αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας των.

2,45 εκατ. δολαρίων σε Ιδιωτικό Συνταξιοδοτικό Πρόγραμμα, και των υπολοίπων τραπεζικών καταθέσεών τους εξωτερικού, που φτάνουν στα 3,14 εκατ. δολάρια, ή ο Γιώργος Σταθάκης με καταθέσεις άνω των 2 εκατ. ευρώ και 51 ακίνητα, η Φρόσω Καρασουρλίδου, με καταθέσεις, μετά συζύγου, 636.713 ευρώ και αμοιβαία κεφάλαια ύψους 250.000 ευρώ, ο υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Αμανατίδης, με χαρτοφυλάκιο ύψους μισού εκατομμυρίου ευρώ, και αρκετοί άλλοι, ζηλευτά ευκατάστατοι. Σίγουρα πάντως δεν χειροκρότησε, καθώς δεν μπορούσε να είναι παρών, ο ευρωβουλευτής κ. Παπαδημούλης με περιουσία άνω του εκατομμυρίου.

Ενδεικτική και μόνο, και εξ αυτού ελλιπής, η σταχυολόγηση των ανωτέρω. Καμία προσωπική αιχμή και ουδείς ψόγος φυσικά. Καλά να είναι, να τα χαίρονται οι άνθρωποι.

Ψόγος είναι η «μετα -αλήθεια» στην οποία περιπλανιούνται οι Συριζαίοι από παλιά, πριν ακόμη και από τη θεμελίωση του όρου. Βυθισμένοι σε ένα φαντασιακό σύννεφο, ορίζουν εαυτούς ως απόγονους των «ξεβράκωτων» της γαλλικής επανάστασης, αυτών που ζούσαν ανήλιαγα και πεινασμένα, και έγιναν στρατιώτες της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Ίσως για όσους δεν γνωρίζουν τη νοοτροπία των μελών του κόμματος, να θεωρηθούν υπερβολικά όλα αυτά. Απλώς να θυμίσουμε και το σύνθημα που ακούστηκε στο συνέδριο, από νεολαίους: «Ούτε στα ξερονήσια, ούτε στις φυλακές, ποτέ τους δεν λύγισαν οι κομμουνιστές.

Θεωρούν επίσης εαυτούς, ως απόγονους των εξαθλιωμένων μουζίκων, που σηκώθηκαν από τις λάσπες και επαναστάτησαν κατά των τσάρων, για να εγκαθιδρύσουν μια νέα ιδέα που αρχικά είχε τη δύναμη θρησκείας, και να θεσπίσουν μια κοινωνική οργάνωση, που δελέασε τον μισό πλανήτη – πριν την άδοξη κατάληξή της.

Ως απόγονους εκείνων των εύπιστων και αποφασισμένων που άδραξαν τα όπλα επειδή τους πρόσταξε το κόμμα (δεν εξετάζεται εδώ ο λόγος), και την υπηρέτησαν με αυταπάρνηση, με θυσία ζωής, οικογένειας, μέλλοντος: «Είμαστε κυβέρνηση ζώντων τε και τεθνεώτων», που είπε ο Νίκος Φίλης στο συνέδριο. Η «δρακογενιά», όπως πιο εντυπωσιακά – επιστρατεύοντας την ποιητική του φαντασία – χαρακτήρισε τους κυβερνώντες ο μπαμπάς του κ. Παππά.

Θεωρούν ακόμη (την ώρα που μετρούν τις καταθέσεις τους), ότι ένα αδιόρατο ιδεολογικό νήμα τους συνδέει όχι μόνο με τους μπαρμπούντος της Σιέρα Μαέστρα, του Φιντέλ, (στην κηδεία του οποίου προσέτρεξε ο πρωθυπουργός… «μέχρι την παντοτινή νίκη των λαών») – αλλά και με τους καταπιεσμένους όπου γης, κάθε εποχής και από κάθε εξουσία!

Σε ευρύτερο πλαίσιο, αυτή περίπου την άποψη απέπνεε και η απάντηση του πρωθυπουργού με αφορμή τον… πολύπαθο κ. Καρανίκα (αυτός όντως έχει υποστεί υπερβολικό μηντιακό bullying, και όχι φυσικά ο πρωθυπουργός, ο οποίος υφίσταται τη δέουσα κριτική).

Απαντώντας στον κ. Μητσοτάκη, απάντησε ότι οι συνεργάτες του είναι άνθρωποι του λαού, δεν είναι απόφοιτου του Χαρβαρντ. Σε μετάφραση, οι… καταπιεσμένοι, οι ξεβράκωτου που λέει και ο κ. Μαντάς, που ξωπέταξαν τις δυνάστριες τάξεις και τους εκπροσώπους τους από την εξουσία.

Και αυτό «όχι απόφοιτοι του Χάρβαρντ», το θώρησε παράσημό του, μη κατανοώντας ότι δεν είναι και προς διαφήμιση, καθώς η σύγχρονη πραγματικότητα απαιτεί επιστημονική και εξειδικευμένη γνώση από τους συνεργάτες ενός πρωθυπουργού, πολύ περισσότερο όταν η χώρα βρίσκεται διαχρονικά σε ισορροπία οικονομικού τρόμου. (πάντως μπροστά σε κάποια τηλεοπτική οθόνη, ο διώκτης της αριστείας κος Μάρδας θα ένιωσε υπερηφάνεια).

Η θέση στην οποία τοποθετούν εαυτούς τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται από παλιά. Μεγάλωσαν με αυτή, πλάστηκαν με τους μύθους που κουβαλούσαν, με τα διαβάσματα, τα κομματικά έντυπα, την ιδεολογική καθοδήγηση και τις διηγήσεις. Αυτοορίστηκαν συνεχιστές των «ξεβράκωτων», και αυτό δεν πρόκειται να αλλάζει ώστε να γειωθούν με την πραγματικότητα.

Η μυθοπλασία είναι παρηγορητική. Η πραγματικότητα είναι ζόρικο τοπίο, ειδικά όταν έπεσες σε αυτή με τέτοιες ψευδαισθήσεις, και έσπασες τα μούτρα σου.

πηγη