Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι τελικά σε αυτή τη ζωή που ζούμε τι
είναι εκείνο που δεν πουλιέται τι είναι εκείνο που δεν αγοράζετε …;..Θυμάμαι σαν παιδί την μητέρα μου να μου λέει παιδί μου στην ζωή σου πούλα τα πάντα αν χρειαστεί μη πουλήσεις όμως την ψυχή σου την αξιοπρέπεια σου και τον αυτοσεβασμό σου …;Μη πουλήσεις τη δυνατότητα που έχεις να μιλάς κοιτώντας τον άλλον στα μάτια …;Πολλές γενιές μεγάλωσαν με αυτά τα πιστεύω και εμείς που μεγαλώσαμε με αυτά ,εμείς ,μαθαίνουμε στις επομένες γενιές τι ,ότι τα πάντα πουλιούνται αρκεί να βρεις την κατάληλη τιμή.Μα και αν δεν
μπορέσεις να το αγοράσεις, κατέστρεψε το, λιδορισέ το, κάντο να φαίνεται άχρηστο, τιποτένιο, ασήμαντο …;.Γιατί???? ένα μόνο γιατί ,γυρίζει καθημερινά στο μυαλό μου .Γιατί είναι τόσο δύσκολο να εκτιμήσουμε το καλύτερο από εμάς ? Γιατί πρέπει πάντα να καταστρέφουμε ότι καλό εχουμε?Γιατί πουλάμε τα πάντα και μετά, τι θα γίνει όταν θα χουν πουληθεί όλα όταν δεν θα υπάρχει κατι να πουλήσουμε …;.Θα γίνουμε οι Γραικοί που κάποτε αποτινάξαμε …;Γιάτί πουλάμε την ιστορία μας, γιατί την γλώσσα μας …;..Αλλά πάνω από όλα, πέρα από κάθε τι ,γιατι πετάμε την αξιοπρέπειά μας ,γιατί, τι θα είμαστε χωρίς αυτή …;..Φεύγουν Έλληνες στο εξωτερικό και διαπρέπουν και δω εδώ η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο …;..Ξεπουλήσαμε όσο όσο τα πάντα και αυτά είναι μόνο η αρχή ο κατήφορος μεγάλος και
εμείς σαν λαός το μόνο που λέμε είναι το Οιμέ …;.Αν κάποιος πάει κόντρα στο σύστημα τότε αυτό λειτουργεί σαν την λερναία ύδρα και προσπαθεί να τον καταστρέψει …;.Καποιος φίλος ,από δω από τον κόσμο της εικόνικής πραγματικότητας, που όμως έχει ψυχή, μου είπε κάτι πολύ σοφό μη κοιτάς τι κάνει το σύστημα και οι άλλοι κοίτα τι κάνεις εσύ …;.Ετσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω το απλό σαν αρχή να
γράφω όσο πιο ευγενικα μπορώ αυτά που πιστεύω, αυτά που νιώθω, αυτά που βιώνω , μέσα σε μια κοινωνία απάνθρωποι , που έγινε απο εμάς,που έγινε και από μένα .Γιατί και η μη ενασχόλιση με αυτά που σε
ενοχλούν ειναι λάθος μεγάλο λάθος. Σκέφτηκα δεν μπορεί θα υπάρχουν κι άλλοι που δεν θέλουν να ξεπουληθούν, που μπορούν να αγαπούν χωρίς να έχουν στο μυαλό τους το Ε9 του άλλου , που πιστεύουν ότι δεν είναι η χώρα μας υποχρεωμένη σε μας αλλά και εμείς σε κείνη, που μπορούν να πονάνε χωρίς να εκδικούνται, που εν πάση
περιπτώση θέλουν να πιστεύουν ότι ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων και όχι των ανθρωποϊδών που απλά αναπνέουν γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Τουλάχιστον βρε παιδιά αν είναι να
ξεπουληθεί κάτι ότι αν δεν μπορεί να σταματήσει ο κατήφορος ας μη γίνει αναίμακτα ας δώσουμε μια μάχη, που ποτέ πριν το τέλος δεν ξέρεις την κατάληξη…..

εγραψε το πιτσιρικι

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1

Μεταξύ μας τώρα, τα πιο όμορφα και τρελά βράδια τα έχουμε περάσει με τους φίλους μας. Από που να αρχίσω και από που να τελειώσω.

Εκείνα τα βράδια που μεθούσαμε στα σπίτια τους παίζοντας παιχνίδια με ποτά και χαρτιά μέχρι τις πέντε το πρωί. Τη γειτόνισσα να κάνει παρατήρηση αλλά εμείς ακάθεκτοι να συνεχίζουμε σα να μην υπήρχε αύριο. Ζούσαμε τη στιγμή χωρίς φόβο για το πώς θα ξυπνήσουμε αύριο, για το αν χάσουμε μάθημα στη σχολή.
Για τα κλάματα που μας έπιαναν όταν λέγαμε τα εσώψυχά μας και τα γέλια όταν λέγαμε αστείες στιγμές από την παιδική μας ηλικία.
Για τα ατελείωτα πάρτι και τη μουσική στη διαπασών.

