Ο Λαυρέντης Διανέλλος γεννήθηκε το 1911 σε μια περιοχή κοντά στον Βόλο, τον Άγιο Λαυρέντιο. Ήταν από τους πρώτους μαθητές αλλά και συνεργάτες του Κάρολου Κουν, οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν καθαρά αυτοδίδακτος, όπως τόσοι άλλοι ηθοποιοί εκείνης της εποχής. Όμως η απλότητα και η ειλικρίνεια που μπορούσε να δώσει σε κάθε του ρόλο, μας έκανε να τον νιώθουμε σαν να είναι ένας δικός μας άνθρωπος, ένας δικός μας φίλος.
Πρώτη φορά που εμφανίστηκε στο θεατρικό σανίδι, ήταν το 1936 στο έργο του Αριστοφάνη τον «Πλούτο» και η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν αρκετά χρόνια μετά, το 1948 στην ταινία «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται» και το 1951 σε μια ταινία του Νίκου Τσιφόρου που λεγότανε «Το παιδί μου πρέπει να ζήσει». Εμφανίστηκε δίπλα σε πολύ σημαντικά ονόματα όπως τον Λογοθετίδη, την Βουγιουκλάκη, τον Ηλιόπουλο, τον Χατζηχρήστο, την Κοτοπούλη, τον Παπαμιχαήλ, τον Φωτόπουλο κ.α. και μπορούσε να παίξει όλα τα είδη θεάτρου, από επιθεώρηση, μέχρι κλασικό θέατρο και αρκετές ελληνικές κωμωδίες.

Ήταν παντρεμένος με την Φρόσω Κοκκόλα, η οποία ήταν και εκείνη ηθοποιός και τραγουδίστρια των δημοτικών μας τραγουδιών. Είχανε γνωριστεί στο θέατρο του Κουν, όταν είχαν συμμετάσχει στην παράσταση «Πλούτος» και λίγα χρόνια μετά παντρεύτηκαν και έζησαν μαζί μέχρι και το τέλος της ζωής του. Στα σαράντα τρία χρόνια που έζησαν μαζί, απέκτησαν και μια κόρη. Ήταν πολύ αγαπημένο ζευγάρι και η ίδια έλεγε ότι ο «Λαυρεντάκος» της ήταν ο αγαπημένος της άντρας και ο καλός της φίλος. Όταν έφυγε ο Λαυρέντης από την ζωή, η Φρόσω δεν ήθελε να αφήσει το σπιτάκι που φτιάξανε μαζί με τόσο κόπο.

Το 1939 όταν άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια του πολέμου, ο Λαυρέντης φεύγει για τα νέα όπλα του Μεταξά και αμέσως μετά πηγαίνει στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Κατά την διάρκεια του πολέμου, όποτε μπορούσε, έστελνε γράμματα στην αγαπημένη του γυναίκα, η οποία τα περίμενε με λαχτάρα και αμέσως μετά η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη, που σε όλο τον θίασο ήταν σαν να είχανε γιορτή. Θεωρείτε ένας από τους πιο παραγωγικούς ηθοποιούς, γιατί μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια πορείας, έπαιξε σε 195 ταινίες και έλαβε βραβείο Β΄ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1971 για την ταινία «Το Ολοκαύτωμα».

Οι περισσότεροι ρόλοι του ήταν ως παππάς, διάκος, καλόγερος, ενός καλόκαρδου ανθρώπου της γειτονιάς και φυσικά ο μεγαλύτερος και πιο πετυχημένος ρόλος ήταν αυτός του πατέρα. Είχε παίξει με πολλούς σπουδαίους ηθοποιούς, όπως τον Ορέστη Μακρή, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Νίτσα Τσαγανέα, Βασίλης Λογοθετίδης, Μίμη Φωτόπουλο, Μαρίκα Κοτοπούλη κ.α.
Μερικές από τις ταινίες του ήταν «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Κάλπικη λίρα», «Ο Φανούρης και το σόι του», «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο», «Ένας ήρωας με παντούφλες», «Μια ζωή την έχουμε», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «Μανταλένα», «Καπετάν φάντης μπαστούνι», «Οι Σουλιώτες» κ.α.

Εκτός του θεάτρου και του κινηματογράφου, στην δεκαετία του ’70, είχε κάνει την εμφάνιση του και σε τρεις σειρές της τότες ΕΙΡΤ που ήταν «Το κορίτσι της Κυριακής», το «Εικοσιτετράωρο ενός παλιατζή» και «Στα δίχτυα του τρόμου».

Οι ρόλοι του μπορεί να μην ήταν πρωταγωνιστικοί, αλλά κέρδιζε αμέσως την συμπάθεια του κοινού, γιατί μπορούσε πολύ εύκολα και πειστικά, να εκφράσει στο πρόσωπο του τόσο την λύπη, όσο και την χαρά. Έτσι άνετα κέρδιζε τον κόσμο, ο οποίος τον θεωρούσε σαν έναν δικό του άνθρωπο.

Η μεγάλη του αγάπη όμως και το μεράκι του ήταν να γίνει σιδηροδρομικός και μάλιστα έλεγε ότι θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένος αν θα κατάφερνε κάποτε να οδηγήσει μια αμαξοστοιχία. Τα τρένα ήταν η μεγάλη του αδυναμία και πάντα προσπαθούσε να βρει χρόνο, για να πηγαίνει σε κάποιους σιδηροδρομικούς σταθμούς και να κάθεται να χαζεύει τα τρένα που περνούσαν.

Το 1977 ήταν η τελευταία του θεατρική εμφάνιση, την οποία την είχε κάνει σε περιοδεία στην Γερμανία.

Μετά από μια χρόνια ασθένεια που είχε, τον Σεπτέμβριου του 1978 και σε ηλικία 67 χρονών έφυγε από κοντά μας, για την τελευταία του κατοικία, σ’ ένα νοσοκομείο του Σιάτλ των ΗΠΑ. Το σημαντικό όμως ήταν, ότι το νοσοκομείο αυτό ήταν πολύ κοντά σε σιδηροδρομικό σταθμό και έτσι φεύγοντας από την ζωή, είχε συντροφιά στο δικό του ταξίδι τον αγαπημένο του ήχο, τον ήχο των τρένων. Η κηδεία του έγινε στο Νεκροταφείο της Ραφήνας και δυστυχώς για έναν τέτοιο καλλιτέχνη και έναν τέτοιο άνθρωπο, η παρουσία συναδέλφων του ήταν ελάχιστη.

Ήταν ένας αξιόλογος και γλυκύτατος άνθρωπος και ένας καταπληκτικός ηθοποιός, που όλοι οι ηθοποιοί, συνάδελφοι, τον αγαπούσαν και μιλούσαν πάντα γι’ αυτόν με τα καλύτερα λόγια. Ήταν σεμνός και όπως σεμνά και αθόρυβα έζησε, έτσι σεμνά και αθόρυβα.

Μας άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη, την μορφή του βασανισμένου αλλά και συνάμα αισιόδοξου Έλληνα πατέρα, που καμιά άλλη μορφή δεν ήταν τόσο χαρακτηριστική και τόσο πραγματική, όταν θέλουμε να θυμηθούμε και να ταυτιστούμε, με τον δικό μας πατέρα.

***Σ.Σ : Την εποχή που ο ηθοποιός πήγε στο μέτωπο για να πολεμήσει, ένας μποέμ τύπος(ψωνιστήρι σα να λέμε που αργότερα τον είπαν και Εθνάρχη), έκανε περαντζάδες με τον Ευταξία και σε κάτι κακόφημα χοτέλ της Ομόνοιας.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1

πηγη