ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Ο Γυάλινος (μου) κώδωνας.

Οκτωβρίου 21, 2013 pitsiriki1

Έχετε νιώσει ποτέ εκείνο το περίεργο συναίσθημα που σε καταλαμβάνει όταν χάνεις την αίσθηση του χρόνου και του χώρου και όλα σου φαίνονται ψεύτικα, σαν να ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν ή σαν να παρακολουθείς τα τεκταινόμενα μέσα από την ανάποδη μεριά του τηλεσκόπιου;

Είναι μια αίσθηση έξω από την πραγματικότητα, ονειρική και μάλιστα με έναν όχι πολύ ευχάριστο τρόπο, γιατί νιώθεις αποκομμένος από τον κοινωνικό σου περίγυρο, σαν να βρίσκεσαι μέσα σε έναν γυάλινο κώδωνα, όμοιο με εκείνον της Sylvia Plath, και ενώ προσπαθείς να επικοινωνήσεις με τον κόσμο απέξω δεν σε ακούει κανείς.

Συνήθως η αίσθηση αυτή μας καταλαμβάνει όταν βιώνουμε κάποια ακραία προσωπική κατάσταση οπότε η γύρω μας πραγματικότητα φαίνεται ανεστραμμένη ή αλλοιωμένη. Θυμάμαι ακόμα πριν πολλά χρόνια, παραμονές Χριστουγέννων, να κοιτάω έξω από το παράθυρο του Ευαγγελισμού όπου νοσηλευόταν ο πατέρας μου και να αναρωτιέμαι πόσο μακρινά και περίεργα μου φαινόντουσαν τα στολισμένα δέντρα ή τα φώτα του Χίλτον απέναντι. Σαν να τα έβλεπα πρώτη φορά κι από κάπου πολύ μακριά.

Τώρα τελευταία αυτό το περίεργο συναίσθημα έχει εγκατασταθεί σχεδόν μόνιμα μέσα μου και δεν λέει να φύγει. Η Ελλάδα ολόκληρη μου φαίνεται ένας τόπος μακρινός και εξωπραγματικός, μη αναγνωρίσιμος. Αναρωτιέμαι αν οι ακραίες καταστάσεις που ζούμε καθημερινά και η ραγδαία κοινωνική αποδόμηση με έχουν οδηγήσει σε αυτήν την χωροχρονική αποξένωση.

Νιώθω συχνά ότι όσα ζω τα τελευταία χρόνια δεν με αφήνουν να βγω, εμένα και ίσως και πολλούς άλλους σαν εμένα, από τον κώδωνα μέσα στον οποίο νιώθω παγιδευμένη, παγιδευμένη από τα γεγονότα, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι το «μαύρο» της ΕΡΤ κι από την ανεργία μέχρι την συνεχόμενη σμίκρυνση του κοινωνικού κράτους, από το πολιτιστικό και πολιτισμικό έλλειμμα μέχρι τον συνεχή φόβο για το αύριο που μας σερβίρουν ώστε να είμαστε καλά παιδιά και από όλα όσα ακούω τους κυβερνώντες και άλλους εθνοσωτήρες να εξαγγέλλουν.

Βλέπω αρκετό κόσμο γύρω μου να συνεχίζει φαινομενικά να ζει όπως πριν, να βγαίνει, να κάθεται στα καφενεία και στα μπαρ, να πηγαίνει διακοπές, θέατρο, ακόμα και σε νυχτερινά κέντρα και μουσικές σκηνές, βλέπω στην τηλεόραση να συζητάνε θέματα που εμένα μου φαίνεται ότι μάλλον απασχολούν κάποιος εξωγήινους, και αναρωτιέμαι αν παρακολουθώ μια παράλληλη μακρινή πραγματικότητα, αν αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε κάποιον δικό τους κόσμο και δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να αντιληφθούν τι γίνεται γύρω τους, αν κατοικούν στη σκιά ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια ή αν απλά έχω ΕΓΩ τρελαθεί και τα βλέπω όλα τόσο διαφορετικά.

Και τέλος αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ καμιά άλλη Ελλάδα σαν αυτήν που κατά διαστήματα αναπολώ, πιο κοντινή, πιο δική μου, λιγότερο εξωπραγματική ή αν απλώς την ονειρεύτηκα και την εξιδανίκευσα γιατί τότε ήμουν ακόμα πολύ πιο νέα.

Όπως και νάχει πάντως είμαι σχεδόν σίγουρη ότι η νοσταλγία του παρελθόντος δεν θα με γειώσει πια, εδώ που φτάσαμε, αλλά μόνο η ελπίδα σε ένα πιο ουσιαστικό και χειροπιαστά διαφορετικό μέλλον.

Μαρία Τριαντοπούλου

tvxsteamtvxs.gr