Λόγια – λόγια – λόγια, λέγονται και γράφονται καθημερινά, ουσία συνήθως λίγη και πράξη ανύπαρκτη. Όταν αφήνεις οι άλλοι να αποφασίζουν για σένα δίχως εσένα, το συνηθέστερο σενάριο είναι να συρθείς σε κάποιο πόλεμο, είτε ντυμένος το χακί, είτε περιμένοντας κάποια «έξυπνη» βόμβα ή πύραυλος να σε πετύχει.
Ευχολόγια πλείστα από διάφορους ασήμαντους της ιστορίας, όλοι παρακολουθούμε μέσα στην αρένα να ελευθερώνονται τα θηρία, για να κατασπαράξουν τα θύματά τους, μετά έχουν σειρά άλλοι και κάποια ανύποπτη στιγμή εμείς…
Πόλεμος μια λέξη συνυφασμένη με την έννοια του ανθρώπου. Κάποιες στιγμές μέσα στην ιστορία λουφάζει, είναι τότε που κυριαρχούν η λογική, η τέχνη, ο πολιτισμός η συναδέλφωση των λαών, και ξαφνικά όλα λούζονται στο κόκκινο αίμα, φωτιά, καπνοί και κουρνιαχτός σκεπάζουν τη πλάση, χώμα και αίμα αποτελούν μια ιδιότυπη λάσπη, όχι δημιουργίας τούτη τη φορά αλλά θανάτου, δείχνοντας στο κόσμο την ασχήμια και το τρόμο της κόλασης.
Ακόμη δεν προφτάσαμε να γιορτάσουμε την 70η επέτειο από τη λήξη του προηγούμενου Β΄ παγκόσμιου σφαγείου, και να πάλι ο πόλεμος «προ των πυλών», μας δείχνει αδιάντροπα το φρικιαστικό του πρόσωπο ζητώντας ξανά να κατασπαράξει, νέους, παιδιά, γέρους, άντρες, γυναίκες, κυρίως φτωχούς, αλλά όλους σχεδόν να είναι αθώοι και άσχετοι με τα σχέδια που εξυφάνθηκαν δαιμονικά από τους δολοφόνους των λαών.
Κατάλαβέ το καλά, από το καναπέ δεν παλεύεται το τόσο κακό που συσσωρεύτηκε γύρω σου, γι’ αυτό ανασήκωσε τη πλάτη και απόσεισε τους, θύμισέ σε όλους αυτούς που πίστεψαν πως μπορούν ασύστολα να κουρσεύουν το παρόν και το μέλλον σου, πως δεν είσαι εύκολο «θύμα» και αν πέσεις, θα πέσεις τουλάχιστον με αξιοπρέπεια και τιμή.
Που είναι η εκκλησία σου, να διοργανώσει λαοσύναξη ειρήνης
Που είναι οι πνευματικοί σου ταγοί, να υψώσουν τις ουρανομήκης φωνές τους και να ακουστούν ως τον 7ο ουρανό, αρθρώνοντας το φτάνει πια…
Που είναι όλοι αυτοί οι ένστολοι και μη, να υψώσουν το ανάστημά τους επάνω από μικροψυχίες και διαφορές ενωμένοι σε ένα ενιαίο μέτωπο ανθρωπιάς, αντίστασης, ειρήνης και αγάπης.
Που είναι τα μεγαλόστομα τα λόγια, από χείλη δειλά και ανεύθυνα, που σκόρπισαν στον πρώτο ανεμοστρόβιλο.
Σε λίγο θα είναι αργά για τα όποια δάκρυα, αφού το «ντόμινο» των εξελίξεων θα έχει ήδη δρομολογηθεί, δίχως δυνατότητα επιστροφής, και το σφαγείο θα έχει ξεκινήσει την αποτρόπαια δουλειά του.
Όταν ο χρόνος περάσει από το σημείο μηδέν, της όποιας αντίστροφης μέτρησης, το αίμα και η φωτιά θα πλημμυρίσουν τα πάντα, τόσο που δεν θα μπορείς να ανασάνεις…
Όσο είναι λοιπόν καιρός ας φωνάξουμε, ας ξεσηκωθούμε, ας αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι υπάρχουμε και δεν βρισκόμαστε σε καταστολή στην εντατική!!!
Ξεσηκωθείτε ωρέ έλληνες δεν μας ταιριάζει τόση θανατερή κατάντια!!!
