«Πράσινο φως» στην αυθαιρεσία των εργοδοτών δίνει ο Άρειος Πάγος με απόφαση (677/2017) που αναφέρει ότι «η καθυστέρηση καταβολής του μισθού δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας».

Την ώρα που οι πολύμηνες καθυστερήσεις πληρωμών είναι καθεστώς στον ιδιωτικό τομέα, η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου δεν λειτουργεί μόνο ως κάλυψη αλλά και ως παρότρυνση στους εργοδότες να συνεχίσουν και να επεκτείνουν τις αντεργατικές πρακτικές τους.

Με την ίδια απόφαση, όμως, αποδυναμώνεται και το ύστατο δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικήσουν δια της δικαστικής οδού τα δεδουλευμένα που τους οφείλονται και τα οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι μισθοί τεσσάρων, πέντε, ή έξη μηνών.

Βεβαίως, για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οι ανώτατοι δικαστές στο σκεπτικό της απόφασης τους «ερμηνεύουν» τους νόμους (εν προκειμένω τους νόμους 2112 του 1920 και 3198 του 1955) που ψήφισαν άλλοι, δηλαδή η Βουλή, και τους οποίους διατηρούν σε ισχύ οι κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή.

Το γεγονός αυτό δεν απαλλάσσει τους δικαστές για μια τόσο κατάφωρα αντεργατική ερμηνεία των νόμων, απλώς καταδεικνύει ότι στη σύγκρουση συμφερόντων εργαζομένων και εργοδοτών, κλίνουν σαφέστατα (και διαρκώς) υπέρ των δεύτερων. Αυτά για τη φύση και το χαρακτήρα της «τυφλής» Δικαιοσύνης.

Όμως, θα ήταν σοβαρό σφάλμα να μένουν (σε τέτοιες περιπτώσεις) στο απυρόβλητο τόσο η νομοθετική, όσο και η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή αυτοί που ψήφισαν και αυτοί που εφαρμόζουν αυτούς τους νόμους, που δίνουν στους δικαστές την «πρώτη ύλη» για την έκδοση τέτοιων αποφάσεων.

Μετά από αυτά, μήπως πρέπει να περιμένουμε και μια απόφαση με την οποία η μη καθυστέρηση πληρωμών συνιστά βλαπτική μεταβολή εις βάρος των επιχειρηματικών συμφερόντων;

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την Απόφαση του Αρείου Πάγου εδώ.

πηγη