Αν μπορούσα να επιλέξω την εποχή που θα ζούσα πάνω σε αυτό τον πλανήτη θα ήθελα να έχω γεννηθεί κάπου στο Παρίσι και να είμαι φίλη του Toulouse Lautrec, να ζω κάπου ανάμεσα στο Moulin Rouge και τα βιβλία εκείνης της εποχής που μιλούσαν για την τέχνη και τον έρωτα με ένα πάθος μοναδικό.
Έχω την πεποίθηση βλέπετε πως εκείνη η εποχή ήταν γεμάτη ουσία, πνευματική αναζήτηση και τίποτα μα τίποτα δεν είχε ξεθωριάσει. Κυρίως δεν είχε ξεφτίσει ο άνθρωπος.
Ναι! Ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα (καλώς ή κακώς) πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Τον πλανήτη που πλησιάζει ολοένα και πιο έντονα την τρέλα και την παράνοια παίζοντας επικίνδυνα θα έλεγα μαζί τους ένα κρυφτό.

Στα μέσα του περασμενου καλοκαιριού λοιπόν ο πλανήτης μας δέχεται ακόμα ένα χτύπημα από την παράνοια και την τρέλα. Εμφανίζεται το Pokemon Go και ξαφνικά γεμίζουν οι πλατείες ανθρώπους. Αρχίζουν όλοι να περπατάνε για να πιάσουν Pokemon, να κάνουν μάχες, ν” ανέβουν level και όλα αυτά που συνεπάγεται η ενασχόληση με ένα παιχνίδι.

Μπήκα στον πειρασμό αρκετές φορές να το κατεβάσω, για να έχω τουλάχιστον προσωπική γνώμη πριν γράψω αυτό το άρθρο. Δε χρειάστηκε καθώς το κατέβασαν φίλοι και γνωστοί και έτσι γλίτωσα την εγκατάσταση-απεγκατάσταση από το κινητό μου.

Σκέφτομαι πως να βάλω τις λέξεις σε σειρά, βλέπετε δε θέλω να ακουστώ υπερβολικος και γεμάτος προκαταλήψεις, είμαι λάτρης άλλωστε τόσο της τεχνολογίας όσο και των gadgets που κάθε τόσο εμφανίζονται. Είμαι λάτρης μέχρι το σημείο εκείνο που συνηθίζω να αποκαλώ χρυσή τομή, μέχρι εκεί δηλαδή που η τεχνολογία με βοηθά να κάνω την ημέρα μου πιο εύκολη και πιο διασκεδαστική.
Εκείνο όμως που με θλίβει σε όλα αυτά είναι η έντονη επιθυμία του ανθρώπου να ζει σ” έναν εικονικό κόσμο, να κυνηγάει εικονικά pokemon, να δίνει εικονικές μάχες, να έχει εικονικούς φίλους…
Όλα να είναι εικονικά κι εκείνος να τα παρουσιάζει και να τα υπερασπίζεται σαν να είναι αληθινά!

Ρίχνω μια βιαστική ματιά στις σημαντικές ειδήσεις. Άλλη μια επίθεση στο Μοναχο… Ποιος ξέρει που θα χτυπήσουν αύριο, πόσοι αθώοι θα πεθάνουν και πόσοι ακόμα θα μαζευτούν στις πλατείες για να κυνηγήσουν Pokemon.
Ξεθώριασε τούτος ο κόσμος τόσο πολύ, χάθηκε η προσωπική επαφή, όλα γίνονται δια μέσου μια οθόνης, χάθηκε η ουσία των πραγμάτων κι εμείς, ακροβατώντας ανάμεσα σε ένα εικονικό και ένα πραγματικό κόσμο, συχνά χανόμαστε και κρυβόμαστε πίσω από οφθαλμαπάτες που μας βολεύουν, μας λειαίνουν αν θέλετε όλα τ” άσχημα μας και έτσι είμαστε εικονικά τέλειοι, σαν τα pokemon που κυνηγάμε στις πλατείες.

Μόδα είναι θα περάσει, φωνάζει μια φωνή μέσα μου. Μόδα είναι σίγουρα μα δε ξέρω αν θα περάσει, δε ξέρω αν η επόμενη μοντερνιά που θα σκάσει στο κεφάλι μας θα είναι χειρότερη, για την ακρίβεια δεν γνωρίζω αν υπάρχει τελειωμός σε όλο αυτό το ξεθώριασμα.

Βιώνουμε έναν νέο μεσαίωνα, ακούγεται υπερβολικό, σκληρό αλλά είναι η προσωπική μου αλήθεια για την εποχή μας.
Ο πλανήτης ξεθώριασε, χάθηκε η ουσία των πραγμάτων. Ο άνθρωπος έχασε την ανθρωπιά του και ακροβατεί ανάμεσα σε εικονικές ανάγκες και εικονικές επιθυμίες.
Η τέχνη κρυμμένη πίσω από την εμπορικότητα αδιαφορεί για το έργο που παράγει, στοχεύει μόνο στο πόσο θα πουλήσει.
Ο πνευματικός κόσμος φιμωμένος έμμεσα και άμεσα από τους ισχυρούς, μιλά σπάνια πλέον ή για την ακρίβεια σιγοψιθυρίζει με τα μάτια σκυμμένα στο πάτωμα όχι γιατί ντρέπεται για όσα λέει αλλά επειδή γνωρίζει πως απευθύνεται σε ανθρώπους ξεθωριασμένους.

Όσο κυνηγάμε pokemon,όσο ζούμε σε έναν τέλειο εικονικό κόσμο στον οποίο είμαστε τέλειοι και ιδανικοί, όσο αδιαφορούμε για τον πραγματικό κόσμο, όσο δε νοιαζόμαστε τον διπλανό μας, όσο δε σεβόμαστε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, θα οδηγούμαστε σε μια κατρακύλα δίχως τελειωμό.
Μοιάζουμε συχνά με μια αγέλη από ζώα που φορούν παρωπίδες κι ακολουθούν το μεζέ που τους έχουν κρεμάσει και δε βλέπουν το μαστίγιο που προορίζεται για το πετσί τους.

Ονειρεύομαι μια «αναγέννηση»! Κάπου πάνω στον πλανήτη θα υπάρχουν και άνθρωποι που δε ξεθώριασαν τόσο, άνθρωποι που ακόμα λειτουργούν με τα συναισθήματα τους. Άνθρωποι που ταξιδεύουν στα άκουσμα μιας ωραίας μελωδίας, άνθρωποι που κατεβαίνουν στις πλατείες και συζητούν μεταξύ τους θαυμάζοντας τον έναστρο ουρανό, άνθρωποι που διαβάζουν βιβλία, ποίηση και, ακόμα καλύτερα, άνθρωποι που γράφουν βιβλία και ποίηση, άνθρωποι που ονειρεύονται κι αυτοί μια «αναγέννηση».

Μην εγκλωβίζεστε σε εικονικούς κόσμους και οθόνες, η πραγματική ζωή είναι πιο σκληρή, έχει ατέλειες, έχει ανηφόρες και κατηφόρες αλλά σε γεμίζει πάντα με αληθινά συναισθήματα τα οποία με την σειρά τους σε κάνουν έναν άνθρωπο μεστό και ολοκληρωμένο.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°