Είναι στ΄ αλήθεια σκληρό το αντάμωμα με το μέσα μας. Θέλει υπομονή να σταθείς εμπρός του και να μη το βάλεις στα πόδια. Να αναμετρηθείς με το βάθος του και τις προκλήσεις που σου φέρνει στο διάβα σου. Κάποιοι αρχέγονοι φόβοι στέκουν εκεί και σου φράζουν το δρόμο. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα είναι ενσαρκωμένοι σε πραγματικά πρόσωπα της καθημερινότητά μας που μόνο αν καταλάβουμε πως είναι οι προβολές του μυαλού μας θα μπορέσουμε να τους υπερνικήσουμε.

Τα πράγματα είναι απλά, πιάνεις έναν αγαπημένο από το χέρι και περπατάς. Τουλάχιστον έχουμε πάντα αυτή την ευχέρεια να παίρνουμε μαζί μας και συμμαχητές σε αυτόν τον αγώνα. Μα προσοχή, συμμαχητές για να βγούμε παρέα από το λαβύρινθό μας και όχι θύματα που θα τα τραβήξουμε στο βαθύ μας σκοτάδι. Κι εκεί θέλει σοφή κρίση για να ξεχωρίσεις ποιοι έχουν αυτά τα κότσια και τη λεβεντιά να παλέψουν στο πλάι σου. Ποιοι θέλουν πράγματι να βρεις το ξέφωτο σου και όχι να σε χώσουν χαιρέκακα ακόμα πιο βαθιά στην απελπισία.

Και πώς χωρίζεις άραγε τα ξερά από τα χλωρά; Πώς στο καλό ξεδιαλέγεις εκείνους τους ευγενικούς τους φίλους; Μα από τη δροσιά και τη χαρά που σου φέρνουν. Από την ξεκούραση και την ανάταση που σου χαρίζουν. Όταν τα δικά σου αποθέματα πίστης και ενέργειας τελειώνουν, έρχονται εκείνοι να σε βάλλουν στην πρίζα. Έρχονται και σου υπενθυμίσουν αυτά που μπορείς να κάνεις, αυτά για τα οποία σε αγαπούν και σε θαυμάζουν. Αν ακούσεις το αντίθετο, αν ακούσεις να σου μετράνε ελλείψεις και παραλείψεις, μάλλον σε εχθρό έχεις πέσει και καλύτερα να αρπάξεις το σκουπόξυλο.