Η έννοια του κράτους σε ετούτη την ταλαίπωρη πατρίδα αποτελεί αριστοφανικό όρο που χλευάζει την λογική. Το κράτος, που είναι ένα τεράστιο τίποτε, αλλά και μία θηριώδης θηλιά που πνίγει τους άμοιρους κατοίκους αυτής της χώρας. Ένα κράτος που ουσιαστικά είναι ένα τεράστιο τίποτε, με ένα Σύνταγμα που πετάχτηκε στα σκουπίδια σαν χρησιμοποιημένο προφυλακτικό και με τακτικές πόρνης του δρόμου επιλέγει το «όπου κάτσει» από το «όπως πρέπει»…
Κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, μικρομέγαλοι και μικροτιποτένιοι αναδεικνύονται σε μεγαλολαμόγια ή μικρο-υπηρέτες των μεγαλονταβατζήδων… Χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα, το τίποτε μεγαλώνει και πνίγει τους πάντες στο πέρασμά του. Κοιτάζω τριγύρω μου και συνειδητοποιώ πως έχει κατορθωθεί το –πραγματικά- ακατόρθωτο: το απόλυτο τίποτε γέμισε τα πάντα και τείνει να γεμίσει και τους πάντες. Το τίποτε στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, στην Υγεία… Σε ολόκληρο το κράτος και τις παραφυάδες του, έχει σκαρφαλώσει ένα τεράστιο τίποτε και απλώνεται σαν αρρώστια σκοτώνοντας τη λογική, τα όνειρα, τα χρώματα και την ελπίδα.
Πολιτικοί απολίτικοι, μικρόνοοι αλλά και μικροτσούτσουνοι βιαστές της λογικής και της πατρίδας –που δε νιώθουν δική τους- που την ξεπουλούν στα μπορντέλα του νεοταξισμού. Προϊόντα που μας εμφανίζονται από το βάθος του ραφιού που τους είχε τοποθετήσει το σύστημα. σαν ληγμένες κονσέρβες που ήρθε ο καιρός τους για κατανάλωση, μπαίνουν στην πρώτη σειρά – βιτρίνα στο μπακάλικο του νταβατζή…
Μας ορίζει ένας συρφετός παρατρεχάμενων της εξουσίας, ανίδεος και με ανήκεστο βλάβη στην εγκεφαλική του λειτουργία, έχοντας κυριότερη την απώλειά του αυτήν της ηθικής. Και πάνω από αυτούς, οι πρωθυπουργοί του μεγαλοτίποτε, υπάλληλοι διορισμένοι, προσπαθούν να μας πείσουν πως μία αγέλη τεμπέληδων αποτελεί το καλύτερο υλικό δόμησης μιάς χώρας που έγινε χώρος και οικόπεδο προς πώληση, ενοικίαση ή ακόμη δίνεται και για χρήση στρατοπέδου καταναγκαστικών έργων…
Ζούμε στην χώρα του απόλυτου τίποτε, αφού μηδενικά ορίζουν τις ζωές μας. Πολιτικά προϊόντα, με παρδαλά χρώματα, αλλά παραγεμισμένα με τα ίδια υλικά και συντηρητικά, περιμένουν την ημερομηνία της κατανάλωσής τους και χαριεντίζονται διαφημίζοντάς μας τις ανύπαρκτες διαφορές τους, στο χρώμα και στην… «ταμπέλα». Κι αν τολμήσεις να ξεστομίσεις την φράση «εγώ δεν είμαι προϊόν, είμαι Έλληνας», τρέχουν τότε πεισθαναγκάζοντάς σε να σε αγοράσουν και να σε πουλήσουν σαν δική τους πραμάτεια, σαν δικό τους υποπροϊόν.
Είναι αλήθεια πως από μία εμμονική συναισθηματική φόρτιση για ετούτο τον χιλιοβιασμένο τόπο, για ετούτη την πατρίδα που δόθηκε κοψοχρονιά, για ετούτα τα χώματα και ετούτη την ιστορία που έχουν μέσα τους, επιμένουν οι πολλοί να ζούνε κόντρα στις επιταγές που τους θέλουν ανιστόρητους και απάτριδες. Είναι τραγικό να ζεις σε μια πατρίδα που δεν είναι κράτος και σε ένα κράτος που σου κλέβει την πατρίδα. Κι αν ακόμη υπάρχουν αντιστάσεις, είναι επειδή η πατρίδα αντιστέκεται στο κράτος, επειδή η λογική αντιστέκεται στην παράνοια, επειδή η ηθική αντιστέκεται στους νταβατζήδες που θέλουν να την κλείσουν στο μεγάλο τους μπορντέλο.
Ετούτη η πατρίδα είχε πάντα Εφιάλτες, αλλά είχε και Λεωνίδες. Είχε πάντα Νενέκους, αλλά και Κολοκοτρωναίους. Είχε πάντα ξεπουλητάδες, αλλά και χτιστάδες… Αυτό το κράτος μπορεί να έχει νόμους, αλλά πιότερο δυνατές είναι της πατρίδας εκείνες οι εντολές που δεν γράφονται σε τεφτέρια ευρω-μπακάληδων και σε ανίσχυρα κουρελιασμένα Συντάγματα. Οι προσταγές της πατρίδας γράφονται στις καρδιές και γίνονται άλλοτε σπαθιά κι άλλοτε λιανοντούφεκα, άλλοτε μαχαίρια κι άλλοτε φωτιές και ιαχές… Οι νόμοι της πατρίδας ορίζονται από την ψυχή και το βάρος το προγονικό και ξεχειλίζουν από τα φλογισμένα μάτια μικρών αγοριών και κοριτσιών, από τα δάκρυα των μανάδων που φύτεψαν βλαστάρια κι έγιναν δέντρα ολόρθα που σαν σπαθιά καρφώνουν τον ουρανό, από πατεράδες που δίδαξαν την τιμιότητα του ιδρώτα και την μπέσα του λόγου στους γιούς τους. Αυτή είναι η πατρίδα, ετούτη είναι η χώρα που ποτέ δεν θα νιώσουν όλα εκείνα τα αρπακτικά που σήμερα την λιανίζουν.
εγραψε το πιτσιρικι