Εκείνα τα βράδια στην παραλία προσπαθώντας να ανάψουμε φωτιά φτιάχνοντας και καλά ατμόσφαιρα, σύμφωνα πάντα με τους ρομαντικούς της παρέας, κατά βάθος όλοι μας θέλαμε να ζεσταθούμε από εκείνη την καλοκαιρινή, θα έλεγα, ψύχρα. Το άκουσμα μιας χορδής από κιθάρα μας έκανε όλους να σωπαίνουμε, να χαλαρώνουμε και να τραγουδάμε το κλασικό τραγούδι ‘καλοκαιρινά ραντεβού. Οι μπύρες που δεν καταλαβαίναμε πότε τελείωναν. Η στιγμή που γεννιόταν νέος έρωτας στην παρέα.
Την επόμενη μέρα φίλε μου, που σηκωνόσουν πιασμένος γιατί πίστευες ότι η άμμος ή η ξαπλώστρα ήταν το κατάλληλο μέρος για να κοιμηθείς, αλλά και πάλι δεν έδινες σημασία γιατί ήξερες ότι θα το ξανακάνεις.

Εκείνα τα βράδια που έτρεξαν μέσα στη νύχτα να έρθουν στο σπίτι σου γιατί ήσουν άσχημα ψυχολογικά και τους είχες ανάγκη. Είχες ανάγκη την αγκαλιά τους και δυο λόγια που θα σε σήκωναν από όλη αυτή την κατάσταση.

Εκείνα τα βράδια που τρέχατε και χορεύατε στη μέση του δρόμου με τις στάλες της βροχής να αγκαλιάζουν τα σώματά σας ξέροντας ότι την επόμενη μέρα θα σηκωθείτε εάν όχι με πνευμονία, με πυρετό σίγουρα. Κι όμως τίποτα δε θα καθόριζε το πώς θα περνούσατε τα βράδια.

Εκείνα τα βράδια που μαλώνατε για χαζομάρες αλλά το επόμενο βράδυ βρισκόσασταν και πάλι μαζί σα να μην είχε συμβεί κάτι το παράξενο ή κάτι το ιδιαίτερο.

Για εκείνα τα βράδια που θα συνεχίσουν να είναι εκείνα τα βράδια…
Για όλους εμάς που έχουμε ζήσει τέτοια βράδια και συνεχίζουμε να ζούμε…
Για εκείνους που θα ζήσουν τέτοια βράδια…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1

Ο παραμυθάς κοίταξε έξω από το παραθύρι του το παγωμένο φεγγάρι. Με κόπο κι εκείνο βοηθούσε το κερί να φωτίζει το χαρτί που με την σειρά του υπομονετικά περίμενε το μελάνι για να ξεκινήσει η γραφή από του παραμυθά τις σκέψεις.

«Κόσμους πολλούς ταξίδεψε κι άλλους τόσους ονειρεύτηκε στο μονοπάτι της ζωής. Λύκους και Ξωτικά, Νεράϊδες και Κένταυρους, Δριύδες και Φύλακες της Γνώσης κι άλλα πλάσματα πολλά από γη, ουρανό αλλά και την θάλασσα την μεγάλη. Και ο δρόμος του συνέχιζε μακρύς και δύσκολος για τους νέους κόσμους που έχει σκοπό να βρεί. Παρέα με τον λύκο του και το ξωτικό μπαστούνι….»

Και ο παραμυθάς σταμάτησε…

Τα μάτια του σα να έψαξαν κάτι μέσα στο σκοτάδι. Το σκοτάδι για έναν παραμυθά δεν είναι ποτέ κενό. Είναι γεμάτο εικόνες και χρώματα, γεμάτο ζωή και σκέψη. Και μέσα σε όλα αυτά που έκρυβε το σκοτάδι έψαχνε ξανά και ξανά ο παραμυθάς μέχρι που έκλεισε τα μάτια γεμάτος απογοήτευση. Όλα τα είχε εκεί, όλα τα γνώριζε. Και δράκους γνώριζε και μεγάλους αετούς, λύκους όπως είπαμε, ξωτικά, νάνους, γοργόνες, θεούς καλούς και κακούς, μάγους και σκιές και πόσα ακόμη κανείς δεν ξέρει… Ανθρώπους όμως…? Πόσοι είναι οι Άνθρωποι που γνώρισε…? Ο παραμυθάς έψαξε στο σκοτάδι και στις σκέψεις του και δεν βρήκε κανέναν. Ένας παραμυθάς όταν γνωρίζει κάτι, το έχει πάντα δίπλα του, διαρκώς στην σκέψη του, μέρος και κομμάτι της ζωής του. Όσο μακριά κι αν βρεθεί, η σκέψη του είναι μια κλωστή που πλέκει αποστάσεις κι ενώνει όνειρα.

