Daily Archives: Οκτωβρίου 13, 2014

Το Συνταγματικο τοξο εκλεγει προεδρο με 175.. Κατάλαβες γιατι σε έστελναν στην Χρυση Αυγη ή ακομα;

wpid-20141003123705

Στο άρθρο 32 του Συντάγματος ορίζεται ότι στην τρίτη προσπάθεια εκλογής του Προέδρου απαιτούνται να ψηφίσουν την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του ΌΛΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΒΟΛΕΥΤΩΝ Αν λάβουμε ως όλον τους 300 η πλειοψηφία είναι οι ψήφοι από τους 180.

Όμως ο “πονηρός” Μπενίτο θεωρεί ότι “δεν είναι Δημοκρατικό να λογίζονται στο ΟΛΟΝ και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής” γιατί είναι προφυλακισμένοι και κυρίως γιατί η εισαγγελέας δεν τους επιτρέπει να παραστούν στις εργασίες του Κοινοβουλίου.

Κατά τον .κ. Βενιζέλο δεν αποτελούν μέρος του ΟΛΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ. Έτσι θα πρέπει να αφαιρεθούν από τους 300 και κατά συνέπεια τα τρία πέμπτα δεν είναι οι 180 αλλά 292 αφού στις φυλακές είναι 8 βουλευτές.

Με αυτά τα δεδομένα και εφόσον δεν αλλάξει κάτι μέχρι την ημέρα εκλογής Προέδρου απαιτούνται να ψηφίσουν υπέρ 175 βουλευτές.

ΘΑ ΒΓΕΙ ΝΑ ΠΕΙ….
“ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ, ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΞΟ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.”

Τι θα κανει ο Συριζα και εν γενει η αντιπολιτευση ;
ΘΑ ΜΑΣΗΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ΔΙΧΑΣΤΙΚΟ ΕΚΒΙΑΖΣΜΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ;

Δε θα επρεπε απο σημερα να τον βισματωσουν τον Βενιζελο ;

Να τον ξεμπροστιασουν. Να τον γελοιοποιησουν που παιζει με το συνταγμα ;
Να πουν δημοσια οσα γρφω ; Να τον προλαβουν….
Οχι ;
Γιατι οχι ;
Μηπως βολευονται να μην κυβερνησουν ;

ΕΧΩ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Δημητρης Καμμενος
ΠΠ

Παράθυρα με σύρτες και δεσμά

nd

Ρηχή αποτυχία σε μια έμπνευση εγκαταλελειμμένη από το πρωινό φως, αφημένη στα σκοτάδια της αναζήτησης, ξεχασμένη στα ζοφερά λιμάνια ενός απόρθητου μυαλού. Μια ψυχή σαπισμένη. Επιθυμίες. Ποτάμια ονείρων κάτω απ” το λυκόφως, κραυγές από την συλημένη κορυφή της απόγνωσης. Ένα δωμάτιο απέραντο, αδιάβατο, αφώτιστο, στα πιο ψηλά επίπεδα των ερειπίων μιας ανυπεράσπιστης καρδιάς. Ανέφικτοι δρόμοι. Ανέλπιδοι στόχοι. Απογοητευμένη, συννεφιασμένη ματιά, που τρυπά το σκοτάδι της ερημιάς και τις εσχατιές του πόνου. Μέρα αξημέρωτη, κόκκινος ήλιος υψώνεται ξανά. Ακατανόητη εξήγηση, άσκοπα αποκαΐδια σκέψεων, κομμάτια στάχτης στον αέρα. Ανελέητος χρόνος, κάτω απ” το χλωμό φεγγάρι γυαλίζει ματωμένο το σπαθί της ήττας. Γαληνεύει η πλάση και η ανατολή φωτίζει τις συνέπειες αρρωστημένων προσδοκιών..Πόνος αδιανόητος σου κλέβει την ανάσα και την παγιδεύει στο στήθος σου, νιώθεις το κεφάλι σου ανάλαφρο, μ” εκείνη την αλλόκοτη καθαρότητα που προέρχεται από την έλλειψη ύπνου. Παράξενη μοναξιά μοιάζει να σε κυκλώνει. Η εξάντληση γλιστράει σαν καυτό λιωμένο σίδερο στο πίσω μέρος του λαιμού και στην σπονδυλική σου στήλη, η μέρα είναι βυθισμένη σε μια σιγαλιά και σε μια κατάσταση αναμονής, η νύχτα απλώνεται μπροστά σου σαν ένα χάσμα που πρέπει να διασχίσεις. Όλα εξομοιώνονται εκτός απ” τους ανθρώπους που κι αυτοί ξεθωριάζουν τελευταία στη συνείδησή σου. Κλείνεσαι ερμητικά σε μια αδιαπέραστη, παγωμένη σιωπή, προσπαθείς να πάρεις ανάσα, μα ο ξερός αέρας ληστεύει κάθε υγρασία από τα χείλη και το λαιμό σου. Ακόμα κι απ” τη θύμησή του σβησμένη, έχεις εξορίσει τον εαυτό σου απ” τη ζωή, εκεί που το σκοτάδι του νυχτερινού ουρανού συναντά την μαύρη αύρα της θάλασσας. Λίγη ψυχούλα ακόμη και θα τελειώσεις. Αταξίδευτη χαρά πνίγεται σ” απροσπέλαστα πελάγη. Πορφυρό το βράδυ, χαμένο πια το ηλιοβασίλεμα και ο ουρανός κρύβει τα δάκρυά του. Νιώθεις γυμνός στο σκοτάδι, μόνος στο τέλος των πάντων. Μαζεύεις τα κομμάτια της ζωής σου. Κατάλυμα δεν έχεις, η πατρίδα σου δεν υπάρχει πια, νιώθεις άυλος και σε λίγο θ” ακολουθήσεις το από καιρό θαμμένο παρελθόν σου….

Τα πιο ωραία ποιήματα δεν θα γραφτούν ποτέ….

nd
Την σιωπή την έζησα.  Την άκουσα.  Με θόρυβο εκκωφαντικό.  Την ένιωσα στο πετσί μου.  Την παρακολούθησα να φέρνει μοναξιά.. Και την μοναξιά μου την λάτρεψα… για να την μισήσω.  Αυτό που θέλω τώρα είναι λόγια…έστω και ψεύτικα λόγια.  Από αυτά που κάνουν πιο αληθινή τη ζωή.  Ναι.  Θέλω ψέμματα.  Από αυτά τα ψέμματα που τα κάνουν όλα ωραία.  Που σε κάνουν να ζεις σε αυταπάτη.  Σε ψευδαίσθηση.  Τόσο ισχυρή ψευδαίσθηση,  που να θέλω να κλειδωθώ μέσα της  και να ξεχάσω την πραγματικότητα.  Να συρρικνωθώ, να ακινητοποιηθώ, να μην αναπνέω…  Να σταματήσω και την καρδιά μου ει δυνατόν,  να λιμνάσει το αίμα στις φλέβες μου,  μήπως και σταθεί για λίγο κι ο χρόνος,  η εξέλιξη, το αναπόφευκτο.  Μήπως και παραταθεί για μια στιγμή,  για μια στιγμή έστω,  η βύθιση στα λόγια σου.  Έστω και αυτά… τα ψεύτικα. Γιατί τι να την κάνω την σιωπή σου…  Τι να την κάνω τη σκέψη σου…