Πεσμένος στα γόνατα,με τα χέρια ανοιχτά προς τον ουρανό να νιώθει κάθε σταγόνα της βροχής να πέφτει στο πρόσωπό του..ήρεμος και γαλήνιος ,να θεωρεί την ψυχρολουσία αυτή δώρο Θεού για κάποιο λόγο..μέσο που θα οδηγήσει στην πολυπόθητη κάθαρσή του..Να γελά σα μικρό παιδί,σκεπτόμενος όλα όσα έχει ζήσει και δει,πολλά..λίγα δεν έχει καμιά σημασία..Και να αναπολεί τις μέρες που ήταν μόλις 12 και γυρνούσε σπίτι ξυπόλητος από το απέναντι πάρκο όποτε έβρεχε,απλά και μόνο επειδή «είναι ωλαία να περπατάς στη βλοχή,τελικά»..με ένα χαμόγελο που μαρτυρούσε την ευτυχία του- η οποία τότε εύκολα έκανε την εμφάνισή της με πράγματα τόσο απλά όσο αυτό..Ντυμένος στα λευκά πριν, στα πρασινο-καφέ μετά από τόση βροχή και γρασίδι, με ένα χαμόγελο που του αφαιρούσε τουλάχιστον 5 χρόνια από το πρόσωπο..και μάτια τόσο λαμπερά,σα μόλις να είδαν το πιο όμορφο θέαμα..Να προσπαθεί να ταυτίσει κάθε σταγόνα που κυλούσε πάνω του κ έπεφτε κάτω, με ένα άσχημο συναίσθημα από το παρελθόν που βρήκε επιτέλους τη δύναμη να ξεφορτωθεί..κ σιγά-σιγά να βλέπει τις θαυματουργές επιδράσεις, νιώθοντας ολοένα πιο ανάλαφρος…μπορεί να μην είσαι πια παιδί..μπορεί να μη νιώθεις πια παιδί..μπορεί να μην φαίνεται δυνατό ή αποδεκτό να φανερώσεις την παιδική σου φύση.. αλλά είναι ακόμα μέσα σου κάπου.και ας δυσκολεύεσαι να την βρεις..και ας δυσκολεύεσαι να την εκδηλώσεις..
..και ας σου άφησε σημάδια που ποτέ δε θα φύγουν…ήσουν απλά ένα παιδί..
τότε,με μια βροχή καθάριζαν όλα..τώρα μοιάζει λίγο πιο περίπλοκο, λίγο πιο δύσκολο,λίγο πιο ακατόρθωτο αυτό να γίνει…αλλά αυτό δε σημαίνει πως έχεις και δίκιο..ποια ήταν η τελευταία φορά που έζησες όπως τότε..? κάνε μια παιδική σου συνήθεια κομμάτι από τη μέρα σου….το χρωστάς στο πιτσιρίκι που ζει ακόμα κάπου στην ψυχή σου και το έχεις φυλακισμένο….
εγραψε το πιτσιρικι