Κι όμως, οι Άνθρωποι που θεωρούσε πως είναι εκεί ήταν μια πλάνη.

«Όταν ακούς την φωνή, διαβάζεις τις σκέψεις, αλλά δεν βλέπεις την μορφή και ούτε την ψυχή στα μάτια… πως μπορείς να εμπιστευτείς ξανά όταν ήδη τα μάτια τα δικά σου έχουν ματώσει από την εκμετάλλευση εκείνων που πίστευες αλλά δεν έβλεπες…? Όταν τα γόνατα έχουν λυγίσει τόσες φορές από την στεναχώρια της προδοσίας? »

Εκτός από ελάχιστους Ανθρώπους που ποτέ δεν τον απογοήτευσαν, αλλά ο καθένας τους είχε τον δρόμο του και το μόνο που έστελναν που και που ήταν η φωνή της σκέψης και της αλήθειας, δεν υπήρχαν πλέον άλλοι. Μόνο λόγια-φωνές που ούτε το σκοτάδι δεν τους έδινε μορφή. Τόσο μπερδεμένη έχει γίνει η ζωή. Τόσο άρρωστη για πολλούς.

Ο παραμυθάς κοίταξε την μικρή φλόγα του κεριού και της έδωσε τα μάτια όλων εκείνων που του μιλούσαν με λόγια κενά.

Κανέναν δεν πλησίασε μόνος του. Τον πλησίαζαν με καλοσύνη τις περισσότερες φορές και τις πίστευε. Ας μην έβλεπε μορφές.

Βλέπεις… Ο παραμυθάς δεν έδιωχνε. Εμπιστευόταν μέχρι ένα σημείο και τότε έμπαινε ο πόνος της ψυχής και το παρομοίαζε με μικρό παιδί. Έσκυβε και αγκάλιαζε το κενό. Γιατί οι φωνές που τον πλησίαζαν ήταν κενές και γεμάτες ψύχος στην καρδιά τους.

Κοιτάζοντας το κερί ήξερε πως δεν μετάνιωνε για τίποτα. Πόσο μάλλον για αυτό που θα ακολουθούσε…

Σταμάτησε να γράφει την ιστορία και για πρώτη φορά στην ζωή του έγραψε τον επίλογο.

Τα παραμύθια δεν τελειώνουν ποτέ.

Ένα παραμύθι μπορεί να τελειώσει για τα μάτια των άλλων μόνο όταν ο παραμυθάς το θελήσει.

Κι αυτό θα είναι ο επίλογος του παραμυθιού.

» Παρέα με τον λύκο του τον Huan-Aniron και το ξωτικό μπαστούνι του, ξεκίνησε για την χώρα πέρα από την Δύση. Εκεί που τον περίμεναν για ολόκληρες εποχές όλα τα πλάσματα που γνώρισε. Και ο δρόμος του μεγάλος μπορεί να ήταν για τον κόσμο εκείνο, αλλά ομορφότερος ως τότε δεν υπήρξε άλλος. Και ο ταξιδιώτης μαζί με τον λύκο, χάθηκαν μέσα στις σκιές του δάσους. Η ομίχλη κάλυψε και τους δυο και μαζί και το μονοπάτι. Και για πρώτη φορά ο λύκος και ο ταξιδιώτης έζησαν καλά κι εσείς… ακόμη πιο μακριά.»

Ο παραμυθάς διάβασε πολλές φορές τον σύντομο επίλογο. Ο επίλογος δεν θέλει λόγια πολλά. Ακόμη και μια μόνο λέξη φτάνει.

Φύσηξε την φλόγα του κεριού απαλά κι εκείνη έσβησε σαν μικρή ψυχή. Έγειρε το βλέμμα του προς το πολύτιμο και παγωμένο φεγγάρι και κάπου εκεί ο παραμυθάς έπαψε να υπάρχει για τον υπόλοιπο κόσμο.

Ψηλά πάνω από το φεγγάρι κάποια άλλα βλέμματα μπορούσαν να δουν τα μάτια του να ασημοφέγγουν.

Αλυχτίσματα του έστελναν και ο παραμυθάς ξέρει ότι τουλάχιστον αυτές οι «φωνές» είχαν κι έχουν τις πιο αληθινές μορφές.

Ο ήλιος δεν ξαναβγήκε για τον παραμυθά. Ούτε το κερί άναψε. Το φεγγάρι παρέμεινε στα μάτια του να του κρατάει για πάντα συντροφιά.

έγραψε το πιτσιρίκι

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1