Μια διαφορετική πολυχρωμία, κυριολεκτική αυτή τη φορά, συναντούσε το Σαββατοκύριακο όποιος περνούσε από το Δημόσιο Σήμα στον Κεραμεικό και την πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο.

Πώς θα σας φαινόταν αν, εκεί που κάνετε την Κυριακάτικη βόλτα σας, βλέπατε δέκα ανθρώπους να κάνουν υπαίθρια yoga, δίπλα τους μια παρέα παιδιών προσχολικής και σχολικής ηλικίας να ζωγραφίζουν και να κάνουν χειροτεχνίες, ενώ ένας καλλιτέχνης του είδους κάνει body painting με κισσούς, μαργαρίτες και άλλα άνθη σε όποιον θέλει να «ανθίσει», ανεξαρτήτως ηλικίας; Και μάλιστα, όταν την ίδια στιγμή κάποιος προσπαθεί μπροστά στο φακό της φωτογραφικής μηχανής να φάει όσα περισσότερα καυτερά chili μπορεί για να κερδίσει ένα γλαστράκι με τον εν λόγω σπόρο;

Το 2^ο Φεστιβάλ Χρωμάτων έδωσε ζωή και χρώμα στις γειτονιές αυτών των περιοχών και κατάφερε να συνδυάσει μια ποικιλία ανθρώπων-από παιδιά που είχαν έρθει με τους γονείς τους και ξετρελάθηκαν με το παιχνίδι με τα χρώματα, μέχρι φοιτητές, τουρίστες, ρομά, ανθρώπους κάθε ηλικίας που ήθελαν να βοηθήσουν και το έκαναν, Έλληνες και ξένοι-, αλλά και δράσεων.

«Υπάρχει ποικιλία στους ανθρώπους που έρχονται» λέει η Πεπίτα, εθελόντρια του Φεστιβάλ. «Το Φεστιβάλ Χρωμάτων είναι μια αφορμή για ανθρώπινες σχέσεις. Το επιθυμητό είναι αυτό εδώ, να μην έχω ιδέα τι είναι ο καθένας και παρ’ όλα αυτά να παίρνω κάτι και να δίνω κάτι στον καθένα».

Στο Δημόσιο Σήμα οι εθελοντές δούλευαν επί ώρες για να φτιάξουν καθίσματα, ώστε να μπορούν οι κάτοικοι να απολαμβάνουν το πάρκο. «Θα φτιάξουμε καθιστικές περιοχές τις οποίες θα γεμίσουμε με χρώμα σε επόμενη δράση. Πάνω απ’ όλα, θέλουμε να φτιάχνουμε τη διάθεση, χωρίς να υπάρχουν εμπορικές συναλλαγές σ’ αυτό. Το Φεστιβάλ ξεκίνησε με αφορμή τα χρώματα, την ένωση των λαών» λέει η Πόπη, εθελόντρια στο Φεστιβάλ.

«Σήμερα στο Φεστιβάλ βάζουμε χρώμα, με διάφορες μορφές» συνεχίζει. «Είτε είναι με φυτά, είτε μέσω workshop και παιδικών παιχνιδιών, είτε είναι street art και παράλληλα, επειδή είναι ένα αυτό-οργανωμένο φεστιβάλ από ανθρώπους που ζουν, λειτουργούν ή εμπνέονται μέσα από αυτή την πιο σκοτεινή και πολιτισμικά πλούσια περιοχή της πόλης, κάνουμε και παρεμβάσεις για να γίνει καλύτερη». Αυτό κάνουν οι εθελοντές ζωγραφίζοντας τον τοίχο, για να δώσουν μια καλλιτεχνική νότα στον χώρο.

Την ίδια ώρα κάποια άλλα μέλη της ομάδας ετοιμάζουν τα σακουλάκια με τα χρώματα για τον «χρωματοπόλεμο» που θα αποτελέσει το αποκορύφωμα του Φεστιβάλ. Είναι γεμάτοι χαρά, όρεξη, πειράζουν και βοηθούν ο ένας τον άλλον σε ένα κλίμα συνεργασίας και γιορτής.

«Κάθε φορά οι εθελοντές είναι λίγο περισσότεροι» σημειώνει η Πόπη. «Πάντα υπάρχει ανάγκη για εθελοντισμό, δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται με δράσεις, performances, διάφορα πράγματα. Απλά, τις μέρες του φεστιβάλ χρειαζόμαστε εθελοντές, γιατί τις μουσικές σκηνές τις στήνουμε μόνοι μας. Τα πράγματα που φέρνουμε εδώ, οι παλέτες, το να καθαρίσουμε τους χώρους, ακόμη και από τις ακαθαρσίες σκύλων, είναι πράγματα δύσκολα και εκεί ο εθελοντισμός λείπει».

Όλη η ουσία του Φεστιβάλ, λοιπόν, βρίσκεται στους ανθρώπους που συγκεντρώνονται, προσπαθούν και δημιουργούν μαζί, όπως εξηγεί και η Πεπίτα. «Το νόημα για μένα είναι πρώτον, οι ανθρώπινες σχέσεις που χτίζονται με διάφορους τρόπους -κι αυτός είναι ένας- και μετά, η επανοικειοποίηση, η επανάχρηση του δημόσιου χώρου. Δεν υπάρχει κάποιος εδώ που να μην χαίρεται μ’ αυτό που γίνεται».

Δίπλα στο χρώμα και τα παιχνίδια, οι εθελοντές της Κοινωνικής Κουζίνας-Ο Άλλος Άνθρωπος ετοιμάζουν το γεύμα που θα μοιραστούν όλοι, εθελοντές, επισκέπτες του φεστιβάλ και περαστικοί.

Ο εμπνευστής της Κοινωνικής Κουζίνας, Κώστας Πολυχρονόπουλος, σημειώνει πως ο σκοπός της δράσης τους είναι κοινός με του φεστιβάλ. «Μαγειρεύουμε, με πρόσχημα την τροφή, για να φέρουμε τους ανθρώπους μας πιο κοντά, να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, αλλά και εκείνους που δεν έχουν ανάγκη το φαγητό, αλλά έναν άνθρωπο για να μιλήσουν. Αυτό κάνουμε. Στηριζόμαστε στην αλληλεγγύη των ανθρώπων, είτε είναι ένας άστεγος είτε επιχειρηματίας».

Αυτοί οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι πήραν στα χέρια τους κάτι μικρό με σκοπό να κάνουν τη διαφορά. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως τα κατάφεραν βλέποντας ένα άδειο και παραμελημένο οικόπεδο να μετατρέπεται σε καλλιτεχνικό δρώμενο με σκοπό να το απολαμβάνουν όλοι, κάνοντάς το σημείο συνάντησης.